Δείτε την φωτογραφία προσεκτικά. Αυτός που τον έσπρωξε με τα χέρια του, τον έβλεπε να παλεύει για τη ζωή του και δεν έκανε τίποτα. Αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τον σώσουν κι όσοι άλλοι ήταν μπροστά. Όχι μόνον τον απώθησαν να μην επιβιβασθεί, όχι μόνον τον πέταξαν στη θάλασσα, αλλά τον άφησαν να πνιγεί.
Γιατί ο Αντώνης είχε νοητική αναπηρία. Και έχει σημασία αυτό, γιατί αν ήταν ένας «κανονικός» άνθρωπος, σαν αυτούς άλλωστε, δεν θα περνούσε καν η σκέψη από το μυαλό τους να τον αγγίξουν. Δεν θα το τολμούσαν.
Κι από την άλλη μεριά είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με ένα κανό βγήκαν στα χειμαρρώδη νερά που κάλυψαν τα σπίτια ενός χωριού στην Καρδίτσα, για να σώσουν άλλους ανθρώπους. Όπως τον ηλικιωμένο κύριο της φωτογραφίας που ό,τι πιο σημαντικό είχε, το έβαλε σε μια σακούλα, τα φάρμακά του.
Δείτε κι εδώ τη φωτογραφία καλύτερα. Ακόμη και από τον τρόπο που είναι ξαπλωμένος ο κύριος αυτός, δείχνει πόσο τον πρόσεξαν αυτοί που τον βοήθησαν να ξαπλώσει.
Είναι αυτές οι δύο φωτογραφίες όψεις του ίδιου νομίσματος.
Είναι το σκοτάδι και είναι το φως.
Είναι η αποκτήνωση και είναι η ανθρωπιά.
Κι κάπως έτσι έρχονται στον νου τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη όταν παρέλαβε το Βραβείο Νόμπελ το 1963: «Όταν στον δρόμο της Θήβας ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε».
Πράγματι μόνον έτσι θα νικήσουμε το τέρας. Αν παραμείνουμε άνθρωποι. Γιατί πώς αλλιώς;
24°
