Το post της ημέρας: Γιούλα Κουγιά

Ξέρω πολύ καλά πώς γίνεται ο σκοτωμός, όλοι όσοι γεννηθήκαμε σε χωριά ξέρουμε, έτσι μεγαλώνουμε, με την ισχυρή πιθανότητα ή να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε, ειδικά τα αγόρια, που για να γίνουν άντρες πρέπει να μάθουν από τα έξι να βασανίζουν γάτες, να κόβουν την ουρά καμιάς γουστέρας, να ξεκοιλιάζουν τα βατράχια, στα έντεκα να ξέρουν σημάδι με το δίκαννο, στην αρχή με στόχο τα τενεκεδάκια από τις χθεσινές μπίρες, μετά κάνα κοτσύφι, αργότερα με την καραμπίνα και μονόβολα φυσίγγια το αγριογούρουνο, στα δεκατρία παίρνουν το τιμόνι του διπλοκάμπινου αγροτικού που αγοράστηκε με την επιδότηση για τα πορτοκάλια ή τα βαμβάκια, τα πόδια δεν φτάνουν στα πεντάλ, κυκλοφορούν στα καλντερίμια χωρίς φρένα, όλο και κάποια μάντρα θα κόψει την πορεία, στα δεκατέσσερα αρχίζουν τις μπίρες, τα τσίπουρα και τα κρασιά, στα δεκαπέντε τα πρώτα ουίσκι στο κωλόμπαρο που άνοιξε λίγο πιο έξω από το χωριό, μέσα στους καλαμιώνες, τα χαράματα η πρώτη απόπειρα να πηδήξουν την Ουκρανή μπαργούμαν ή τη Μολδαβή λουλουδού, ο πατέρας έχει δώσει την ευχή του και τα ευρώ, κι εκείνος άλλωστε ακόμη το ίδιο κάνει, συχνά στο ίδιο κωλάδικο, η μάνα στο σπίτι τρέμει από τον φόβο, αλλά δεν μιλάει, προσεύχεται μόνο να γυρίσουν ζωντανοί, αυτό μόνο…
Όταν η σφαίρα δεν βρίσκει το θήραμα αλλά τον θείο, τον αδερφό, τον γείτονα βυθίζεται το χωριό στο πένθος. Όταν το αυτοκίνητο πέσει στο ρέμα η μάνα ξεδιαλέγει το μαύρο κοστούμι της παρέλασης, ο πατέρας παραγγέλνει άσπρο φέρετρο, φοράει το μαύρο περιβραχιόνιο και μένει αξύριστος μέχρι τα σαράντα, βυθίζεται το χωριό στο πένθος. Αν δεν ήταν η κακιά ώρα, θα ζούσε, θα παντρευόταν, θα έκανε παιδιά, θα τα μάθαινε να σκοτώνουν, να οδηγούν, να πίνουν, να γαμούν, να δέρνουν. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, δεν ήτανε γραφτό – ήταν όμως ολοφάνερο…
Καλημέρα, φίλοι!