Υπόθεση Δημήτρη Βακρινού: Ο «δολοφόνος με το κράνος» που σκότωσε εν ψυχρώ πέντε ανθρώπους για ασήμαντες αφορμές και η αυτοκτονία στις Φυλακές Κορυδαλλού.
Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1995 όταν δύο αδελφοί, ο Κώστας Σπυρόπουλος (21 ετών) και ο Αντώνης Σπυρόπουλος (20 ετών), πέφτουν νεκροί σε ένα βενζινάδικο στο Μενίδι. Ο Κώστας Σπυρόπουλος είχε αγοράσει πρόσφατα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, που κάποιος επιχείρησε να το κλέψει μπροστά από το σπίτι του, το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου. Τα δύο αδέρφια που έτρωγαν εκείνη τη στιγμή, το αντιλήφθηκαν, μπήκαν στο αμάξι του Αντώνη Σπυρόπουλου και άρχισαν να τον καταδιώκουν. Όταν ο δράστης, χωρίς να τους έχει αντιληφθεί, σταματάει στο βενζινάδικο, τα αδέρφια τον αιφνιδιάζουν. Εκείνος όμως οπλοφορεί. Βγάζει το 45άρι περίστροφό του και πυροβολεί τα δύο αδέρφια. Με το δεύτερο όπλο που διαθέτει, ρίχνει τις χαριστικές βολές, ενώ ο έντρομος Πακιστανός υπάλληλος του βενζινάδικου παρακολουθεί άναυδος. Χριστούγεννα, δύο αδέρφια τόσο νέα, νεκρά! Η είδηση γίνεται αμέσως γνωστή από τα ΜΜΕ.
Για την αστυνομία, το 45άρι περίστροφο έχει συνδεθεί και με άλλες εγκληματικές πράξεις. Νωρίτερα εκείνον το μήνα, στη Νίκαια και στο Αιγάλεω, είχαν γίνει δύο ληστείες σε σούπερ μάρκετ. Ο «ληστής με το κράνος», όπως τον είχαν αποκαλέσει επειδή λήστευε φορώντας κράνος μοτοσικλετιστή, είχε αφαιρέσει χρήματα από τα ταμεία και είχε εξαφανιστεί χωρίς κανείς από τους πελάτες ή το προσωπικό να μπορεί να δώσει κάποια πληροφορία χρήσιμη σχετικά με τον δράστη. Στις 10 Δεκεμβρίου σφαίρες από 45άρι είχαν τραυματίσει δύο νεαρούς (ο ένας έμεινε για πάντα παράλυτος) που προσπάθησαν να εμποδίσουν κάποιον να κλέψει αντικείμενα από αυτοκίνητο στα Σεπόλια.
Τον Μάρτιο και τον Ιούνιο του 1996 θα γίνουν άλλες δύο ληστείες σε σουπερμάρκετ της Νίκαιας και του Αιγάλεω − με τον «ληστή με το κράνος» να πυροβολεί στον αέρα με 45άρι, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς πώς μετακινείται και πώς εξαφανίζεται ο δράστης. Στις 31 Μαΐου του 1996 δύο αστυνομικοί της Άμεσης Δράσης και ο πολίτης Νίκος Αγιαννίδης δέχονται πυρά από 45άρι περίστροφο στην πολυκατοικία του Νίκου Αγιαννίδη.
Η Αστυνομία ερευνά ενδελεχώς τις ληστείες, τη δολοφονία των δύο αδελφών και τις απόπειρες ανθρωποκτονίας. Από τη δολοφονία των δύο αδερφών προκύπτει το όνομα Βακρινός. Ο Δημήτρης Βακρινός ήταν ο άνθρωπος που είχε πουλήσει το παλιό του αυτοκίνητο στον Κώστα Σπυρόπουλο. Υπάρχει πάντα η υποψία ότι είχε κρατήσει αντικλείδι, ωστόσο δεν μπορεί να αποδειχτεί. Συμπεραίνοντας ότι ο «ληστής με το κράνος» είναι πολύ πιθανό να διαμένει σε κοντινή απόσταση από τα σουπερμάρκετ που ληστεύει και να μετακινείται με τα πόδια, οι αστυνομικοί αρχίζουν να ψάχνουν πόρτα-πόρτα τις πολυκατοικίες, ώσπου σε ένα κουδούνι είναι γραμμένο το όνομα «Βακρινού». Το όνομα αμέσως ανακαλεί μνήμες σε σχέση με τη δολοφονία των Σπυρόπουλων.
Στις 9 Απριλίου του 1997, το Τμήμα της Ασφαλείας για Εγκλήματα κατά Ζωής, μετά από εκατοντάδες ημέρες ερευνών, συλλαμβάνει τον ένοχο των εγκλημάτων αυτών (στην πορεία θα ομολογήσει περισσότερα). Είναι ένας μικρόσωμος, σχεδόν λυμφατικός άντρας 35 ετών που ονομάζεται Δημήτρης Βακρινός. Νιώθοντας πάντα μειονεκτικά για τη σωματική του διάπλαση, φρόντισε να εφοδιαστεί αρχικά με καραμπίνα και στη συνέχεια με το 45άρι περίστροφο που, έχοντάς το πάντα επάνω του, όπως έλεγε, ένιωθε σαν Θεός.
Ο Δημήτρης Βακρινός είχε γεννηθεί το 1962 σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας. Ήταν το αγόρι μιας πολύ φτωχής τετραμελούς οικογένειας. Ο πατέρας του είχε σοβαρό πρόβλημα με το ποτό, περιφερόμενος μονίμως μεθυσμένος, πράγμα που τον έκανε αντικείμενο διακωμώδησης και χλεύης στο χωριό. Στο σπίτι του όμως επεδείκνυε πολύ σκληρή συμπεριφορά, βάζοντας συχνά στόχο τον γιο του. Ο Δημήτρης είχε υποστεί από μικρός λεκτική και σωματική κακοποίηση από τον πατέρα του, ενώ αγαπούσε πολύ τη μητέρα και την αδερφή του. Σε ηλικία 13 ετών ένας συγγενής παίρνει τον Δημήτρη να μείνει μαζί του και να δουλέψει στην ταβέρνα του στη Χασιά. Μιλώντας για εκείνη την εποχή, τον περιγράφει ως πρόθυμο, φιλότιμο και πολύ εργατικό παιδί. Κάποια στιγμή θα τον ακολουθήσουν στην πρωτεύουσα και οι γονείς του, ο πατέρας θα προσπαθήσει να δουλέψει ως λαχειοπώλης, αλλά τελικά θα γυρίσουν στο χωριό τους.
Ο Δημήτρης είχε αποφοιτήσει από το Δημοτικό με μέτριες επιδόσεις και δεν συνέχισε το σχολείο. Κάποια στιγμή έμαθε την τέχνη του οξυγονοκολλητή κι εργαζόταν στα ναυπηγεία της Ελευσίνας. Στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως οδηγός ταξί. Το 1990 παντρεύτηκε, αλλά σε 14 μήνες είχε χωρίσει. Η γυναίκα του ήθελε να αποκτήσουν παιδιά, εκείνος αρνιόταν επειδή είχε την άποψη ότι «τα παιδιά μόνο μπελάδες φέρνουν». Τελικά τον έδιωξε από το σπίτι και ο Βακρινός την εκδικήθηκε πυρπολώντας το εξοχικό του πεθερού του. Τον Αύγουστο του 1996 ξαναπαντρεύτηκε και διέμενε στο Μοσχάτο.
Παρότι η εγκληματική του δράση κορυφώθηκε την τριετία 1993-1996, είχε ξεκινήσει το 1987, όταν ο Βακρινός ήταν 25 ετών. Είχε σκοτώσει τον Παναγιώτη Γαγλία, 43 ετών, με σιδερολοστό. Ο Βακρινός είχε κλέψει στο παρελθόν ένα κυνηγετικό όπλο από τον Γαγλία και φοβόταν μήπως τον καταγγείλει στην Αστυνομία, όπως είχε απειλήσει. Ενώ τον φιλοξενούσε στο σπίτι του, του συνέθλιψε το κεφάλι. Μετά τύλιξε το πτώμα σε σακούλες και το πέταξε στον επαρχιακό δρόμο Άργους-Τρίπολης, όπου βρέθηκε μετά οκτώ ημέρες.
Τον Νοέμβριο του 1993 είχε διαπράξει μια ακόμη στυγερή δολοφονία. Ενώ όλη νύχτα είχε διασκεδάσει με την 28χρονη Αναστασία Σιμιτζή (που μπήκε στο ταξί του ως πελάτισσα), τα χαράματα, επειδή εκείνη αρνήθηκε να κάνει έρωτα μαζί του και τον αποκάλεσε «κοντό», την οδήγησε σε ερημική περιοχή κοντά στη Μάνδρα Αττικής, την περιέλουσε με πετρέλαιο και την έκαψε ζωντανή. Τον Ιανουάριο του 1994 εκτέλεσε τον Θεόδωρο Ανδρεάδη, 35 ετών, ταξιτζή, επειδή πολύ καιρό νωρίτερα είχαν φιλονικήσει για την προτεραιότητα στην πιάτσα των ταξί στην Ελευσίνα. Ο Βακρινός μπήκε ως πελάτης στο ταξί του Ανδρεάδη και του ζήτησε να τον πάει στο Λουτράκι. Στη διαδρομή τον σκότωσε, οδήγησε το ταξί του θύματος στην Ελευσίνα και το πυρπόλησε. Συνολικά είχε δολοφονήσει πέντε ανθρώπους εν ψυχρώ και για ασήμαντη αφορμή, ενώ είχε αποπειραθεί να σκοτώσει άλλους επτά, και είχε διαπράξει πέντε ληστείες (είχε και μια λίστα με άτομα που σκόπευε να σκοτώσει, αλλά αναζητούσε τα στοιχεία τους).
Ο Δημήτρης Βακρινός θεωρήθηκε ένας κατά συρροή δολοφόνος. Ήταν πολύ εύθικτος, ευέξαπτος και συμπλεγματικός, με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση λόγω της σωματικής του διάπλασης. Ψυχολόγοι απέδωσαν το παθολογικό υπόβαθρο της συμπεριφοράς του στην σεξουαλική καταπίεση, καθώς και στην κακομεταχείρηση που είχε υποστεί ως παιδί.
Τον Απρίλιο του 1997, η ιδιωτική τηλεόραση κάλυψε εκτενώς το προφίλ και τη δράση του. Ο κόσμος ήθελε να τον λιντσάρει, ενώ ο ίδιος ομολογούσε δημόσια: «Είμαι ένα κτήνος, μου αξίζει η εκτέλεση».
Όταν βρισκόταν προφυλακισμένος, αρνήθηκε να του παρασχεθεί δικηγόρος για τη δίκη. Έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του στις 12 Μαΐου 1997. Κρεμάστηκε στα λουτρά των Φυλακών Κορυδαλλού με βρόχο που έφτιαξε από τα κορδόνια των παπουτσιών του.
14°
