Τελικά τι συμβαίνει με τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης;

Φιλοζωικές οργανώσεις διαμαρτύρονται έξω από ελληνικές Πρεσβείες, στο Λονδίνο, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, το Βερολίνο. Θέλουν, όπως λένε, να βάλουν τέλος στην κακοποίηση των γαϊδουριών στη Σαντορίνη. «Μπείτε στη θέση τους», είναι το σύνθημά τους. Καλούν το ελληνικό υπουργείο Τουρισμού και τον Δήμαρχο Φηρών, να απαγορεύσουν το βασανιστήριο των ζώων. Την ίδια στιγμή στο νησί, τα γαϊδουράκια περιμένουν στη σειρά για τον επόμενο πελάτη τους. Μαζί και οι ιδιοκτήτες τους... Μια πινακίδα κατευθύνει τους τουρίστες «Donkey Station». Η δουλειά όμως έχει σπάσει. Ζήτημα πια αν θα κάνουν ένα δρομολόγιο την ημέρα κι ας περιμένουν από τις 6 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Ακόμα και οι πράκτορες, αποτρέπουν τους τουρίστες να πάρουν τα γαϊδουράκια και τους προτείνουν να πάρουν το τελεφερίκ.

ΜΑΝΩΛΗΣ: «Κάνουμε ένα δρομολόγιο την ημέρα. Δεν φτάνει ούτε για να ταΐσουμε τα ζώα».

Ο κύριος Μανώλης κάθεται στην αφετηρία με το καπελάκι του. Από το πρωί δεν έχει πάρει πελάτη.

«Κάνουμε ένα δρομολόγιο την ημέρα και δεν μας φτάνει ούτε για το φαγητό των ζώων! 30 ευρώ κάνει η μπάλα. Είναι και τα πίτουρα και το νερό. Πού να φτάσουν; Οι οικολόγοι μας κυνηγάνε. Λένε ότι φορτώνουμε τα ζώα και τα βασανίζουμε! Ποιοι μωρέ, εμείς που τα έχουμε σαν παιδιά μας; Δείτε τα! Γυαλίζουν! Έχετε ξαναδεί τέτοια ζώα;».

Ο κύριος Μανώλης είναι 70 χρόνων. Είναι στη δουλειά από 10 χρονών, πήγαινε μαζί με τον πατέρα του. Άλλη δουλειά δεν ξέρει να κάνει. Έτσι έζησε την οικογένειά του.

Ο κύριος Χρύσανθος του φωνάζει από απέναντι. «Πες ότι μας καταστρέφουν. Πες ότι θέλουν να μας τελειώσουν».

«Τώρα τους τουρίστες τους πάνε στο Αμμούδι… κι εμείς τους βλέπουμε από μακριά».

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ: «Τα γαιδουράκια φέρανε τους πρώτους τουρίστες στο νησί. Όταν δεν υπήρχε ούτε δρόμος, ούτε Αθηνιός, ούτε τελεφερίκ».

«Μέχρι 200 κιλά σηκώνουν αυτά τα ζώα. Ο τουρίστας πόσο ζυγίζει; Εμείς προσέχουμε σε ποιο ζώο βάζουμε ποιον... Τον παχύ στο μεγαλόσωμο, τα παιδάκια στα μουλαράκια».

Ο κύριος Χρύσανθος βουρκώνει. Με κοντά παντελονάκια τον έφερνε ο πατέρας του να μάθει τη δουλεια. «Κάποτε στην Ελλάδα κάναμε όλες τις οικοδομικές εργασίες με τα γαϊδούρια. Ακόμα και τώρα, τον χειμώνα, μου ζητάνε τα ζώα για μεταφορές στα στενά, και ξαφνικά θυμήθηκαν ότι τα βασανίζουμε και τα κακοποιούμε; Όσοι μας κατηγορούν να έρθουν να δουν πώς τα έχουμε».

Οι πρώτοι τουρίστες φτάνουν. Μια Βραζιλιάνα ανεβαίνει στο άλογο και του μιλά στη γλώσσα της! Ένας Ινδός τουρίστας κρατιέται με το ένα χέρι και με το άλλο βγάζει σέλφι. Δοκιμάζει όλες τις γωνίες. Μπροστά του, σε ένα μικρότερο γαϊδουράκι, η γυναίκα του, με το παιδί τους στην αγκαλιά.

«Εμείς φέραμε τους πρώτους τουρίστες στο νησί. Οι παππούδες μας! Όταν δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε δρόμος, ούτε Αθηνιός, ούτε τελεφερίκ. Τα γαϊδουράκια έφεραν τον τουρισμό στο νησί, και τώρα θέλουν να μας αφανίσουν. Να τελειώσουν το πιο παραδοσιακό επάγγελμα της Σαντορίνης. Πώς θα ζήσουμε; Έχουμε οικογένεια! Τρία κορίτσια έχω! Μια ζωή αυτή τη δουλειά κάνουμε. Όλη μέρα εδώ και φεύγουμε χωρίς μεροκάματο» συνεχίζει ο Χρύσανθος.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ: «Θέλουν να μας κάνουν ζημιά γιατί κάποιοι τους ταΐζουν. Τα συμφέροντα…».

Ο Ματθαίος είναι ο νέος της παρέας. Αφήνει πρώτα τους παππούδες να μιλήσουν κι ύστερα παίρνει τον λόγο.

«Τουλάχιστον να μην λένε ψέματα. Ελάτε να δείτε τα ζώα, να μας πείτε αν είναι κακοποιημένα. Πρώτα τρώνε τα ζώα και μετά εμείς. Μας σαμποτάρουν! Μέχρι και οι πράκτορες αποτρέπουν τους τουρίστες να πηγαίνουν με τα ζώα. Τους λένε ότι είναι επικίνδυνο. Όλα αυτά για να τρώνε 2-3 άτομα και εμείς να τους κοιτάμε! Οι οργανώσεις θέλουν να μας κάνουν ζημιά γιατί κάποιοι τους ταΐζουν. Τα συμφέροντα… Να φύγουμε εμείς που είμαστε εδώ τόσα χρόνια, για να βάλουν βαγονάκια… Γιατί μας το κάνουν αυτό, γιατί μας κόβουν το ψωμί;

ΓΙΑΝΝΗΣ: «Η Σαντορίνη πουλάει γαϊδουράκια».

«Υπάρχει Σαντορίνη χωρίς τα γαϊδουράκια της; Μαγνητάκια, μπλουζάκια, πετσέτες, καπέλα.. Η Σαντορίνη πουλάει γαϊδουράκια και αυτοί θέλουν να μας τελειώσουν. Οι ξένοι επιχειρηματίες ενοχλούνται γιατί τα γαϊδουράκια μυρίζουν και αφήνουν ακαθαρσίες! Ζώα είναι!».

ΓΙΩΡΓΗΣ: «Εγώ αύριο δεν θα ρθω. Είναι σπάσιμο νεύρων να έρχεσαι και να φεύγεις χωρίς διαδρομή».

Ανεβαίνουμε τα 610 σκαλιά γιατί -όπως μου λένε- πρέπει να συναντήσω τον Γιώργη.

«Μας σαμποτάρουν γιατί έχουν συμφέροντα. Ούτε λεφτά για τα φάρμακά τους και τους γιατρούς δεν βγάζουμε. Εγώ αύριο δεν θα ρθω. Είναι σπάσιμο νεύρων να έρχεσαι και να φεύγεις χωρίς διαδρομή. Εμείς οι μεγάλοι κάτι κάναμε; Οι νέοι; Οι νέοι που ξέρουν να κάνουν μόνο αυτό; Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα και τα σπούδασα με αυτή τη δουλειά και τώρα έχω 5 εγγόνια!».

Ο Γιώργης είναι ο «αρχηγός», γιατί τα λέει έξω από τα δόντια. Εξήντα χρόνια στο ίδιο σημείο. Ήταν 7 χρονών όταν τον πήρε μαζί του ο παππούς του για να μάθει τη δουλειά και «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του».

«Ήρθε εδώ μια οικολόγος και κάπνιζε… Της λέω φύγε γιατί το μουλάρι το ενοχλεί ο καπνός!», λέει όλο καμάρι. «Το ζώο δεν είναι αμάξι, το έσβησες και τελείωσες… Είναι πλάσμα ζωντανό. Γεννήθηκαν στα χέρια μας, τι θα τα κάνουμε αυτά τα πλάσματα αν μας τελειώσουν, πώς θα τα ζήσουμε;».