Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει με αφορμή τη δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν Κράουτς από τον σύζυγό της, Μπάμπη Αναγνωστόπουλο.
Βράζουμε όλες από την στιγμή που διαβάσαμε τους πρόσφατους τίτλους: ο σύζυγος το έκανε, ο πιλότος, ο μπάνικος, ο καλό-παιδί, αυτός έπνιξε την 20χρονη γυναίκα του με τα ίδια του τα χέρια μπροστά στο μικρό παιδάκι τους. Πιο τέρας, πεθαίνεις. Οι (ανύπαρκτοι) αλλοδαποί ληστές δεν θα ήταν τέτοια τέρατα, ο πιλότος τούς σκίζει όλους γιατί οι ανύπαρκτοι αλλοδαποί ληστές δεν θα είχαν σκοτώσει μια κοπέλα με την οποία υπήρξαν ερωτευμένοι, με την οποία απέκτησαν παιδί, με την οποία ήταν παντρεμένοι: θα ήταν τρεις ξένοι, κακομοίρηδες, κακοί άνθρωποι που θα είχαν μπει για να κλέψουν επειδή τους έσφιξε η ανάγκη. Για ποιο λόγο αυτοί οι κακοί θα έδεναν τον άντρα και θα σκότωναν το κορίτσι, είναι απορίας άξιο – και μας απασχόλησε όλους από την αρχή, ίσως και την αστυνομία. Γιατί από την αρχή όλοι διαβάζαμε/ακούγαμε στις ειδήσεις τις περιγραφές του δράματος, όλοι καταστεναχωρεθήκαμε για το καημένο το κορίτσι.
Πόσο μάλλον... Πόσο μάλλον που το καημένο το κορίτσι δεν το σκότωσαν οι κακοί εξωτερικοί συνεργάτες αλλά ο άντρας της, ο μπάνικος 32χρονος πιλότος, για τον Α ή Β λόγο – δεν μας κόφτει ο λόγος. Αν η Καρολάιν ήταν έξαλλη με τον Μπάμπη, δεν θα μπορούσε να τον σκοτώσει. Αν εγώ είμαι έξαλλη με τον οποιονδήποτε Χ, δύσκολα θα τον βγάλω από τη μέση με ένα μαξιλάρι, δεν έχω την κατάλληλη σωματική διάπλαση ούτε τη σωματική δύναμη, εκτός που δεν θα το έκανα ακόμα και αν την είχα – αλλά ξεκινάμε από τα βασικά: δεν την έχω, άρα η επιλογή «σκοτώνω με μαξιλάρι» βγαίνει από τη μέση. Ο Μπάμπης, όπως και ο οποιοσδήποτε Χ, την έχει. Φαίνεται ότι αν/όταν έχεις την επιλογή, μπορεί και να το κάνεις, σου περνάει από το μυαλό, λες «μου 'χει σπάσει τα νεύρα, θα την σφάξω». Ή θα την πνίξω, θα την πυροβολήσω, θα τη μαχαιρώσω, θα τη δείρω μέχρι να πεθάνει, θα τη χτυπήσω με ένα κούτσουρο στο κεφάλι, θα την πετάξω από την ταράτσα. Έτσι έχουν δολοφονηθεί εκατοντάδες γυναίκες τα τελευταία χρόνια από συζύγους, συντρόφους, πρώην, αλλά και από μπαμπάδες, αδερφούς, εραστές, ξαδέρφους. Υπάρχουν εκατό τρόποι να σκοτώσεις μια γυναίκα. Ειδικά όταν την αγαπάς.
Όταν την αγαπάς, είσαι δίπλα της και ξέρεις πού να χτυπήσεις: πρώτα με αυτά που της λες, με τις φαρμακερές ατάκες που ξεστομίζεις και που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα την πιάσουν όσο χοντρόπετση κι αν είναι. Θα πάθει τη μέση της, το στομάχι, τη σπλήνα, το συκώτι της, θα υποφέρει από αυτό-άνοσα νοσήματα, θα σπάει κόκκαλα, θα έχει αϋπνίες, δυσπεψίες, πονοκεφάλους, ημικρανίες, ταχυπαλμίες, υπόταση, δεν θα βγαίνει από το κρεβάτι: τα φαρμακερά λόγια μπορούν να τα καταφέρουν όλα αυτά όταν εκστομίζονται από αγαπημένα άτομα…
Όταν οι λέξεις δεν είναι αρκετές κι όταν εξακολουθείς να αγαπάς τη γυναίκα και είσαι άντρας… καταφεύγεις στα πιο σκληρά μέτρα. Σηκώνεις χέρι. Μετά σηκώνεις κούτσουρο, μαχαίρι, πιστόλι, ό,τι βρεις μπροστά σου – επειδή δεν την αντέχεις άλλο την αγαπημένη σου, σε έχει φτάσει στα όρια, δεν συγκρατιέσαι. Ή επειδή δεν θέλεις να φύγει, την αγαπάς τόσο που δεν της επιτρέπεις να βγει από την πόρτα. Όχι επειδή είναι κτήμα σου, παρά επειδή την αγαπάς πάρα πολύ.
Θα ήθελα να γράψω κάτι ανάλαφρο, «Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα», αλλά η Καρολάιν, κούκλα, δροσερή και μικρή μανούλα, ήταν εφτά χρόνια μεγαλύτερη από την κόρη μου. Μπορεί να έχετε κι εσείς κόρες, τρία ή δύο χρόνια μικρότερες, ή κόρες στην ηλικία της Καρολάιν, ή μεγαλύτερες. Μπορεί να υπήρξατε κι εσείς κόρες. Καταλαβαίνετε ότι είναι αδύνατον να γραφτεί κάτι ανεβαστικό ή κάτι αστείο για το θέμα, και το καταλαβαίνετε καλύτερα αν έχετε κόρες, υπήρξατε κόρες ή είστε γυναίκες. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι καθόλου αστεία τα πράγματα.
Δεν τα ρίχνω στη νομοθεσία ούτε στο κράτος – σίγουρα η νομοθεσία σηκώνει πολλές βελτιώσεις, και σίγουρα το Κράτος επίσης, αλλά δεν ξεκινάει από κει το κακό. Η παραδοσιακή φαλλοκρατία, η κοινωνία που αξιολογεί τα αγόρια περισσότερο από τα κορίτσια, ο κοινωνικός περίγυρος που «βοηθάει» ένα 18χρονο κορίτσι να παντρευτεί έναν 30χρονο; Όλα αυτά, ναι, αλλά και πάλι, δεν βοηθάμε με το να τα επισημαίνουμε. Ίσως να βοηθήσουμε λίγο ξεκινώντας με τα παιδιά μας: αν εκπαιδεύσουμε τα κορίτσια έτσι ώστε να είναι υποψιασμένα, να ακούνε τα καμπανάκια, να μην δέχονται την υποτίμηση που προηγείται της κακοποίησης, να μην έχουν την ατυχία να βρεθούν στη θέση της Καρολάιν, να μη βρουν ποτέ ένα τέλος σαν το δικό της, άδικο, τραγικό και τρομαχτικό.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
12°
