Η Μανίνα Ζουμπουλάκη περιγράφει πώς ήταν μια κυριακάτικη εκδρομή στα χιόνια μαζί με τα παιδιά
Η ιδέα ήταν να πάμε στην Πάρνηθα: ποιος άλλος θα σκεφτόταν να πάει στην Πάρνηθα μια ηλιόλουστη Κυριακή που τα ΜΜΕ είχαν ανακοινώσει τον Χιονάνθρωπο των Ιμαλαίων και μάλιστα στους Θρακομακεδόνες; Όλος ο κόσμος, εννοείται. Αλλά τα παιδιά πάντα θέλουν αυτό που θέλει όλος ο κόσμος, ειδικά όλα τα άλλα παιδιά. Ξεκινήσαμε κατά τις 12.00, που για τα μέτρα μας είναι σκότωμα, ειδικά για μερικούς από εμάς που δεν θέλουμε να βγαίνουμε καθόλου από το σπίτι τις Κυριακές με/χωρίς χιόνια. Γύρω στις 2 καταλάβαμε ότι δεν θα φτάναμε στην Πάρνηθα, όχι στη σύγχρονη εποχή. Το τελεφερίκ είναι κλειστό λόγω κορωνοϊού, οι δρόμοι ήταν καρα-στρυμωγμένοι με αμάξια γεμάτα έξαλλα παιδάκια, δεν κουνιόταν ούτε δίκυκλο και, το χειρότερο, ο ήλιος έλαμπε. Η θερμοκρασία ήταν γύρω στους τρεις βαθμούς, τα (δικά μας) παιδιά στο πίσω κάθισμα φορούσαν σκουφιά, μπουφάν, παντελόνια και γάντια του σκι, αλλά ο ήλιος έλαμπε, λέμε. Όπως προχωρημένη άνοιξη. Όχι όπως Ιανουάριος.
Η παρατήρηση ότι θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στη θάλασσα να μας δει ο ήλιος έγινε δεκτή με σχεδόν-κλάματα: είμαστε παιδιά, θέλουμε χιόνια! Αυτά από δύο άτομα ντυμένα για τον υπερσιβηρικό, που μέχρι χθες υποστήριζαν ότι είναι ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΑ, και να πάψουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως τσικό, τα άτομα – τα ίδια άτομα επέμεναν να βρούμε χιόνι, κάπου νότια της Θεσσαλονίκης σίγουρα, ίσως και νότια της Νάουσας που την είχανε δει στο τικ-τοκ σκεπασμένη με χιόνια, αλλά παίζει να ήταν φωτοσοπαρισμένη η Νάουσα, που είναι η Κιμ (Καρντάσιαν) της Ελλάδας.
Κάναμε μεταβολή με κατεύθυνση προς Πεντέλη ή Υμηττό, μια και στον Υμηττό είχε πάει πέρυσι το ένα από τα δύο ΜΕΓΑΛΑ άτομα με μια φίλη της και τον μπαμπά της φίλης και είχε, μιλάμε, χιόνια. Το γεγονός ότι πέρυσι από φέτος διαφέρει, κρίθηκε άνευ σημασίας και μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα επίσης πυκνής κίνησης – ένα σωρό γονείς με τα παιδιά τους στο πίσω κάθισμα είχαν καταλήξει δυστυχώς στα ίδια συμπεράσματα με εμάς. Που πεινούσαμε τώρα αλλά κρατιόμασταν για τα χιόνια.
Ανεβοκατεβήκαμε μερικούς δρόμους στους Θρακομακεδόνες χωρίς αποτέλεσμα, τελικά πήραμε καφέ από το ζαχαροπλαστείο στο κάτω μέρος της πλατείας που μένει ανοιχτό βρέξει-χιονίσει, και ταλαντευτήκαμε στο τράφικο για το αν θα πάμε Πεντέλη ή Υμηττό. Σε αυτά τα πράγματα οι αποφάσεις παίρνονται ακαριαία (=χάνουμε την έξοδο/βγαίνουμε στη λάθος έξοδο) οπότε ορίστε που ήμασταν στον δρόμο για Άγιο Στέφανο, Αφίδνες, Πολυδένδρι, Καπανδρίτι, Κρυονέρι και Μαλακάσα, ψάχνοντας χιόνια. Βλέπαμε χιόνια, αλλά στις ψηλές κορυφές των βουνών, και έλιωναν κάτω από τον λαμπερό ήλιο ενώ τα κοιτάζαμε. «Όσο πλησιάζουμε, τόσο λιώνουν!» φώναζαν τα παιδιά που επίσης είχαν αρχίσει να λιώνουν από τη ζέστη. Οι δρόμοι εξακολουθούσαν να έχουν κίνηση, μερικά αυτοκίνητα είχαν στραβοχυμένους, μισο-λιωμένους χιονάνθρωπους στο καπό ή χιόνια χύμα, κάτι που εμείς δεν είχαμε (μια και δεν είχαμε συναντήσει χιόνια) αλλά οφείλαμε να έχουμε, άρα πήγαμε προς την κατεύθυνση των αυτοκινήτων-με-χιονάνθρωπους, προς Αφίδνες. Που δεν ξέραμε αν έχουν χιόνια αλλά έχουν ωραία σουβλάκια.
Το θαύμα έγινε στον δρόμο: ξαφνικά, ένα χωράφι στα δεξιά, που δεν το χτύπαγε ο ήλιος, είχε χιόνια! Όχι όπως Ελβετία/Γκούλαγκ, αλλά αρκετά χιόνια για να παίξουν χιονοπόλεμο δύο και περισσότερα παιδιά… περισσότερα, όπως διαπιστώσαμε παρκάροντας – καμμιά τριανταριά παιδάκια, σκόρπια στο χωράφι του Χριστιανού, έπαιζαν χιονοπόλεμο ξηλώνοντας μαζί με το αραιό χιόνι και τίποτε λάχανα. Οι μεγάλοι μείναμε μέσα στο αμάξι να διαβάζουμε τα μπεστ-σέλερ κινητά μας ενώ τα δύο άτομα που άλλοτε είναι μεγάλα κι άλλοτε μικρά, ανάλογα πώς βολεύονται, τα δύο (μικρά τώρα) άτομα όρμησαν στα χιόνια με άγριες διαθέσεις.
Μιάμιση ώρα αργότερα, τα παιδιά ξαναμπήκαν στο αμάξι αναψοκοκκινισμένα, πάρα πολύ μουσκεμένα, αφού γέμισαν με χιονόμπαλες το καπό και αφού/μόνον επειδή πείνασαν.
Η περιποιημένη, πεντακάθαρη μικρή πλατεία στον κεντρικό οικισμό στις Αφίδνες ήταν κλειστή λόγω της ώρας (4 το μεσημέρι) και της ημέρας (Κυριακή με ψόφο, κορωνοϊο και χιόνι σε κοντινά χωράφια). Βρήκαμε ανοιχτό το «Σουβλακερί» και τον φούρνο δίπλα, οπότε φάγαμε ξεροψημένα, («μαριναρισμένα, για αυτό είναι τόσο νόστιμα!») σουβλάκια και τυρόπιτες μέσα στο αμάξι που μύριζε βρεγμένο σκύλο, βρεγμένα παιδιά και μαριναρισμένο σουβλατζίδικο τώρα. Στον γυρισμό, κι επειδή είχε παίξει πολύ λάχανο στον χιονοπόλεμο και μου ήρθε άλλη ιδέα, να φτιάξω χαλούσκι*, σταματήσαμε έξω από τον μπαχτσέ ενός καλού κυρίου που καλλιεργεί καταπληκτικά λάχανα («Δεν τα ραντίζω, τα τσιμπάνε οι κάμπιες, πιο σωστές οι κάμπιες από τα φάρμακα!»), ο οποίος μας χάρισε κι ένα μπουκέτο μαϊντανό πάρα πολύ μυρωδάτο, επίσης αράντιστο και με κάμπιες, αλλά μπερεκέτι.
Οι χιονόμπαλες στο καπό έλιωναν καθώς επιστρέφαμε στην Αθήνα. Ρετάλια οι μισοί από εμάς, που δεν είμαστε εκδρομικά άτομα, αλλά πολύ ευχαριστημένοι οι άλλοι μισοί, που επιτέλους χιόνισε ΚΑΙ στην Αθήνα, όχι μόνο στη Νάουσα, που είναι κοντά στη Σιβηρία και την πιάνει το χιόνι…
*Χαλούσκι: παραδοσιακό ουκρανικό πιάτο με ψιλοκομμένο, σοταρισμένο λάχανο και νουντλς ή ζυμαρικά. Ακόμα δεν το δοκιμάσαμε, περιμένουμε να φύγουν με το πάσο τους οι κάμπιες από τα λάχανα.
22°
