Άγιος Παΐσιος, ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης Αγιορείτης: Ποιος είναι ο μοναχός του 20ού αιώνα που έγινε γνωστός για τον μοναστικό του βίο και το έργο του.
Ο αγιορείτης μοναχός γεννήθηκε στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας στις 25 Ιουλίου 1924. Στην κοσμική του ζωή ονομαζόταν Αρσένιος Εζνεπίδης και ήταν ασυρματιστής του ελληνικού στρατού. Εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949 και πέθανε στις 12 Ιουλίου 1994.
Η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Αγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και διέμεινε προσωρινά στο Κάστρο. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Στον γέροντα έχουν αποδοθεί μεταξύ άλλων ιατρικές γνώσεις, υπερφυσικές δυνάμεις και προφητικό χάρισμα.
Για τη ζωή του και τη δράση του, αντλούμε στοιχεία από δύο βιβλία που γράφτηκαν γι αυτόν-και τα δύο κατά σύμπτωση (;) από αξιωματικούς του στρατού:
Σύμφωνα με το βιβλίο «Γέροντας Παΐσιος, ο ασυρματιστής του Θεού και του Στρατού» που συνέγραψε ο συνταγματάρχης Δημήτρης Καραϊσκος και τύπωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού ο γέροντας, κατά την αφήγηση του, είχε προσωπική επαφή με τον Ιησού. Πρώτη φορά τον είδε στα 15 του: «Παρουσιάσθηκε ο ίδιος ὁ Χριστός μέσα σε άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μού είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του».
Στον εμφύλιο τον συνέλαβαν κομμουνιστές: «Τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο μόνο του και ύστερα έβαλαν δύο αντάρτισσες σχεδόν γυμνές. Προσευχήθηκε έντονα επικαλούμενος την Παναγία και αμέσως ένιωσε “δύναμιν εξ ύψους”, που τον ενίσχυσε και τις έβλεπε με απάθεια σαν αδελφές του, όπως ο Αδάμ την Εύα στον παράδεισο. Τίς μίλησε με τρόπο καλό. Εκείνες ήρθαν σε συναίσθηση, ντράπηκαν και έφυγαν κλαίγοντας».
Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι έπεσε από γκρεμό και δεν έπαθε τίποτα: «Κάποτε µετέφερε τά ἅγια Λείψανα καί είχε τήν λειψανοθήκη δεµένη µέ λουριά ἀπό τούς ώµους του. Σέ ένα σηµείο τοῦ δρόµου, πού λέγεται «Μεγάλη Σκάλα», κόπηκε τό λουρί καί ἔπεσε ἡ λειψανοθήκη στόν γκρεµό. Ὁ Γέροντας ἀπό τόν πόθο καί τήν εὐλάβεια πρός τά ἅγια Λείψανα, χωρίς νά ὑπολογίση τόν ἑαυτό του καί χωρίς τόν παραµικρό δισταγµό, πήδησε ἀµέσως στόν γκρεµό γιά νά τά προλάβη. Κατρακυλοῦσε ἡ λειψανοθήκη καί χτυποῦσε στά βράχια. Τελικά ὁ ἴδιος διαφυλάχθηκε, χάριτι Θεοῦ, σῶος˙ δέν ἔπαθε τίποτε, οὔτε γρατσουνιά!».
Γνωστή ήταν επίσης η σχέση του με μία αρκούδα: «Μιά ἀρκούδα ἐρχόταν συχνά, εἶχε ἐξοικειωθῆ µαζί του καί ὁ Γέροντας τήν τάιζε. Τίς ἡµέρες πού ἐρχόταν κόσµος στό Μοναστήρι ὁ Γέροντας τήν προειδοποιοῦσε νά µήν ἐµφανίζεται καί προκαλῆ ἔτσι φόβο στούς ἀνθρώπους. Ἡ ἀρκούδα µερικές φορές παρέβαινε τήν ἐντολή τοῦ Γέροντα, ἐµφανιζόταν ἀπροσδόκητα καί ὅσοι τήν ἔβλεπαν τρόµαζαν. Πολλοί τήν εἶχαν δεῖ˙ µεταξύ αὐτῶν καί ἡ Καίτη Πατέρα, ὅπως διηγήθηκε: «Ἀνέβαινα µιά νύχτα στό Μοναστήρι µέ φακό γιά νά προλάβω τήν θεία Λειτουργία. Ἄκουσα ἕναν θόρυβο, ἔρριξα τό φῶς καί εἶδα ἕνα ζῶο κάτι σάν σκυλί µεγάλο. Μέ ἀκολούθησε καί, ὅταν ἔφθασα, ρώτησα τόν π. Παΐσιο, ἄν τό σκυλί εἶναι τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἀπάντησε: «Σκυλί εἶναι αὐτό;».
Όπως αναφέρει το βιβλίο των εκδόσεων του ΓΕΣ, χαρακτηριστική είναι η γνωριμία του με τον Γιωργάκη από το Θιβέτ.«Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος καί γύριζε στά µοναστήρια ἕνας νέος ἡλικίας 16- 17 χρόνων, ὁ Γιωργάκης. Ἀπό ἡλικίας τριῶν ἐτῶν οἱ γονεῖς του τόν ἔβαλαν σέ βουδδιστικό µοναστήρι στό Θιβέτ. Προχώρησε πολύ στήν Γιόγκα, ἔγινε τέλειος µάγος, µποροῦσε νά καλῆ ὅποιον δαίµονα ἤθελε. Εἶχε µαύρη ζώνη καί ἤξερε τέλεια καράτε. Μέ τήν δύναµη τοῦ Σατανᾶ ἔκανε ἐπιδείξεις πού προξενοῦσαν ἐντύπωση. Χτυποῦσε µέ τό χέρι του µεγάλες πέτρες καί ἔσπαζαν σάν καρύδια. Ὁ Γιωργάκης θέλοντας νά ἐπιδείξη τήν δύναµή του συγκέντρωσε τό βλέµµα σέ µιά µεγάλη πέτρα πού ἦταν σέ ἀπόσταση καί ἡ πέτρα ἔγινε θρύψαλα. Τότε ὁ Γέροντας σταύρωσε µιά µικρή πέτρα καί τοῦ εἶπε νά τήν σπάση καί αὐτή. Αὐτός συγκεντρώθηκε, ἔκανε τά µαγικά του, ἀλλά δέν κατάφερε νά τήν σπάση. Τότε ἄρχισε νά τρέµη, καί οἱ σατανικές δυνάµεις, πού νόµιζε ὅτι ἔλεγχε, µή µπορώντας νά σπάσουν τήν πέτρα, στράφηκαν ἐναντίον του καί τόν ἐκσφενδόνισαν στήν ἄλλη ὄχθη τοῦ ρέµατος. Ὁ Γέροντας τόν µάζεψε σέ ἄθλια κατάσταση».
Στο δεύτερο βιβλίο, πάλι στρατιωτικού, του Επισμηναγού ε.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου με τίτλο «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924 – 1994», περιλαμβάνονται οι περίφημες προφητείες του γέροντα για τη διάλυση της Τουρκίας, την «ανάκτηση» της Πόλης από την Ελλάδα με τη συνδρομή του ξανθού γένους. «Την Πόλη θα μας τη δώσουν… Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…».
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθυστερούσε την αγιοποίηση του Παϊσιου καθώς αναφέρεται ότι ήταν αμήχανο, ως ιδιαίτερα δύσκολο για τον Πατριάρχη να ανακηρύξει άγιο έναν δηλωμένο εχθρό της Τουρκίας. Ωστόσο η άσκηση πολύπλευρης πίεσης από παραθρησκευτικές οργανώσεις της Ελλάδας και των Νέων Χωρών, υποχρέωσε το Φανάρι να προβεί στην αγιοποίηση. Η αγιοκατάταξη του Παϊσίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον Ιανουάριο του 2015.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
10°
