Συγκινεί το κείμενο του Νίκου Δήμου για τον Πέτρο Τατσόπουλο

Τα συναισθήματά του για την περιπέτεια υγείας που βίωσε ο Πέτρος Τατσόπουλος εξέφρασε σε ένα συγκινητικό κείμενο στο ιστολόγιό του ο συγγραφέας Νίκος Δήμου. Αναφέρεται στο αναπόφευκτο του θανάτου αλλά και τις χαρές της ζωής που έχει να ζήσει ακόμη ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος πριν από μια εβδομάδα κατέρρευσε on air στον αέρα τηλεοπτικής εκπομπής και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε για διαχωριστικό ανεύρυσμα αορτής.

Γράφει ο Νίκος Δήμου στο blog του για τον Πέτρο Τατσόπουλο: «Η περιπέτεια του Πέτρου Τατσόπουλου με τάραξε. (Αυτή τη στιγμή που γράφω, είναι ακόμα στην εντατική).

Ο θάνατος έχει το απόλυτο, το οριστικό. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά να θρηνήσεις. Ο «παρ’ ολίγον θάνατος» έχει την φοβερή αιχμή. Ένα πόντο από κει, η ζωή. Έναν από εδώ, το μηδέν. Ανάμεσα: τα πάντα και τίποτα. Κι όσο πιο ζωντανός, ζωηρός, δυναμικός ο άνθρωπος – τόσο πιο ανορθογραφία ο θάνατός του. Ακόμα και η απλή απειλή.

Ας ξεφύγει αυτή τη φορά ο Πέτρος – σίγουρα θα τον προλάβει αργότερα κάπου αλλού ο Χάροντας. Αλλά ας είναι τότε γέρος, ανήμπορος, κουρασμένος από τη ζωή. (Αν και δεν μπορώ να τον φανταστώ έτσι…).

Κάθε φορά που περνάει δίπλα μου ο δρεπανηφόρος θυμάμαι ένα παιδικό μου διάλογο:

«Όλοι;» ρωτούσα επίμονα. «Όλοι; Δεν θα γλυτώσει κανένας;»

Θυμάμαι και την περίφημη ερώτηση στον Αντρέ Μαλρώ. Στα πρώτα του χρόνια, κομμουνιστής ινστρούχτορας ζωγράφιζε σε μία συγκέντρωση εργατών τον κόσμο του μέλλοντος. Αταξική κοινωνία, αδελφοσύνη και φροντίδα για όλους, ισότητα και αγάπη, προχωρημένη τεχνολογία στην υπηρεσία όλων – ένα υπέροχο ειδύλλιο…

«Και με τον θάνατο τι θα κάνετε, σύντροφε Μαλρώ» ακούστηκε μία βραχνή φωνή από το βάθος.

Και η ουτοπία ξεφούσκωσε σαν τρύπια σαμπρέλα.

ΤΙ ΣΟΦΙΣΤΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ σκαρφιστεί οι άνθρωποι για να κρυφτούν και να κρύψουν. Επίκουρος: «Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς· τὸ γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ͵ τὸ δ΄ ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς».

Μα, μεγάλε μας φιλόσοφε δεν συζητάμε για την φύση του θανάτου. Όμως νιώθουμε τον φόβο του. Σωστά μίλησες: «Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος» είπες, γιατί «όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών, και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς».

Κι όμως ο θάνατος είναι παρών σε όλη μας τη ζωή, μας συντροφεύει και μας καταδυναστεύει, ενώ υπάρχουμε. Αυτό που περιγράφεις είναι ένα δευτερόλεπτο που αληθεύει μόνο μαθηματικά. Και που κανείς δεν θα προλάβει να το καταγράψει.

Να τι μου κάνεις Πέτρο. Με στέλνεις στο Πλάτωνα. «Φιλοσοφία, μελέτη θανάτου». Αλλά ο Πλάτωνας πίστευε στην ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής. Στον «Κρατύλο» και στον «Μένωνα» μιλά για το σώμα-τάφο της ψυχής. Που μετά θάνατον, ελεύθερη από το σώμα, θα συνέχιζε να ζει, να στοχάζεται, να συναναστρέφεται σπουδαίους ανθρώπους… Έτσι που ο Σωκράτης την περιγράφει στον «Φαίδωνα», μα το Θεό κάνει την μεταθανάτια ύπαρξη να φαίνεται πολύ καλύτερη από την επίγεια. Αυτός λοιπόν είναι ένας μισός θάνατος – αν όχι και κάτι λιγότερο.

Πρόδρομος της χριστιανικής μεταφυσικής ο Πλάτωνας. Γι αυτό – και για την αυταρχική του σκέψη στην «Πολιτεία» και στους «Νόμους», πάντα προτιμούσα τον Αριστοτέλη. Μεγάλος ποιητής ο Πλάτων, αλλά δεν θα ήθελα να ζω κάτω από τη σκέπη του.

Να λοιπόν Πέτρο που με ξαναπήγες στην πρώτη μου ερωμένη, την φιλοσοφία.

Και τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν πιστεύουν ούτε στην αθανασία της ψυχής, ούτε στην μέλλουσα ζωή;

Κάποτε τις νύχτες, έφηβοι, τραγουδάγαμε μεθυσμένοι το άσμα της αθανασίας:

«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη!»

Κι αυτός γελούσε κάτω από τα μουστάκια του.

Πέτρο να γίνεις γρήγορα καλά και να συνεχίσεις. Να σε χαιρόμαστε οι φίλοι και σένα και τα βιβλία σου. Να σε χαίρονται και οι γυναίκες που αγάπησες και σε αγάπησαν – αυτός κι αν είναι λόγος να ζεις!…».