Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Άρσης Βαρών, Πύρρος Δήμας, έδωσε μια συγκινητική και ειλικρινή συνέντευξη στο protagon.gr για την αγαπημένη του σύζυγο Αναστασία, η οποία απεβίωσε πριν από 10 μήνες. Ο άλλοτε δυνατότερος άνθρωπος στην Ελλάδα αναφέρθηκε στη μάχη της συζύγου με την ασθένεια, το κενό της απουσίας και το πώς μεγαλώνει μόνος τα τέσσερα παιδιά τους.
«Η Αναστασία το πάλεψε τρία χρόνια και πέντε μήνες. Ξεπέρασε κατά μερικούς μήνες την αρχική πρόγνωση των γιατρών», λέει ο Πύρρος Δήμας και θυμάται την ημέρα που έμαθε τα δυσάρεστα. «Το μάθαμε στις 3 Ιανουαρίου 2015. Όγκος στον εγκέφαλο. Για φαντάσου, στο πιο ωραίο μυαλό που υπήρχε στη ζωή μου. Γυρίσαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι. “Θα πεθάνω” μου λέει. “Τότε θα πεθάνω και εγώ” της είπα. Δεν υπερβάλλω όταν σου λέω ότι οι δυο μας ζήσαμε τόσα πολλά και απίστευτα μαζί που ήδη είχαμε χορτάσει ζωή. Από την άλλη, πώς να χορτάσεις τον Νικόλα, που είναι τώρα εννέα, πες μου. Γίνεται να μη θες να απολαύσεις την Ελένη, τη Μαρία, και τον Βίκτορα που τώρα χτίζουν τις ζωές τους; Αποφασίσαμε να το παλέψουμε, να το πάμε όσο πιο μακριά γίνεται. Για εκείνη, για μας τους δύο και φυσικά για τα παιδιά».
Ο Ολυμπιονίκης τόνισε ότι δεν ήταν μία αλλά πολλές οι στιγμές που λύγισε. «Κάποιες φορές ξεχνάς και πώς είναι να μην αισθάνεσαι λυγισμένος. Συχνά αναρωτιέσαι ποιες είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι καλά. Σε αυτές τις βαριές ανίατες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, έχουμε μάθει και κοιτάζουμε μόνο αυτόν που βρίσκεται στο κρεβάτι. Είναι όμως και οι άλλοι γύρω του που σηκώνουν το δικό τους ψυχολογικό βάρος. Είναι αυτός που ξενυχτάει δίπλα στο μαξιλάρι, είναι και το παιδί με την αγωνία στα μάτια. Και εμείς στο σπίτι είχαμε φτιάξει μία δεξαμενή θάρρους που ο ένας έδινε στον άλλον. Όποιος λύγιζε, έπαιρνε κουράγιο από εκεί».
Για τον Πύρρο Δήμα τα παιδιά του είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής του. «Είμαστε μία ενωμένη και αγαπημένη οικογένεια που είχε στο κέντρο της την Αναστασία. Ο κόσμος μπορεί να γνωρίζει εμένα, αλλά στην οικογένεια, μέσα στο σπίτι, τα πάντα γύριζαν γύρω από την Αναστασία. Ο φόβος που έφερε ο χαμός της μας έκανε να κρατηθούμε ο ένας από το χέρι του άλλου. Γι’ αυτό και η Αναστασία αναπαύεται εδώ στο Μαρούσι και όχι στο Λιτόχωρο που γεννήθηκε. Για να υπάρχει για όλους μας ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο επιστροφής. Ενωμένοι θα μείνουμε πάντα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι θα ζούμε και μαζί. Ο καθένας παίρνει σιγά-σιγά τον δρόμο του».
Στην ερώτηση ποιες στιγμές σου λείπει περισσότερο η Αναστασία ο Πύρρος Δήμας απάντησε: «Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές. Μπαίνεις στο σπίτι και συνειδητοποιείς ότι λείπει. Σε πληγώνει. Συμβαίνει κάτι. Θα ήθελες να την πάρεις τηλέφωνο. Δεν μπορείς. Κάθεσαι στην πολυθρόνα και σκέφτεσαι ότι αν ήταν η Αναστασία θα έκανες κάτι άλλο. Είναι ακόμα νωρίς, αλλά νομίζω ότι η απουσία είναι κάτι που δεν συνηθίζεται ποτέ. Είναι ένας πόνος που μπορεί να φεύγει, αλλά δεν χάνεται».
