Πόσοι ασχολούνται άραγε από τους ιθύνοντες ακόμα με αυτήν την τραγική ιστορία;
Μήπως κάποιοι θέλουν να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;
Ίσως ένα φρεσκάρισμα στη μνήμη να είναι χρήσιμο γιατί η ψυχή του Πεζοναύτη δεν αναπαύεται μέχρι να δικαιωθεί…
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις φράσεις της επιστολής των γονιών του οπλίτη Φώτη Ανδρικόπουλου που έπεσε νεκρός πριν από τέσσερα χρόνια στο πεδίο βολής στον Βόλο. Εκεί, έχασαν μαζί του τη ζωή τους οι επίσης επαγγελματίες οπλίτες, Αναστάσιος Μεζάλας 34 ετών και ο Γεώργιος Ορφανίδης 33 ετών.
Η οικογένεια του 19χρονου με ανοικτή επιστολή της ζητά να μην ξεχαστεί η ιστορία του παιδιού τους «γιατί η ψυχή του Πεζοναύτη δεν αναπαύεται μέχρι να δικαιωθεί…».
Η επιστολή της οικογένειας του Φώτη Ανδρικόπουλου, από το Πετρωτό Αχαΐας έχει ως εξής:
Φώτης Ανδρικόπουλος - Ένα όνομα που δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ, μια τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο
Τρισάγιο στη μνήμη του αδικοχαμένου πεζοναύτη Φωτίου Ανδρικοπούλου που έδωσε το αίμα του για την πατρίδα μια φθινοπωρινή μέρα του 2014 κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης, τελέστηκε χθες στο πεδίο βολής στα Γλαφυρά Μαγνησίας παρουσία της οικογένειάς του. Το κλίμα ήταν βαρύ, η συγκίνηση διάχυτη και η συναισθηματική φόρτιση χτύπησε κόκκινο βλέποντας το χώρο όπου ο Φώτης μαζί με δύο επαγγελματίες οπλίτες τον Αναστάσιο Μεζάλα 34 ετών και τον Γεώργιο Ορφανίδη 33 ετών σκοτώθηκαν πριν τέσσερα χρόνια.
Πόσοι ασχολούνται άραγε από τους ιθύνοντες ακόμα με αυτήν την τραγική ιστορία;
Μήπως κάποιοι θέλουν να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;
Ίσως ένα φρεσκάρισμα στη μνήμη να είναι χρήσιμο γιατί η ψυχή του Πεζοναύτη δεν αναπαύεται μέχρι να δικαιωθεί…
Κοντά στους πρόποδες της ιστορικής Achaia Clauss σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Πάτρας βρίσκεται το κοιμητήριο του ναού του Αγίου Αθανασίου Πετρωτού. Ένα από τα μνήματα ξεχωρίζει γιατί δεν μοιάζει σε τίποτα με τα υπόλοιπα.
Το νεκροταφείο άλλωστε διαφέρει από τα συνηθισμένα καθώς μπαίνοντας σε αυτό νομίζει κανείς ότι εισέρχεται σε προαύλιο στρατοπέδου αντικρίζοντας στα δεξιά το πέτρινο στρατιωτικό μνημείο-προσκύνημα και λίγο πιο πέρα την προτομή ενός πεζοναύτη με ειδική πλακέτα-αφιέρωση, να δεσπόζουν στο χώρο.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς τα μνήματα υπάρχει ένας τάφος που τραβά όλα τα βλέμματα. Ακόμα και οι πιο σκληροί βουρκώνουν… Σκεπασμένος με μικρά κυανόλευκα χαλίκια όπως τα χρώματα της ελληνικής σημαίας, μαύρο μάρμαρο όπως η ψυχής της μάνας που πενθεί τον αδικοχαμένο λεβέντη της, αμέτρητες πορσελάνινες φωτογραφίες με συγκινητικά στιχάκια και κοντά τους τα διακριτικά ενός νεαρού ειδικοδυναμίτη όπως ακριβώς ταιριάζει σε έναν κομάντο που πέφτει εν ώρα καθήκοντος.
Εκεί βρίσκεται ενταφιασμένο ότι απέμεινε από το διαλυμένο σώμα του 19χρονου Πατρινού πεζοναύτη Φωτίου Ανδρικοπούλου που πριν 4 χρόνια βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια μοιραίας άσκησης σε πεδίο βολής κοντά στον Βόλο μαζί με άλλα δυο παλικάρια.
Ο Φώτης Ανδρικόπουλος όταν κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του επέλεξε να το κάνει μέσα από τις ειδικές δυνάμεις. Δεν χρησιμοποίησε πλάγιες μεθόδους για να περάσει τη θητεία του χαλαρά.
Λάτρευε την Ελλάδα, θαύμαζε ως παιδί και έφηβος τον θρυλικό κόσμο των πρασινοσκούφηδων και έτσι διάλεξε τον χώρο των πεζοναυτών να τιμήσει την γαλανόλευκη.
Πήγε γιατί το ήθελε και έμεινε επειδή μπόρεσε. Δεν τον τρόμαζαν ποτέ οι δυσκολίες ούτε η επίπονη εκπαίδευση. Το να φοράει το εθνόσημο και τον πράσινο μπερέ αρκούσε για να νιώθει περήφανος και τον γέμιζε χαρά να τιμά την γη των προγόνων.
Ουδείς φανταζόταν το φρικτό τέλος που θα είχε λίγο πριν απολυθεί ο νεαρός έφεδρος επιλοχίας και γυρίσει στην αγαπημένη πολύτεκνη οικογένειά του και κυρίως στην μητέρα του που τον υπεραγαπούσε καθώς ήταν μοναχογιός.
Μια ελληνίδα μητέρα που μεγάλωσε όπως όλες οι παραδοσιακές μανάδες με ηθικές αρχές και αξίες το παιδί της, τον έστειλε να υπηρετήσει την πατρίδα, καμάρωνε για την επιλογή του να φορέσει τον τιμημένο ελληνικό πράσινο μπερέ και ανέμενε με λαχτάρα να επιστρέψει το παιδί της σπίτι.
Δυστυχώς, το παιδί αυτής της μάνας δεν γύρισε ως πολίτης που ολοκλήρωσε την στρατιωτική θητεία του ούτε πρόλαβε να βγάλει τη στολή παραλλαγής και να φορέσει τα πολιτικά του ρούχα. Επέστρεψε σε κομμάτια τοποθετημένα σε φέρετρο σκεπασμένα με την ελληνική σημαία. Μέσα στο νεκροκρέβατο αυτού του παλικαριού από το Πετρωτό Πατρών, τοποθετήθηκαν τα απομεινάρια της ανθρώπινης σάρκας που διαλύθηκε την ώρα που διερράγη ο σωλήνας όλμου κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση τότε για το συμβάν της 7ηςτου Οκτώβρη το έτος 2014.
Μαζί με άλλους δύο λεβέντες ο Φώτης ως γνήσιος εκπαιδευμένος Έλληνας πεζοναύτης, έκανε την μεγαλύτερη και δυσκολότερη απόβαση της ζωής του, με τον πιο δραματικό τρόπο, ακαριαία, προς την αιωνιότητα…
Για την οικογένεια του Φώτη ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ημέρα 7-10-2014.
Την αποφράδα μέρα που η φονική άσκηση στα Γλαφυρά Μαγνησίας της στέρησε για πάντα το γενναίο παλικάρι της.
Πρώτα ήταν ο πόνος για την απώλεια του παιδιού, μετά η οργή που η πατρίδα δεν της τον επέστρεψε σώο και αβλαβή με το απολυτήριο στο χέρι, ως όφειλε για κάθε ελληνόπουλο οπλίτη θητείας και ύστερα η αγανάκτηση για την Πολιτεία που δεν τήρησε τα δέοντα απέναντι στη δυστυχισμένη οικογένεια.
Ο αγώνας για αυτήν την οικογένεια είναι μακρύς ακόμα. Με αξιοπρέπεια και ψυχικό σθένος θα προχωρήσει μέχρι την τελική δικαίωση. Έχει δώσει όρκο τιμής πως θα κάνει τα πάντα ώστε ο νεκρός ήρωας να μην ξεχαστεί ποτέ και θα αγωνιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Προσφάτως είχαν γιορταστεί τα γενέθλια του Φωτάκου στο κοιμητήριο όπου κείτεται. Πολύς ο κόσμος, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί αλλά και απλοί περαστικοί, όλοι κεράστηκαν γλυκίσματα, αναψυκτικά και ευχήθηκαν για την ανάπαυση της ψυχούλας του ομορφόπαιδου της γειτονιάς όπως τον αποκαλούσαν γιατί ο Φωτάκης ήταν γλυκύτατος και αγαπητός σε όλους όσο ζούσε. “Αθάνατος!” ήταν η λέξη που έβγαινε από τα χείλη όλων… Η Πολιτεία έλαμψε δια της απουσίας της ίσως γιατί πιστεύει πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα επουλώσει τις πληγές της οικογένειας και θα ξεχαστεί το τραγικό γεγονός των Γλαφυρών. Δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί η οικογένεια που έστειλε στην πατρίδα ένα γεννημένο μαχητή και της τον επέστρεψαν πτώμα εν καιρώ ειρήνης, θα προχωρήσει μέσα από την οδύνη του θανάτου με αποφασιστικότητα μέχρι να γαληνεύσει η ψυχή του Πατρινού αδικοχαμένου νέου.
Επιθυμία της οικογένειας είναι, μεταξύ άλλων, να ονομαστεί οδός του Πετρωτού σε οδό Φωτίου Ανδρικοπούλου ώστε να θυμούνται και οι νεότερες γενιές τον ήρωα νέο που ως έφεδρος επιλοχίας πεζοναύτης έπεσε εν ώρα καθήκοντος σε διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκα ταύτης στα Γλαφυρά του Βόλου.
Η θυσία αυτή δεν πρέπει να λησμονιέται για να θυμίζει σε όλους και κυρίως στην ελληνική Πολιτεία ότι είναι υποχρεωμένη να προλαμβάνει παρόμοια συμβάντα. Η οικογένεια Ανδρικοπούλου δεν ήταν η πρώτη ελληνική οικογένεια που έχασε το παιδί της όταν το έστειλε να υπηρετήσει την Πατρίδα όμως εύχεται να είναι η τελευταία και κανένας να μην βρεθεί ποτέ στη θέση τους. Ευχή όλων είναι οι αρμόδιοι φορείς του ελληνικού κράτους να μεριμνήσουν ως οφείλουν και να πράξουν το καθήκον τους γενικώς και ειδικώς….
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
12°
