Ελλαδα

Απονιά με ταξικό υπόβαθρο

Εκεί ακριβώς, ήρθαν οι θεσμοί. Για να προστατεύσουν υποτίθεται το παιδί. Μόνο που επέτρεψαν να γίνει το εντελώς αντίθετο.

Ελισάβετ Παπαδοπούλου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η υπόθεση βιασμού της δωδεκάχρονης στον Κολωνό και η έλλειψη προστασίας του θύματος από τους θεσμούς.

Η λογική έχει δομήσει τον κόσμο μας. Ευτυχώς. Και όχι οι επιμέρους προτιμήσεις και τα βίτσια μας. Έχουμε μάλιστα όλοι τα ίδια δικαιώματα και προστασία. Στα χαρτιά τουλάχιστον. Στο Σύνταγμα και τους νόμους.  Γι’ αυτό όσοι πιστεύουν ότι τα δικά τους παιδιά, που είναι καλοταϊσμένα και καλομαθημένα, πονάνε και υποφέρουν ανεπανόρθωτα σε δυσχερείς συνθήκες, ενώ τα άλλα, που είναι μεσ’ τη φτώχια και τη στέρηση πονάνε λιγότερο, φροντίζουν να μη το λένε. Όχι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν τουλάχιστον. Μόνο άμα μυριστούν κανέναν του είδους τους, αφήνουν τις ιδέες τους να αεριστούν. Τι, δεν θυμάται κανείς; Εκείνο το «κοίτα πως τις κατάντησαν, π@υτ@νες όλες», που έλεγαν, φτύνοντας σχεδόν, άνδρες τίγκα στην τεστοστερόνη, στα σκυλάδικα, ενώ την ίδια στιγμή ξαλάφρωναν λίμπιντο και τσέπη σε αυτές που λοιδωρούσαν, δίχως (εννοείται) την παραμικρή τύψη. Τύψη απέναντι σε ποιον θα μου πεις. Όταν ήρθε η ώρα να λογαριαστούν, ήταν υπόλογοι μόνο απέναντι στις κυράδες τους. Τα κορίτσια του trafficking, ήταν στη λάθος πλευρά του κόσμου. Εκεί απ’ όπου οι νοικοκυραίοι σηκώνουν τα ελαφρυντικά τους. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αυτό που εμείς νομίζουμε παλιανθρωπιά, δεν έχει αθωωθεί σε έναν κάποιο μικρόκοσμο.

Ο νοικοκύρης Μίχος, με τη σύζυγο μέλος του δημοτικού συμβουλίου, και το γιο δημοσιογράφο μιας εφημερίδας κύρους, είχε κάνει μια κατάταξη της πράξης του τέτοια, που τον αθώωνε στα μάτια του, (και στα μάτια των ομοίων του). Είχε κατατάξει το παιδί αυτό που ζούσε σε ακραία φτώχια σε συνδυασμό με την έλλειψη γονικής μέριμνας, στην κατηγορία των αναλώσιμων. Έτσι λοιπόν ο Μίχος με απόλυτο κυνισμό, προδιέγραψε ένα μέλλον γι’ αυτό το παιδί και το υλοποίησε. Τη μετέτρεψε σε ανήλικη πόρνη και σε αντάλλαγμα της έδινε λεφτά. Το θύμα του Μίχου, είχε καινούργιο κινητό, καινούργιο ποδήλατο, και δεν ξέρουμε τι ακόμα καινούργιο είχε, εκτός από πρόσβαση σε εντελώς καινούργιες σεξουαλικές εικόνες. Όλα αυτά επειδή στην περίπτωση του Μίχου, ο παιδοβιασμός και η μαστροπεία δεν ήταν αποτέλεσμα ψυχικής έξης, δηλαδή ο Μίχος δεν ήταν ένας παιδόφιλος που στη συνέχεια έγινε παιδοβιαστής, αλλά ήταν κάτι χειρότερο από αυτό: Ήταν ο άνθρωπος του οποίου η απονιά είχε ταξικό υπόβαθρο. Που δεν πάλευε με κάποια σεξουαλική έξη, αλλά λειτουργούσε με την καταμεριστική λογική, που χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

Εκεί ακριβώς, ήρθαν οι θεσμοί. Για να προστατεύσουν υποτίθεται το παιδί. Μόνο που επέτρεψαν να γίνει το εντελώς αντίθετο. Αποσπάσματα με τον βιντεοσκοπημένο βιασμό του παιδιού άρχισαν να φτάνουν στα κινητά δημοσιογράφων, τα λόγια του παιδιού, ό,τι είδε, ό,τι έκανε, ό,τι είπε, ό,τι σκέφτηκε, με κλάμα ή χωρίς, ό,τι ήταν δύσκολο, αισχρό, ντροπιαστικό, ό,τι ήταν κρυφό και ανείπωτο, ό,τι δηλαδή στην πιο ιερή στιγμή, (αυτή της εξομολόγησης) σε μια παιδοψυχολόγο είπε, κομματιάστηκε και μοιράστηκε μαζί με την τελευταία της ψευδαίσθηση για προστασία. Κανάλια και δημοσιογράφοι στήθηκαν έξω από το σπίτι του, έτσι ώστε να μη μείνει καμιά αμφιβολία για την ταυτότητά του, (η οποία θα έπρεπε να μείνει κρυφή). Τα μεσημεριανάδικα της συμπόνιας, εκμεταλλευόμενα το γεγονός ότι σε αυτό το διασυρμό δεν  πρόκειται να βρουν το φράγμα που φτιάχνουν τα λεφτά και η κοινωνική θέση, (απέναντι στο οποίο βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια), ξεσάλωσαν κανονικά. Δεν έμεινε ρυπαρή λεπτομέρεια, ντροπιαστική στιγμή που δεν δημοσιοποιήθηκε.

Έτσι όμως η ρύπανση του ενός μας έχει βρωμίσει όλους. Κι αυτή η βρωμιά είναι πιο επικίνδυνη και πιο αβάσταχτη από τη μεμονωμένη ρυπαρότητα του κάθε Μίχου. Επειδή όταν πια αφήνεσαι στα χέρια των θεσμών, θα έπρεπε να μπορείς να εμπιστευθείς, η πολιτεία θα έπρεπε να μπορεί να σε ξεπλύνει από τη ντροπή, κι όχι να σε φορτώσει καινούργια. Το παιδί όμως αυτό, οι θεσμοί το άφησαν εκτεθειμένο, με μια δικογραφία να έχει μετατραπεί σε φέιγ βολάν, στερώντας του κάθε προστασία στην προσωπικότητα, τωρινή και μελλοντική. Τον Μίχο θα τον τιμωρήσουμε. Το σύστημα όμως του διασυρμού, αν δεν ληφθούν μέτρα, αν δεν μπει ένα φρένο, θα συνεχίσει να μας ρυπαίνει όλους, και να διαπομπεύει τα θύματα, ανεπανόρθωτα.