Η έκρηξη στο λεβητοστάσιο ενός σχολείου στις Σέρρες, ο θάνατος ενός μαθητή και ο τραυματισμός άλλων δύο, και η ποινή του υπευθύνου.
Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την έκρηξη στο λεβητοστάσιο ενός σχολείου των Σερρώναπό την οποία είχε σκοτωθεί ένας μαθητής και είχαν τραυματιστεί άλλοι δύο. Τη θυμάστε, δεν τη θυμάστε βγήκε η δικαστική απόφαση με την οποία ο υπεύθυνος για την έκρηξη μηχανικός, ο άνθρωπος δηλαδή που εξαιτίας της απροσεξίας ή/και της αδιαφορίας ή/και της ανεπάρκειας του σκότωσε ένα παιδί και τραυμάτισε άλλα δύο, τιμωρήθηκε –κρατηθείτε– με πρόστιμο 10.000 ευρώ και τρίμηνη ανάκληση της άδειάς του.
Σε όσους η τιμωρία φαίνεται μικρή και σκέφτεστε ότι μιλάμε για κάποιον του οποίου οι παραλείψεις (όπως τουλάχιστον προκύπτουν από την απόφαση) σκότωσαν ένα παιδί και τραυμάτισαν άλλα δύο το μόνο που έχω να απαντήσω είναι: καλά, πώς κάνετε έτσι; Παιδάκι σκοτώθηκε, δεν εγκαταλείφθηκε γατάκι.
Θα ήθελα πολύ η τελευταία φράση να είναι ένα κακό μαύρο χωρατό αλλά στην πραγματικότητα είναι η νομική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Τη χώρα στην οποία η ζωή ενός παιδιού έχει μικρότερη αξία όχι απλώς από τη ζωή ενός γατιού (πράγμα που έτσι κι αλλιώς θα ήταν παλαβό) αλλά και από την απλή του εγκατάλειψη.
Σε περίπτωση που νομίζετε ότι υπερβάλλω σας παραπέμπω στο σάιτ της Καθημερινής όπου με ημερομηνία 13.07.2023 μπορείτε να βρείτε μια είδηση σύμφωνα με την οποία ένας 76χρονος στην Ρόδο τιμωρήθηκε με πρόστιμο 120.000 ευρώ επειδή ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ τέσσερα γατάκια μέσα σε μια χαρτόκουτα. Το ξαναγράφω για να εμπεδωθεί: όχι «σκότωσε» αλλά «εγκατέλειψε μέσα σε χαρτόκουτα». Τα γατάκια βέβαια ήταν σε «άσχημη κατάσταση» αλλά και πάλι, για κάποιον περίεργο λόγο, ένα σκοτωμένο παιδάκι μού φαίνεται αμέτρητες φορές χειρότερο. Αλλά αυτός είμαι εγώ και όχι ο Έλληνας νομοθέτης ή ο Έλληνας δικαστής ο οποίος κρίνει ως πολύ χειρότερη την εγκατάλειψη ενός γατιού από τον θάνατο ενός παιδιού.
Ελπίζω κανείς να μην σκεφτεί «μα ο 76χρονος άφησε τα γατάκια επίτηδες ενώ ο μηχανικός απλώς έκανε λάθος» γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι απάντηση ταιριάζει σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει ότι, όταν κάνεις εργασίες σε σχολείο, κανένα «λάθος» δεν δικαιολογείται. Αλλά ακόμα κι αν δικαιολογείται, υπάρχει κανείς, εκτός από τους Έλληνες νομοθέτες, που με τα σωστά του να θεωρεί σημαντικότερη ανάγκη να περιορίσουμε την εγκατάλειψη ζώων από την ανάγκη να περιορίσουμε τα λάθη που σκοτώνουν παιδιά ή γενικώς ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας;
Η κακοποίηση ζώων πρέπει να τιμωρείται αυστηρά. Όχι μόνο από αγάπη στα ζώα αλλά και από αγάπη στους ανθρώπους αφού αυτός που κακοποιεί ένα ζώο στην πραγματικότητα κακοποιεί κάποιον αβοήθητο και πιο αδύνατο και στην πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί είναι πολύ πιθανόν να κάνει το ίδιο με έναν άνθρωπο. Επίσης θεωρώ αυτοκαταστροφική αλλοτρίωση, καθαρή αυτοκτονική παλαβομάρα, για ένα είδος να θεσμοθετεί την κατωτερότητά του. Γιατί τι άλλο πέρα από θεσμοθέτηση της κατωτερότητας του ανθρώπινου είδους είναι οι νόμοι που κάνουν την κακοποίηση ενός ζώου πολύ πιο επιλήψιμη από τον –έστω και εξ αμελείας– θανάσιμο τραυματισμό ενός παιδιού;
Καταλαβαίνω το να νοιάζεται κανείς για ένα ζώο που ζει μαζί του περισσότερο από όσο νοιάζεται για τους περισσότερους ανθρώπους. Κι εγώ για τον Ζάχο έτσι νιώθω. Αλλά νομίζω ότι μια κοινωνία που θα αξιολογούσε την έγνοια της για τον Ζάχο ως σημαντικότερη από την έγνοια της για τους γιους μου, μια κοινωνία η οποία έχει αποφασίσει ότι η ζωή των μελών της δεν αξίζει και πολλά, είναι μια κοινωνία παραδομένη σε μια αυτοκτονική τρέλα που τελικά, περισσότερο γρήγορα παρά αργά, θα την καταστρέψει. Και μπράβο της.
9°
