Συγκλονίζει ο πατροκτόνος της Ζακύνθου για τα βασανιστήρια και την κακοποίηση. «Ο πατέρας μου μού έλεγε “κάνε μου κατάσταση με την αδελφή σου”» λέει.
H ιστορία του Αλέξη Μίχου από τη Ζάκυνθο συγκλόνισε το πανελλήνιο. Ήταν Μάιος του 2018 όταν ο νέος άνδρας, σκότωσε στο χωριό Βολίμες τον πατέρα του με μια καραμπίνα. Στις 12 Ιουλίου, το Μεικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Πατρών τον έκρινε τον ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, αλλά του αναγνώρισε τρία ελαφρυντικά. Το πρώτο είναι του πρότερου σύννομου βίου, το δεύτερο της ανάρμοστης και σκληρής συμπεριφοράς του θύματος και τρίτον της καλής συμπεριφοράς στο σωφρονιστικό κατάστημα μετά την πράξη μέχρι και σήμερα. Στο άκουσμα της απόφασης, ο 27χρονος, τα αδέρφια του και η μητέρα του ξέσπασαν σε κλάματα χαράς, για μια απόφαση που ουσιαστικά τον έβγαλε από τη φυλακή.
Ο Αλέξης μίλησε για τα βασανιστήρια που υπέστη ο ίδιος από πολύ μικρή ηλικία, αλλά και τα αδέλφια του στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και την Ελεονώρα Μελέτη.
«Από όταν άρχισα να καταλαβαίνω τη ζωή μου έχω μνήμες με βασανιστήρια από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου έφυγε από το σπίτι μετά από ένα καβγά με τον πατέρα μου και έμεινα μόνος μαζί του. Η μητέρα μου φοβόταν πάρα πολύ τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν τόσο βίαιος που όταν μου μιλούσε έτρεμα. Έζησα τον απολυτό εξευτελισμό όταν ένα πρωί ο πατέρας μου, μου έσκισε τα ρούχα και με έβαλε να ζητιανέψω.
»Η μητέρα μου κλειδωνόταν συνεχώς στις τουαλέτες για να γλιτώσει το ξύλο από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου τον κατήγγειλε στην αστυνομία, όταν ασέλγησε στη μεγάλη μου αδελφή, αλλά δεν έγινε τίποτα. Είχαν γίνει πολλές καταγγελίες στο Χαμόγελο του Παιδιού, στην Πρόνοια, στην αστυνομία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
»Τον πατέρα μου τον έτρεμα μέχρι το τέλος. Εύχομαι κανένα παιδί να μην νιώσει έτσι. Ένα βράδυ έφυγα κρυφά από το σπίτι, αφήνοντας ένα σημείωμα στον πατέρα μου. Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα κάλο από τον πατέρα μου. Τα ετεροθαλή αδέρφια μου έκλαιγαν κάθε φορά που έφευγα και με ρωτούσαν αν θα ξαναπάω.
»Μακάρι να μην είχα φτάσει ποτέ στο σημείο να σκοτώσω τον πατέρα μου.
»Ο πατέρας μου είχε εμμονή με τη μεγάλη μου αδελφή και μου ζητούσε να την πάω στο σπίτι του. Μόνος μου πήγα και ομολόγησα την πράξη μου στην αστυνομία. Το πρώτο βράδυ μέσα στη φυλακή έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Στο δικαστήριο έβγαλα όλα αυτά που είχα μέσα μου κι ένιωσα ότι λυτρώθηκα.
»Σε καμία περίπτωση δεν στηρίζω την αυτοδικία. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσα μια κόλαση και τώρα νιώθω ότι θέλω να φτιάξω τη ζωή μου».
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
17°
