Ομάδα του Ρουβίκωνα, αποτελούμενη από 8-10 άτομα, έριξε μπογιά και πέταξε τρικάκια στο κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών.
Η επίθεση σημειώθηκε λίγο πριν από τις 18.30 το απόγευμα της Κυριακής σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πρωτεύουσας. Το κτίριο βρίσκεται απέναντι από τη Βουλή και δίπλα από τη Γαλλική πρεσβεία.
Οι δράστες φορούσαν κράνη και χρησιμοποιώντας βαριοπούλες έσπασαν γυάλινες προθήκες της εξωτερικής πρόσοψης. Από τις ρίψεις αντικειμένων προκλήθηκαν φθορές και στην είσοδο του κτιρίου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η αστυνομία προχώρησε σε μια προσαγωγή. Τα τρικάκια είχαν γραμμένα μηνύματα υπέρ της Παλαιστίνης.
Ενα πρόβλημα που έχουν όλοι όσοι στέκονται αλληλέγγυοι με τον Παλαιστινιακό λαό είναι ότι πρέπει διαρκώς να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια.
Για μια δυτική «κοινή γνώμη» σαν την Ελληνική η επανάληψη είναι μητέρα της λήθης. Ολα έχουν ειπωθεί για τους παπούδες αυτών που σήμερα πεθαίνουν, μετά ξαναειπωθηκαν για τους γονείς τους, σήμερα λέγονται για τους ίδιους κι όσο συνεχίζει αυτό το έγκλημα μπορούμε με κάθε βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι τα ίδια και τα ίδια θα λέγονται για τα παιδιά και τα εγγόνια όσων Παλαιστίνιων επιβιώσουν και παραμείνουν στη γη που γεννήθηκαν. Όλο και λιγότεροι είναι αλήθεια κι εκεί προφανώς ποντάρει το Ισραηλινό κράτος: Οι Δυτικοί που σήμερα βαριούνται να ακούν τα ίδια και τα ίδια δεν θα προσέξουν ότι μια μέρα θα σταματήσουν να τα ακούν γιατί απλά δεν θα έχει απομείνει παλαιστινιακή μύγα στην Παλαιστίνη.
Αυτήν τη φορά για αλλαγή δεν θα επικεντρώσουμε στις γεωπολιτικές συνθήκες ούτε το πολιτικό περιβάλλον, ούτε καν τους αγώνες και το αίμα που χύνεται. Λίγες βδομάδες μετα την σφαγή δεκάδων ανθρώπων, απο παιδιά ως γέροντες, για την υπόθεση της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ απο τις ΗΠΑ και τους πιο πρόθυμους υπηρέτες τους, έχουμε την περίπτωση ενός μικρού χωριού που ο Ισραηλινός στρατός προτίθεται να κατεδαφίσει εξορίζοντας τους κατοίκους του χωρίς έλεος. Μια περίπτωση που μόνη της εξηγεί τα πάντα για το Παλαιστινιακό.
Το χωριό Khan al-Ahmar’s είναι ένας μικρός βεδουίνικος οικισμός έξω απο την Ιερουσαλήμ στην οδό ταχείας κυκλοφορίας προς Ιεριχώ. Εχει περίπου 200 κατοίκους. Όλοι τους πρόσφυγες απο άλλες περιοχές της Παλαιστίνης που διώχθηκαν πριν χρόνια απο το Ισραηλινό κράτος. Δεν έχουν ούτε ηλεκτρισμό, ούτε νερό, ούτε αποχετεύσεις, ούτε ιντερνετ.
Το χωριό αυτό είναι περικυκλωμένο απο Ισραηλινούς οικισμούς που όλο και αυξάνονται. Εβραίοι απο διάφορες, κυρίως ανατολικοευρωπαικές χώρες, άνθρωποι φτωχοί και χωρίς στον ήλιο μοίρα έρχονται στο Ισραήλ και το κράτος χτίζει οικισμούς σε Παλαιστινιακά εδάφη και τους φυτεύει εκεί. Τους δίνει όλες τις υποδομές, τους δίνει δουλειές, επιδόματα, τα πάντα με σκοπο να τους χρησιμοποιήσει σαν αιχμή του δόρατος ενάντια στους Παλαιστινιους.
Είναι το παλιο κόλπο της πληθυσμιακής αλλοίωσης χρησιμοποιώντας φτωχούς ενάντια σε φτωχότερους. Το είδαμε τόσες φορές στα Βαλκάνια, το είδαμε με τους Τούρκους έποικους στα Ελληνικά χωριά της Β. Κύπρου, το είδαμε με τους Αραβες στις κουρδικές περιοχές της Β. Συρίας, το είδαμε ακόμα και με τις μαζικές εγκαταστάσεις Ρωσοπόντιων απο το Ελληνικό κράτος στις περιοχές της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη.
Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Khan al-Ahmar’s ζουν μέσα στη φτώχεια, σε παράγκες, και όσοι εργάζονται είναι εργάτες Γ’ διαλογής στις νέες επιχειρήσεις των Ισραηλινών εποίκων.
Το πρόβλημα με αυτο το χωριό είναι ότι είναι στο κέντρο μιας κρίσιμης περιοχής για τα ισραηλινά σχέδια ολοκληρωτικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων. Περικυκλωμένο πια είναι το τελευταίο εμπόδιο για την σλαμοποίηση της δυτικής όχθης και την Ισραηλινή περικύκλωση της Ιερουσαλήμ. Απο χρόνια το Ισραηλινό κράτος θέλει να τελειώνει με αυτό το μικρό ασήμαντο χωριό που έχει γίνει σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης. Το σχέδιο του πλέον έχει μπει στην τελική φάση και η δικαιολογία είναι πικρά κυνική: οι παράγκες των προσφύγων είναι «αυθαίρετα».
Η περιοχή έχει αποκλειστεί απο τον στρατό και οι στρατιωτικές μπουλντόζες έχουν πάρει θέση. Μόλις προχθές αποτράπηκε η πρώτη προσπάθεια μαζικής κατεδάφισης με δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες σε αυτό το χωριό των 200 κατοίκων. Κανείς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος ότι για ακόμα μια φορά ένα Παλαιστινιακό χωριό δεν θα κατεδαφιστεί και ότι οι κάτοικοί του δεν θα αναγκαστούν να διαφύγουν στο τίποτα με μια βαλίτσα στο χέρι. Οι δυτικοί έχουν βαρεθεί να ακούν τα ίδια και τα ίδια. Εμείς όμως είμαστε απο αυτούς τους δυτικούς που δεν βαριούνται εύκολα. Και ο σκοπός μας είναι να ασκήσουμε πίεση εκεί που μπορούμε, στα κράτη που έχουν εμάς «υπήκοους» ωστε να σταματήσει η διεθνής κάλυψη του Ισραηλινού κράτους για να συνεχίζει χωρίς κόστος να εγκληματεί ενάντια στους Παλαιστίνιους αλλά μακροπρόθεσμα και ενάντια στους φτωχούς και καταπιεσμένους εβραίους.
Το Ελληνικό κράτος έχει συνάψει συμμαχία με το Ισραηλινό στην ανατολική μεσόγειο. Μια συμφωνία με τις ευλογίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που ανάμεσα στους στόχους της είναι η κυριαρχία του Ισραήλ ως περιφερειακή υπερδύναμη στην περιοχή σε άξονα τόσο με το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου όσο και (τι ειρωνία) με την αιματοβαμμένη Ισλαμική θεοκρατία της Σ. Αραβίας.
Ας κάνουν ότι θέλουν με τα πετρέλαια, ας λύσουν όπως θέλουν τις διαφορές τους με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό ή την περιφερειακή υπερδύναμη του Ιράν. Δεν θα είχαμε κανένα λόγο να ενδιαφερθούμε αν όλα αυτά δεν ήταν η συσκευασία για την αιματοχυσία των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών σε όλη την Ανατολική μεσόγειο και τη μέση ανατολή.
Έλληνες και Τούρκοι αύριο, Κούρδοι και άραβες σήμερα, παλαιστίνιοι εδώ και 70 χρόνια. Δεν είμαστε «φιλάνθρωποι», ειμαστε διεθνιστές και ως τέτοιοι θα υπερασπίσουμε τους «δικούς μας», τους ανθρώπους της τάξης μας όπου γης, ξέροντας ότι έτσι προστατεύουμε και τους εαυτούς μας. Αν εμείς σήμερα είμαστε σε καλύτερη θέση απο τους Παλαιστίνιους αυτό είναι αποτέλεσμα συγκυριών. Ποιος αμφιβάλει ότι όποτε γουστάρουν οι ιμπεριαλισμοί δεν θα διστάσουν να μας ρίξουν όλους στη μοίρα του κάθε Khan al-Ahmar’s σε όλη την περιοχή; Και να μην έχουμε αυταπάτες, αυτό σχεδιάζουν.
Το ελληνικό κράτος είναι συνένοχο. Ο Κοτζιάς, ο κάθε Κοτζιάς, γίνεται συνυπεύθυνος με τον κάθε Νεντανιάχου. Στο όνομα του καθεστωτικού ρεαλισμού χτίζει συμμαχίες με τους ομοίους του. Στο όνομα του ρεαλισμού του κοινωνικού αγώνα τις πολεμάμε υπερασπίζοντας του ομοίους μας.
Υ.Γ. Φυσικά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ σιωπούν και γιαυτό το έγκλημα στο Khan al-Ahmar’s. Όταν το χωριό κατεδαφιστεί και οι Παλαιστινιακές οργανώσεις, συμφωνεί κανείς ή όχι με τον χαρακτήρα τους, απαντήσουν με τα «αστεία» σε σχέση με τα μέσα του Ισραηλινού κράτους όπλα τους, με βόμβες και σπιτικές ρουκέτες τα ΜΜΕ δεν θα σιωπήσουν. Θα μας πουν πάλι για απρόκλητη παλαιστινιακή τρομοκρατία. Κι έτσι θα δικαιώσουν το επόμενο Ισραηλινό έγκλημα ως νόμιμα αντίποινα.
Έτσι παίζεται το παιχνίδι της καθεστωτικής προπαγάνδας: αντιστρέφει τον θύτη και το θύμα, το ποιος επιτίθεται πρώτος και ποιος κάνει αντίποινα. Το έχουμε δει άλλωστε τόσες φορές με κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα. Θα πρέπει όλοι και όλες πλέον να μάθουμε να διακρίνουμε τη σειρά των γεγονότων, ποιος είναι ο θύτης και ποιος αμύνεται, ποιος είναι το θύμα. Γιατί το θύμα είμαστε εμείς, η κοινωνική βάση. Το κράτος και το κεφάλαιο είναι ο θύτης. Πάντα.
15°
