Το post της ημέρας: Γιώργος Σταματόπουλος

Επειδή τέτοιες εποχές τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμίζουν με τα κάτασπρα σοκάκια της Τζιάς και της Πάρου, τα ωραία δειλινά στη Σίφνο, τα νερά της Νάξου και του Άνω Κουφονησίου, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: για τα παιδιά του Λεκανοπεδίου, τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, τα Κυκλαδονήσια ήταν ένα ωραίο περιπετειώδες σχέδιο (που πολλές φορές δεν ευοδωνόταν) για κάποιον φανταστικό Αύγουστο. Από τα αποχαιρετιστήρια, του σχολικού έτους, μπουγέλα τον Ιούνιο, έως τότε όμως, οι Αθηναίοι, έπρεπε να βολευτούν με κάτι κοντινό που σήμερα δεν «ανεβάζει» κανείς στα social. Πόσο μπανάλ να ανεβάσεις Βραυρώνα, Αγία Μαρίνα και Νέα Μάκρη. Τότε η Ψυττάλεια δεν είχε κάνει ακόμη τζάμι τον Σαρωνικό. Η Β´ Πλαζ της Βούλας (με τις πρώτες τσουλήθρες) ήταν σύνορο, κυρίως για τις κοπάνες. Οι νότιοι πήγαιναν Λουμπάρδα (σημερινό μοχιτο νομίζω), Λιμανάκια, Βάρκιζα έως τις αλυκές στην Ανάβυσσο. Οι Βόρειοι, Ραφήνα, Πορτοράφτη, Σχινιά, Ωρωπό και Λούτσα και οι δυτικοί Κινέτα, Αγ. Θεόδωρους, Αλεποχώρι και δεν συμμαζεύεται. Αυτά ήταν τότε τα μπάνια του λαού. Τα αξέχαστα. Τότε που το 80% των Κυκλάδων, όχι μόνο δεν ήταν στο tripadvisor, άρα ήταν άγονη γραμμή! Αυτή η κοινωνία ήταν μια κοινωνία σε αναμονή για τα καλύτερα. Που η μέρα της, αφού «τα παιδιά πριν φύγουν για το χωριό έπρεπε να κάνουν τα μπάνια τους», ξεκινούσε μετά τη βάρδια στη δουλειά. Στις 4, στις 5 και στις 6 το απόγευμα. Τίγκα στα παιδιά τα Opel Record, τα Fiat 128 και τα Ford Taunus, εκείνα που δεν είχαν ζώνες ασφαλείας από το εργοστάσιο και που ο δεξιός καθρέφτης ήταν στα προαιρετικά.

Ωδή στην κάθε Λούτσα λοιπόν