Ποτέ μην πεις: «εγώ ποτέ»

«Άκατα τάμπα τούλου τουλούμπα, γίνε δεινόσαυρος». Περπατάω με τον τετράχρονο γιο μου στο πάρκο της γειτονιάς.Τρέχει, κάνει τα μαγικά του, παραπατάει, πέφτει. «Όμως δεν χτύπησα», θα μου πει αμέσως καθησυχαστικά. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν έχει υπάρξει λεπτό να μη σκεφτώ «κι αν τελικά χτυπήσει;» Κι αν το κρύωμα είναι πιο σοβαρό; Κι αν τα γέλια μας βγουν πικρά;

Αφήνω αντανακλαστικά το παράθυρό μου λίγο ανοικτό. Να μπει αέρας. Δεν είναι το μωρό της Άρτας, είναι το δικό μας μωρό. Κοιμάται στο πίσω κάθισμα. Τηλέφωνα χτυπάνε, μηνύματα λαμβάνονται, email ζητάνε απαντήσεις, προθεσμίες απλώνονται, γίνονται αγχώνες. Κορναρίσματα σου ζητούν να κάνεις στην άκρη. Ησυχία, το παιδί κοιμάται στο πίσω κάθισμα. Εσύ μπορεί όχι. Ξυπνάς τη νύχτα, το αλλάζεις, το ταϊζεις, το αφήσεις στον παιδικό και πάλι απ’ την αρχή. Είμαστε η σορεία λαθών που δεν κατέληξαν ποτέ σε αναπόδραστα γεγονότα.

Δεν δικαιολογώ, δεν κατανοώ. Συμπονώ. Σωπαίνω για εκείνο το παιδί των λίγων μηνών που χάθηκε στο πίσω κάθισμα ενός Golf. Σφίγγεται η καρδιά να στριμώξει τον πόνο που το μυαλό αδυνατεί να τακτοποιήσει. Είναι αυτόματη η διαδικασία, μοιραία. Ακούς ένα τρακάρισμα στη γειτονιά και σκέφτεσαι: «το παιδί» κι ας παίζει μακάρια στο δωμάτιό του. Δεν μπορώ να μπω στη θέση του, δεν νομίζω ότι είμαστε φτιαγμένοι για τέτοιο δράμα. Θα μπορούσα όμως να είμαι στη θέση του. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, μπορεί όχι μέσα σε ένα αυτοκίνητο: να ήταν μια πτώση που παραβλέψαμε, ένα λεπτό που έμεινε μόνο το παιδί στο μπαλκόνι, ένα βήμα παραπάνω καθώς περιμένουμε στο φανάρι. Για όλα εκείνα τα «αν» που έχουμε στο νου μας, οφείλουμε να σωπάσουμε.

Εικασίες, προβολές και ανωτερότητα. Συγκρίσεις με ανοιχτές υποθέσεις. Επαγωγές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και να απορείς: γίναμε όλοι πια εγκληματολόγοι; Μέσα από τα συμπεράσματα αστράφτει το πιο βαρύτιμο πετράδι στο στέμμα της μικροαστίλας μας: πόσο καλύτερα τα καταφέρνουμε απ΄ τους άλλους. Δεν χρειαζόταν η απώλεια της Άρτας. Οδηγούμε καλύτερα και παρκάρουμε καλύτερα. Προβλέπουμε πιο σωστά, κρίνουμε πιο σωστά και κυρίως είμαστε καλύτεροι. Δεν έχει ανάγκη τη δική μας συγχώρεση ο πατέρας, αλλά ας μάθουμε και να συγχωρούμε.

Ας κλείσουμε το παράθυρο της τελειότητάς μας. Να σκύβουμε το κεφάλι και να ευχαριστούμε τον Θεό, το σύμπαν, την ανώτερη δύναμη που δεν μετέτρεψε μια λάθος μας κίνηση σε εκείνη την «κακιά στιγμή» που θα μας ρίξει στα trending topics του Τwitter. Την ίδια ώρα, μικρόφωνα απλώνονται πάνω σε άλαλα και σε πρόθυμα χείλη συγγενών. «Το αγαπούσε;», «ήταν ήρεμος;». Ποτέ δεν καταλάβαινα τι εξυπηρετούν αυτά τα μικρόφωνα. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να χαμηλώσουν. Τι κερδίζει κάποιος αν απαθανατίσει έναν συγγενή που ψελλίζει; «Σκάω» το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας. Οι τραγωδίες μας διδάσκουν. Μας κάνουν να είμαστε ακόμη πιο προσεκτικοί. Να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, να κοιτάζουμε δυο φορές. Να κλειδώνουμε πόρτες, να κρύβουμε μαχαίρια, να ασφαλίζουμε τις πρίζες. Να μάθουμε να μη λέμε «εγώ ποτέ».