Ελλαδα

Πόσο αντέχεις το lockdown μέσα σε lockdown;

Μήπως έχουμε πρωθυπουργό τον Κρίστοφερ Νόλαν;

Γιάννης Τσάκαλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ένα κείμενο για το lockdown και τις αντοχές μας στην εποχή της καραντίνας εξαιτίας του κορωνοϊού.

Στον καθένα μας τα αντανακλαστικά του γι’ αυτό που τον πιέζει ενεργοποιούνται με διαφορετικές αφορμές. Για κάποιους είναι ο Μητσοτάκης στην Ικαρία, για άλλους οι πορείες για τον Κουφοντίνα, για τον παραδίπλα οι εκκλησίες, για τον αποπάνω ο χαμός στην Ερμού, για τον αποκάτω όλα αυτά μαζί και για τους μάστερ του εγκλεισμού –όπως θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου- μπορεί να είναι μια ατάκα ή ένα αστείο.

Διαβάζω στο Twitter το εξής –στο περίπου– «Lockdown μέσα στο lockdown λες και έχουμε πρωθυπουργό τον Κρίστοφερ Νόλαν», με αναφορά προφανώς στην τρομερή ταινία Ιnception. Εκεί με έπιασε εμένα. Σχεδόν ένας χρόνος αντοχής σα να μειώθηκε. «Όχι ρε γαμώτο», σκέφτομαι «μην μου το χαλάς τώρα που πλησιάζουμε στο τέλος». Γιατί πλησιάζουμε, και χάρη στα φάρμακα και χάρη στα εμβόλια. Θα αργήσουν; Ναι, τα περιμέναμε περισσότερα και πιο γρήγορα. Αλλά υπάρχουν και θα γίνουν. Φανταστείτε όλο αυτό που ζούμε χωρίς να υπήρχαν τα εμβόλια. Τρομάζετε εε; Και εγώ, και μάλιστα πολύ. Τηρώ με τέτοια συνέπεια τα μέτρα (είμαι σε πλεονεκτική θέση μιας η δουλειά μου δεν απαιτεί μετακίνηση) και ζω σε καραντίνα – καραντίνα και όχι αστεία.

Είναι σκληρό, είναι δύσκολο. Μου λείπουν οι φίλοι μου, οι γονείς μου, οι συνάδελφοί μου, μια εκδρομή, η οχλαγωγία μιας μεγάλης παρέας, ένα μπαράκι (και ας πηγαίνω σπάνια έως ποτέ), κυρίως ένα καλό πάρτι αλά ADD Festival στο Ελληνικό. Ναι, είμαι από τους τυχερούς. Έχω δουλειά και παίζω με το παιδί μου. Δεν είναι λίγο. Ξέρω την αξία του. Έχω μείνει χωρίς δουλειά σε μεγάλη ηλικία και έχω διαλυθεί ψυχολογικά και οικονομικά. Αλλά τώρα είμαι σχετικά υγιής και προσπαθώ, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα. Άλλοι περισσότερο λόγω συνθηκών και άλλοι λιγότερο. Έτσι είναι. Δεν προσπαθούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο γιατί δεν ζούμε όλοι σε ίδιες συνθήκες. Π.χ. η φίλη μου η Λένα μένει κοντά στη θάλασσα σε νησί και πάει κάθε μέρα. Από την άλλη έχει επιχείρηση εστίασης και είναι κλειστή. Εγώ έχω να δω θάλασσα 5 μήνες (την λατρεύω – μου είναι απαραίτητη για να νιώθω καλά) αλλά έχω δουλειά. Και οι δύο ζοριζόμαστε με διαφορετικό τρόπο.

Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Δεν έχει σημασία με ποια αφορμή. Δεν έχει σημασία πόσο και πότε. Όλοι είμαστε σε μια πρωτόγνωρη δίνη αλλά πρέπει να αντέξουμε λίγο ακόμα. Να κρατήσουμε όσο μπορούμε. Ναι, τηρώντας τα μέτρα. Ναι, και ας ακούγονται (ή είναι) κάποια εξ αυτών αντιφατικά. Δεν υπάρχει το τέλειο. Δεν είμαστε ούτε εμείς τέλειοι, άρα και ούτε αυτοί που μας εκπροσωπούν. Ναι, εμείς έχουμε λιγότερη ευθύνη σε σχέση με κάποιον που είναι στην κυβέρνηση. Αλλά έχουμε ευθύνη απέναντι σε άλλους. Κοντινούς μας και όχι τόσο και κυρίως απέναντι στον εαυτό μας. Γιατί δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε συντρόφους, παιδιά, φίλους, συνεργάτες, συγγενείς και πρέπει να είμαστε δυνατοί. Σε λίγο καιρό θα ξανασυναντηθούμε. Δεν θα είναι το ίδιο αλλά θα είναι μια αρχή. Ας την περιμένουμε.