Όταν στη χώρα μας οι ετήσιες μολύνσεις από τον ιό HIV αυξήθηκαν το 2005 κατά 35% στο γενικό πληθυσμό, το σκάνδαλο ξέσπασε για τη μόλυνση ενός 16χρονου κοριτσιού
Ο Γρηγόρης Βαλιανάτος γράφει για την αντιμετώπιση των ανθρώπων με Aids
Όταν στη χώρα μας οι ετήσιες μολύνσεις από τον ιό HIV αυξήθηκαν το 2005 κατά 35% στο γενικό πληθυσμό, το σκάνδαλο ξέσπασε για τη μόλυνση ενός 16χρονου κοριτσιού.
Όταν η ενημέρωση για τη μόλυνση απ’ τον ιό έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει, εδώ κάνουμε τηλεμαραθώνιο για το Aids στην Aφρική.
Όταν έχουμε δαιμονοποιήσει για το πρόβλημα κάποιες ερωτικές προτιμήσεις, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο μέσα στην άμμο, διαπιστώνουμε με απορία ότι αυτό συμβαίνει σε ένα ανυποψίαστο κορίτσι και έναν 75χρονο, από έναν 38χρονο παντρεμένο (sic), πατέρα δύο παιδιών.
Όταν πάει κανείς να κάνει τεστ για τον ιό και τον αντιμετωπίζουν οι σχετικοί ιατρικοί παράγοντες ως εξωγήινο (απ’ την κόλαση), απορούμε πώς ένας συνάνθρωπός μας αντί να υποστεί αυτή τη δοκιμασία, προτιμά να δώσει αίμα για να εξεταστεί χωρίς μπελάδες.
Όταν οι γελοίες ερωτήσεις προς υποψήφιους αιμοδότες απαιτούν απ’ αυτούς μεταξύ άλλων γραφικών, να μην είχαν έστω και μία ομοφυλοφιλική επαφή από το 1977, να μην είχαν πολλούς ερωτικούς συντρόφους την τελευταια δεκαετία, και να μην είχαν σεξουαλική επαφή με εκδιδόμενο άτομο, χωρίς να τίθεται θέμα προφύλαξης κατά τις επαφές αυτές (απλά για το ηθικό καλαμπούρι), εμείς ψαχνόμαστε για αιμοδότες και για αίμα.
Όταν το παράθυρο της μόλυνσης για τον πολυμεταγγιζόμενο μειώνεται από 22 μέρες με το τεστ elisa σε 11 μέρες με το μοριακό έλεγχο, αυτός χρειάζεται αίμα 7 ημερών.
Όταν όλοι αναφέρονται στο θάνατο και το θάνατο και το θάνατο, για μια κατηγορία ανθρώπων που μετά από χρόνια τρομοκρατίας από την άγνοια και την προκατάληψη ζουν τη ζωή τους κανονικά, παίρνοντας τα φάρμακά τους (οι οροθετικοί και όχι φορείς όπως τους έλεγαν παλιά).
Όταν οι απρόσεχτες επαφές χρεώνονται τάχα μου σε «αμφιβόλου ποιότητας γυναίκες» (οι οποίες παρεπιπτόντως ελέγχονται ιατρικά και βάρβαρα κάθε 15 μέρες).
Όταν οι έκπληκτες γκομενίτσες στα λαϊκά σίριαλ αναρωτιούνται ηρωικά, «να το ρίξω ή να το κρατήσουμε Kώστα μου», αντί να ρωτούν «πού είναι η καπότα Kώστα μου», και κανείς δημοσιογράφος δεν απορεί και δεν εξίσταται.
Tότε με το δίκιο του όταν το χέρι έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταγε το δάχτυλο.
8°
