Μια γλυκιά αθηναϊκή ιστορία με την ταμία ενός σούπερ μάρκετ κάπου στα βόρεια προάστια της Αθήνας.
Πριν από λίγες μέρες σε ένα μεγάλο σούπερμάρκετ στα βόρεια προάστια βρέθηκα στο ταμείο της κυρίας Ελένης. Είδα το όνομά της στο καρτελάκι που έχει στο στήθος. Πάνω από εξήντα, με μακριά μαύρα μαλλιά, πιασμένα τα μισά με ένα κοκαλάκι πίσω, με γυαλιά οράσεως και ταλαιπωρημένη επιδερμίδα. Οι ρυτίδες την κάνουν να φαίνεται μεγαλύτερη από την ηλικία της, είναι γραμμένη στο πρόσωπό της η κούραση, ίσως κι ο πόνος.
Είχε κόσμο και περίμενα τη σειρά μου όταν διαπίστωσα ότι είχε χαλάσει το μηχάνημα που περνάει τα τιμολόγια και το μηχάνημα που παίρνει τις κάρτες. Δοκίμαζε, ξαναδοκίμαζε, αλλά τίποτα. Χρησιμοποιούσε τις συσκευές του διπλανού ταμείου, κάποια στιγμή έβαλε την ταμπέλα «ταμείο κλειστό» για να μη μαζευτούν άλλοι πελάτες. Η καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση έφερε νεύρα και τα νεύρα επιθετικότητα. «Πόση ώρα θα περιμένουμε», «εμείς τι φταίμε να καθόμαστε στην ουρά σαν ζώα», «δεν είναι κατάσταση αυτή», «σεβαστείτε μας και τελειώνετε επιτέλους», «γιατί δεν μας το λέτε τόση ώρα ότι δεν δουλεύουν τα μηχανήματα», «τώρα θυμηθήκατε να μας πείτε να πάμε σε άλλο ταμείο», «τι να σου πω κυρία μου και σένα», «έλεος πια».
Η κυρία Ελένη ήταν εμφανώς αγχωμένη, δεν ήξερε τι να κάνει, ενημέρωσε κάποια στιγμή για το πρόβλημα, κανείς δεν ήρθε, ζητούσε συγνώμη για την καθυστέρηση κάθε φορά που κάποιος πλήρωνε. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να καθησυχάσει τους εκνευρισμένους πελάτες. Χτυπούσαν τα πράγματα πάνω στο ταμείο όπως τα περνούσαν σαν να ήθελαν να την τιμωρήσουν, κάτι κακό μουρμούριζαν όσο βρίσκονταν μπροστά της, «άντε επιτέλους» στην καλύτερη περίπτωση.
Μια μαμά με καρότσι, μια γιαγιά με το εγγονάκι της και ένας μεσήλικας έκαναν τη μεγαλύτερη φασαρία.
Έδωσα τη σειρά μου στον κύριο που βρισκόταν πίσω μου κι ήταν εξαγριωμένος κι όταν ήρθε η δική μου σειρά της είπα ένα «δύσκολα σήμερα, ε;». «Μπορείτε να περάσετε από την άλλη για να βάλετε την κάρτα σας στο διπλανό μηχάνημα;» «Φυσικά, σας ευχαριστώ πολύ». Οταν πέρασα από μπροστά της με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «τι γλυκός άνθρωπος που είστε». Πριν τελειώσει τη φράση της έβαλε τα κλάματα. Την αγκάλιασα, έβαλα κι εγώ τα κλάματα, αλλά η κυρία Ελένη αμέσως σκούπισε τα μάτια της για να γυρίσει στη δουλειά.
Κοιτούσα τους πελάτες που περίμεναν και μας είδαν να κλαίμε αγκαλιασμένες και διέκρινα αμηχανία αλλά και έναν βουβό πια εκνευρισμό που με τα δάκρυα η καθυστέρηση μεγάλωσε.
Την επόμενη μέρα πήγα ξανά στο σούπερμάρκετ, αγόρασα ένα κοκαλάκι για να περάσω από το ταμείο της και της άφησα το βιβλίο μου («Απαρατήρητοι», εκδόσεις Πόλις) στο οποίο πρωταγωνιστεί, μεταξύ άλλων, μια ταμίας σε σούπερμάρκετ. Στην αφιέρωση είχα γράψει «στην Ελένη, γι' αυτό που είδα στα μάτια της» και εκείνη με ρώτησε τρεις φορές αν μπορεί να πάρει το βιβλίο μαζί της. Της έλεγα ότι το έφερα γι' αυτήν, ότι είναι δικό της, ότι δεν είχα να κάνω ψώνια, πέρασα μόνο για να της το δώσω γιατί γράφω για τη δουλειά της και με ξαναρωτούσε αν μπορεί να το πάρει, σαν μην καταλαβαίνει τι της λέω.
Τελικά, μάλλον το διάβασε και κατάλαβε γιατί ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου μου που έγινε το Σάββατο το απόγευμα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και την ευχαριστώ πολύ.
