Μια συγκινητική αθηναϊκή ιστορία από την πρόσφατη νεροποντή που πλημμύρισε την Αθήνα, ανέβασε στο fb ο γνωστός δημοσκόπος («Metron Analysis») και ποιητής κ. Στράτος Φαναράς. Η διήγηση αφορά τις εσωτερικές ψυχολογικές διεργασίες ενός ανθρώπου που γίνεται μούσκεμα αλλά και το πώς μια ομπρέλ λειτουργεί αλληλέγγυα.
Απολαύστε:
«Θα την προσέχω όσο μπορώ!
Είχα αποφασίσει από νωρίς να πάω στο "Επί λέξει" για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Βρεττάκου "Ασκήσεις Περιέργειας", από τις εκδόσεις "Ποταμός" (καλοτάξιδο εύχομαι).
Ωστόσο -και καθώς η ώρα της παρουσίασης πλησίαζε- άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, ενώ ταυτόχρονα διάφορα θέματα του γραφείου μου δημιουργούσαν ένα άγχος αναβολής...
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις αλλάζω απόφαση, όμως αυτή τη φορά, σκεφτόμουν αλλιώς: σιγά, είσαι από ζάχαρη...όλο έτσι κάνεις με τις έρευνες ...άντε σήκω!
Σηκώθηκα λοιπόν, και παρά την απίστευτη κίνηση, με μια μικρή καθυστέρηση, βρήκα και parking σχετικά κοντά και αψηφώντας τη δυνατή βροχή, σαν από πείσμα, άφησα και την ομπρέλα μου στο πορτμπαγκάζ και κατευθύνθηκα προς το βιβλιοπωλείο.
Αμέσως κατάλαβα ότι είχα υποεκτιμήσει την ένταση της βροχής, αλλά από το ακατανόητο γινάτι μου, δεν γύρισα να πάρω την ομπρέλα μόνο συνέχισα ακάθεκτος, τσαλαπατώντας στα νερά. Να πω εδώ πως είχε νυχτώσει κιόλας για να δώσω και μια διάσταση θρίλερ στη διήγηση μου :)
Λίγο ακόμη και θα γινόμουν παπί, όσο κι αν προχωρούσα κάτω από διάφορες μαρκίζες.
Ώσπου σε μια στιγμή, περνώντας βιαστικά μια κάθετη στην Ακαδημίας, μέσα στα νερά, ακούω μια φωνή:
Στρέφω το βλέμμα μου και βλέπω ένα ζευγάρι νέων γύρω στα 25. Ήταν η κοπέλα που με φώναζε. Πανέμορφη. Κρατούσε μια ομπρέλα που προστάτευε και το αγόρι της. Επίσης πανέμορφο.
-Πάρτε τη! μου λέει.
-Εμείς σχεδόν φτάσαμε στο αυτοκίνητο μας!
Μου πήρε δυο-τρία δευτερόλεπτα να καταλάβω. Ναι είπα μέσα μου, γι αυτό είχα πεισμώσει τόσο. Για να το ζήσω. Να ζήσω αυτό. Την πήρα. Ένοιωσα ευλογημένος και ευτυχισμένος.
Αν από κάπου με διαβάζουν τώρα αυτά τα δύο παιδιά, να ξέρουν ότι έχω πάλι ελπίδες. Είμαι πολύ υπερήφανος γι αυτά.
Και ναι!
Θα είναι η αγαπημένη ομπρέλα!
Και δε βάζω η αγαπημένη (μου) γιατί κι εγώ κάπου θα τη δώσω ίσως!
