Κώστας Γιαννόπουλος: Η συγκινητική «απολογία» στον γιο του, Ανδρέα για την 24ετή πορεία του «Χαμόγελου του Παιδιού».
Πριν από 25 χρόνια, στις 9 Νοεμβρίου 1995, ο 10χρονος Ανδρέας Γιαννόπουλος κάθεται μόνος του στην κουζίνα του σπιτιού του και γράφει στο ημερολόγιο του τη βαθιά -και τελευταία- του επιθυμία: τη δημιουργία του «Χαμόγελου του Παιδιού», ενός συλλόγου που θα χαρίζει χαμόγελα στα παιδιά.
Λίγο καιρό μετά, φεύγει από τη ζωή, χωρίς να προλάβει να δει το όρομά του να παίρνει σάρκα και οστά.
Σήμερα, ο πατέρας του, Κώστας Γιαννόπουλος, ο άνθρωπος που έγινε πατέρας για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, στέκεται ακριβώς απέναντι από τη φωτογραφία του μικρού Ανδρέα και «απολογείται» για όλα όσα έχει πράξει, βαδίζοντας στο μονοπάτι που οι λέξεις στο ημερολόγιο του χάραξαν.
Προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα του, ο Κώστας Γιαννόπουλος θυμάται τα λόγια του μικρού Ανδρέα και του απαριθμεί όλα όσα έχει κάνει για να προσφέρει και πάλι το χαμόγελο στα παιδιά που βρέθηκαν στα σπίτια του «Χαμόγελου του Παιδιού», όλα αυτά τα χρόνια.
«Ναι Ανδρέα μου μπορώ να απολογηθώ και να σου πω ότι καταφέραμε και στηρίξαμε πάνω από 1.700.000 παιδιά στα 24 χρόνια αυτά. Καταφέραμε να είμαστε κοντά σε όποιον τηλεφωνήσει, σε όποιον ζητήσει βοήθεια. Όποιο παιδί εξαφανίζεται ξέρει η κοινωνία ότι υπάρχει το «Χαμόγελο του Παιδιού» και το Amber Alert. Δεν υπάρχει να μην γυρίσουμε γη και ουρανό για να μην βρούμε ένα παιδί που εξαφανίζεται. Ναι, τα παιδιά που υποφέρουν, όπως υπέφερες και εσύ, που είναι στα νοσοκομεία έχουν φύλακες αγγέλους: τους ανθρώπους του «Χαμόγελου»», λέει ο Κώστας Γιαννόπουλος στην αρχή του 11λεπτου βίντεο που δημοσίευσε ο σύλλογος.
Ο κ. Γιαννόπουλος θυμάται τις ελλείψεις που αντιμετώπιζαν τα ασθενοφόρα. Τις φορές που χρειάστηκε να μεταφερθεί ο Ανδρέας και του κρατούσε ο ίδιος ψηλά τον ορό. «Θυμάσαι που μου έλεγες "άσχετοι είναι αυτοί, δεν μπορούν να βρουν ένα καλό ασθενοφόρο" και πηγαίναμε να κάνεις εξετάσεις και περιμέναμε με τις ώρες να έρθει ένα ασθενοφόρο να σε πάρει πάλι πίσω να σε πάει στο νοσοκομείο να ξεκουραστείς. Ξέρεις τι κάναμε, όμως, φτιάξαμε ασθενοφόρα, φτιάξαμε μονάδες», λέει συγκινημένος ο κ. Γιαννόπουλος.
«Ελπίζω να είσαι πολύ περήφανος που βλέπεις όλα αυτά να γίνονται πραγματικότητα. Ξέρεις πόσα παιδιά έχεις σώσει; Πόσα παιδιά έχεις σώσει όχι μόνο όταν βρίσκονταν σε κίνδυνο, αλλά έχεις σώσει την οικογένειά τους; Αυτό το οφείλουμε σε εσένα που μας έδωσες αυτό το φως, αυτή τη λάμψη, αυτό την αγνότητα», λέει ο Κώστας Γιαννόπουλος απευθυνόμενος στον γιο του και «λυγίζει».
«Η προσπάθειά μας είναι να κρατάμε τα λόγια σου ζωντανά κάθε μέρα», προσθέτει ο κ. Γιαννόπουλος και συνεχίζει: «Δεν θα ήθελα να υπάρχει το «Χαμόγελο του Παιδιού» αν ήσουν εσύ εδώ μαζί μας. Είναι ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Από την άλλη πλευρά, όμως, αφού έφυγες και μας άφησες αυτήν την παρακαταθήκη είναι δυνατόν να μην τη συνεχίζουμε; Τα καταφέραμε; Δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε τον κόσμο όπως πρέπει, αλλά βάλαμε τα σποράκια για να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Πλέον ξέρει πως θα κινηθεί αν υπάρχει μία εξαφάνιση ή μία κακοποίηση ενός παιδιού. Θα ήθελα να απολογηθώ σε εσένα και στα παιδιά που μεγαλώσανε. Με κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν να εισπράξουν τη διαβεβαίωση ότι θα μείνουμε κοντά τους».
Ο κ. Γιαννόπουλος εξομολογήθηκε ότι όλο αυτό που έγινε με το «Χαμόγελο του Παιδιού» στήριξε και τον ίδιο. Όπως είπε, είχε κοντά του τα μεγαλύτερα παιδιά του συλλόγου, όταν χρειάστηκε να βρεθεί ο ίδιος στο νοσοκομείο, κατά την πρόσφατη περιπέτεια που είχε με την υγεία του.
«Ήθελα να σου πω ότι προσπαθώ και θα προσπαθώ με νύχια και με δόντια και ότι το μόνο που θα μπορεί να με πάρει μακριά είναι ένα φορείο», καταλήγει.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
13°
