Μια μικρή ιστορία ευγνωμοσύνης για τη Ρίκα Βαγιάννη

Το 1998 ήμουν ένα ψυχικό ράκος και μετά από έναν χρόνο που είχα κλειστεί σπίτι μου μετά την δολοφονία του Κωστή, αποφάσισα να πάω καλοκαίρι, πού αλλού, στο παιδικό μου χώρο/νησί, τη Μύκονο. Αφού έμεινα ένα μήνα μόνη μου στον Πάνορμο με τον σκύλο μου ήρθε κάποια στιγμή η ώρα να γυρίσω σπίτι, αλλά δεν την πάλευα με τίποτα. Κάπου εκεί στην απελπισία του τι θα κάνω εμφανίστηκε η φίλη μου η Ρίκα και μού λέει «Δεν θα πας πουθενά, θα μείνεις μαζί μας και με μάζεψε κανονικά σαν αδέσποτο στο σπίτι που είχαν με την Στεφανία, κολλητή της, στον Άγιο Σώστη.

Εγώ δεν ήξερα τότε πού είναι το πάνω, πού το κάτω και πού το ανάμεσα, και έμεινα σπίτι τους ένα μήνα με κάτι κρεμάστρες με ρούχα από δωμάτιο σε δωμάτιο γιατί όλο και κάποιος ερχόταν και σιγά σιγά στάθηκα στα πόδια μου ώστε να μπορέσω να γυρίσω σπίτι. Σε αυτήν την θέα τύπισσα λοιπόν οφείλω μια τεράστια ψυχική στροφή προς τη ζωή. Και να ’μαστε τώρα τόσα χρόνια μετά, με άλλες ισορροπίες πλέον αλλά με τη γνώση. Μια για όλες και όλες για μία όπως μόνο οι θεές ξέρουν, κάτω από την ίδια τέντα με την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου αναλλοίωτες, γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο και από αλλού το περιμένεις και από αλλού έρχεται.

Αυτή η τύπισσα με επανέφερε στη ζωή.

Ευλογία οι φίλοι, απλή ευλογία.

Και τώρα έφυγε...