Σχόλιο για τον θάνατο του οχτάχρονου παιδιού που βρήκε τραγικό θάνατο σφηνωμένο στη μεταλλική πόρτα του εργοστασίου στο Κερατσίνι.
Το σύστημα των καστών σε κάποιες χώρες της Ασίας και της Αφρικής ορίζει δύο κατηγορίες «ανέγγιχτων». Η μία βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας και η άλλη στον πάτο της. Τους μεν δεν μπορείς να τους αγγίξεις επειδή ως κατώτερος θα τους μολύνεις. Οι δε είναι μιάσματα και, αν τους αγγίξεις, θα μολυνθείς. Το αποτέλεσμα είναι οι πρώτοι να μην κινδυνεύουν ποτέ να βρεθούν σε δύσκολη ή άβολη θέση και οι δεύτεροι να τιμωρούνται καθημερινά για το «σφάλμα» τους να γεννηθούν από γονείς παρίες.
Είναι απίστευτα σπάνιο, ακόμη και σήμερα, ένας ανέγγιχτος της δεύτερης κατηγορίας να καταφέρει να ανέλθει κοινωνικά. Οι πόρτες είναι πάντα κλειστές και τα εμπόδια ανυπέρβλητα. Έχει λοιπόν δύο δρόμους: είτε να ζήσει συλλέγοντας σκουπίδια, καθαρίζοντας τους δρόμους από τα ανθρώπινα περιττώματα και γενικά κάνοντας τις δουλειές που κανείς άλλος δεν καταδέχεται να κάνει, είτε να καταφύγει στις κλοπές και σε κάθε είδους παράνομες πράξεις.
Θεωρητικά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κάστες. Υπάρχουν όμως ανέγγιχτοι. Είναι τα δικά μας «μιάσματα» τα οποία αποφεύγουμε να αγγίξουμε μήπως και μολύνουν το ιερό σαρκίο μας. Ένα τέτοιο ήταν και το οχτάχρονο κοριτσάκι που βρήκε τραγικό θάνατο σφηνωμένο στη μεταλλική πόρτα του εργοστασίου στο Κερατσίνι. Το παιδί είχε κάνει το σφάλμα να γεννηθεί Ρομά, γεγονός που το είχε καταστήσει σχεδόν αόρατο σε όλους εμάς. Έτσι, όταν επιτέλους η αυτόματη πόρτα άνοιξε και το κορμάκι του έπεσε στο έδαφος, δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος, εργαζόμενος ή περαστικός, να τρέξει να το βοηθήσει ή έστω να δει αν ζει ή αν πέθανε. Όταν, ώρες μετά, κάποιοι το πλησίασαν, το άγγιξαν επιφυλακτικά με το παπούτσι τους, για να μην μολυνθούν από αυτό το ενοχλητικό, ακόμη και μετά τον θάνατό του, παιδί ενός κατώτερου θεού. Και έπειτα ανέλαβαν δράση τα ανθρώπινα περιττώματα του διαδικτυακού οχετού: «Τι δουλειά είχε εκεί;». «Σίγουρα για να κλέψει θα τρύπωσε στο εργοστάσιο». «Τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά». «Ρε μήπως ήταν ανεμβολίαστο και πέθανε από Covid;».
Τελείως διαφορετική είναι η στάση μας απέναντι στους ανέγγιχτους που βρίσκονται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Αυτούς, εννοείται, δε θα τολμούσαμε ποτέ να τους σκουντήσουμε με το παπούτσι μας για να διαπιστώσουμε αν κινούνται. Δεν ψελλίζουμε καν το όνομά τους όταν συμβαίνει ένα τραγικό περιστατικό για το οποίο πιθανόν να έχουν ευθύνες. Σπεύδουμε να θολώσουμε την ονομασία της επιχείρησής τους στα τηλεοπτικά πλάνα για να μην κινδυνέψουν να πληγούν επικοινωνιακά εξαιτίας της πιθανής αμέλειάς τους ή της αναλγησίας των υπαλλήλων τους.
Άλλωστε δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ήταν απλά ένα ανέγγιχτο παιδί. Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε από γονείς παρίες, στον λασπωμένο τόπο όπου δεν τολμά να φτάσει η ανθρωπιά μας.
