Οι Έλληνες που αριστεύουν

Σε μία χώρα, όπου έχει βυθιστεί στην κατήφεια, την εθνική μιζέρια και την επιδίωξη του ήσσονος αποτελέσματος, η πρόοδος και η επιτυχία φαντάζουν έννοιες βλάσφημες. Θαρρεί κανείς πως μοιάζουν με ιδανικά μιας άλλης εποχής, τα οποία δεν ταιριάζουν πλέον με το περιρρέον κλίμα αυτολύπησης και ως τέτοια, πρέπει να εξοβελιστούν από τη καθημερινότητά μας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και μια ευρύτερη νοοτροπία ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά», θέλοντας και μη, αναρωτήθηκα για το αν υπάρχουν Έλληνες που έχουν ακόμα όνειρα, προσδοκίες, υψηλούς στόχους και μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. Κάπως έτσι, «έπεσα» πάνω σε τρεις συμπατριώτες μας, τον Τάσο Φραντζολά, τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη και τον Νίκο Αράπκουλε και τους αναζήτησα προκειμένου να μας μιλήσουν για το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό που αριστεύει, που καινοτομεί και που διαπρέπει όταν βρίσκει τις κατάλληλες συνθήκες, αποδεικνύοντας πως υπάρχουν όντως σπουδαία μυαλά σε αυτόν τον τόπο, παρότι πολλές φορές αναγκάζονται να φύγουν, προκειμένου να το αποδείξουν.

Τάσος Φραντζολάς

Έχει συνεργαστεί με διεθνείς κολοσσούς, όπως μεταξύ άλλων, την Apple, την NASA, το HBO, την Konami, τη Microsoft και την Pixar, έχοντας πετύχει ήδη από πολύ νωρίς, θα έλεγε κανείς, το προσωπικό του success story. Ο λόγος για τον ιδρυτή του Soundsnap, μιας τεράστιας, ψηφιακής βιβλιοθήκης με ηχητικά εφέ που χρησιμοποιούνται για ταινίες, video games, applications, το θέατρο, κ.ά. Γεννημένος στην Αθήνα, ο Τάσος ανέκαθεν ονειρευόταν και ήθελε να δοκιμάσει να ζήσει στην Αμερική. Έτσι, στα 27 του και, ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, παίρνει την απόφαση να κάνει το μεγάλο βήμα. Φεύγει την αμέσως επόμενη μέρα, αφότου απολύεται από τον στρατό. Το μότο του «δεν είναι η ζωή πολύ σύντομη για να βαριόμαστε;» (Νίτσε), καταλαβαίνω πως αυτή η απόφασή του ήταν ένα λογικό επακόλουθο για τον ίδιο.

Ποιοι είναι πελάτες σας;

Μας χρησιμοποιούν πολλοί editors στο Vice, στο BBC, ακόμη και στην NASA, ενώ το πιο μεγάλο video game σε πωλήσεις, το Guitar Hero, μάς χρησιμοποίησε για όλους τους ήχους στα menu του». Πρόσφατα, ήχοι του Soundsnap, χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία ‘’Zoolander 2’’ (2016) αλλά και στο ‘’Noah’’ (2014) του Aronofsky.

Μένοντας στη Νέα Υόρκη, παρατηρείς την ελληνική πραγματικότητα αποστασιοποιημένα. Τί σ’ ενοχλεί αλλά και τί θαυμάζεις στους Έλληνες;

Δεν με θυμώνει κάτι, παρά μόνο οι ρατσιστές, οι ομοφοβικοί κτλ., οι οποίοι είναι μειοψηφία πιστεύω. Μού αρέσει που έχουμε γενικώς μια εξυπνάδα που στο αρνητικό της, βέβαια γίνεται πονηριά, αλλά στην καλή της όψη είναι αυτό που λέμε 'street smart'- εξυπνάδα της πιάτσας.

Πρέπει να ξενιτευτεί κανείς για να πετύχει;

Πλέον ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, όπου δεν χρειάζεται να πας στο εξωτερικό για να αναγνωρισθεί αυτό που κάνεις, παρά να μπορείς να δείξεις αυτό που κάνεις στο Internet. Αρκεί, λοιπόν, να σκέφτεσαι «παγκόσμια».

Σκέφτεσαι να επιστρέψεις κάποια στιγμή στην Ελλάδα;

Σίγουρα θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή, αλλά νομίζω ότι ψυχολογικά θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν αρχίσουν να βελτιώνονται τα πράγματα».

Κωνσταντίνος Δασκαλάκης

Έγινε ευρύτερα γνωστός όταν κατάφερε να λύσει τον γρίφο του John Nash, που απασχολούσε τους επιστήμονες της πληροφορικής για 60 και πλέον χρόνια. «Η δουλειά μου, αμφισβήτησε ένα κοινώς αποδεκτό αξίωμα στα Οικονομικά, ότι δηλαδή τα οικονομικά συστήματα βρίσκονται σε στρατηγική ισορροπία. Βραβεύθηκε μάλιστα, από τον διεθνή οργανισμό ΑCΜ (Αssociation for Computing Μachinery)».. Σήμερα, ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης Υπολογιστών του Μ.Ι.Τ.

Γεννημένος το 1981, με καταγωγή και από τη Κρήτη, τελείωσε το «Βαρβάκειο», για να σπουδάσει λίγο αργότερα, στους Ηλεκτρολόγους του Μετσοβίου. Στο πανεπιστήμιο Berkeley της California, όμως, όπως μού λέει ο ίδιος, « είχα το προνόμιο να κάνω ουσιαστικά την αγάπη μου για τα μαθηματικά και τους υπολογιστές, δουλειά μου». Για το ερέθισμα που τόν οδήγησε στα μαθηματικά, μού λέει πως «τα μαθηματικά ήταν ήδη εγκαθιδρυμένα στο σπίτι μου πριν γεννηθώ, αφού ο πατέρας μου είναι μαθηματικός. Από μικρή ηλικία βρισκόμουν, έτσι, αντιμέτωπος με τους γρίφους που μου έθετε και έμενα συνεπαρμένος».

Μπορείς να μας εξηγήσεις το αντικείμενο στο οποίο εξειδικεύεσαι;

Το ευρύτερο αντικείμενό μου είναι η Θεωρία Υπολογισμού, δηλαδή, ας το πούμε έτσι, τα μαθηματικά θεμέλια του «υπολογίζειν». Είναι μια επιστημονική περιοχή που έχει τις ρίζες της στη μαθηματική λογική και τη δουλειά του Alan Turing, του ήρωα στο “Παιχνίδι της Μίμησης.” Η Θεωρία Υπολογισμού μελετάει τι είναι εφικτό για τους υπολογιστές και έχει βάλει τα θεμέλια στο οικοσύστημα των αλγορίθμων, που εν πολλοίς τρέχουν όλο τον κόσμο μας. Κάθε φορά, για παράδειγμα, που κάνουμε μια αναζήτηση στο Google, ένας αλγόριθμος «τρέχει» εκείνη τη στιγμή και από δισεκατομμύρια σελίδες, αποφασίζει αυτόματα ποιες είναι οι πιο σχετικές με την αναζήτησή μας.

Tι σε εκνευρίζει στους Έλληνες;

Με εκνευρίζει ο λαϊκισμός στον πολιτικό λόγο που αρθρώνεται και στον τρόπο που αφομοιώνεται η πληροφορία από τους πολίτες. Υυπάρχει, όμως, και μια άλλη Ελλάδα, η πραγματική Ελλάδα, που με κάνει υπερήφανο. Είμαι υπερήφανος κάθε φορά που γνωρίζω σκεπτόμενους, δημιουργούς, επιστήμονες, Έλληνες με ευαισθησίες. Και είναι πολλοί αυτοί οι Έλληνες, εντυπωσιακά πολλοί για το μέγεθος της χώρας. Τελικά η Ελλάδα είναι μια χαμένη ευκαιρία. Και αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο. Ένας συνάδελφός μου στο Μ.Ι.Τ, το περιέγραψε πολύ πετυχημένα. Μού είχε πει: «Αν είσαι επιπέδου Α, θα προσλάβεις κάποιον επιπέδου Α. Αν όμως είσαι επιπέδου Β, θα προσλάβεις κάποιον ακόμη μετριότερο, επιπέδου Γ! Στην Ελλάδα κουμάντο κάνουν οι μέτριοι. Και οδηγούμαστε στον πάτο, βάσει του κανόνα που μόλις παρέθεσα.

Νίκος Αράπκουλες

Ποιος είπε πως δεν υπάρχουν νέοι που επιχειρούν στην Ελλάδα; Ο Νίκος Αράπκουλες αποτελεί ένα παράδειγμα που αναμφισβήτητα επιβεβαιώνει πως και καινοτόμους νέους έχουμε στη χώρα μας, αλλά και αρκετά τολμηρούς ώστε να αποφασίσουν το «επιχειρείν» εδώ. Ο Νίκος είναι ο CEO της Heliix, μιας εταιρείας την οποία ίδρυσε το 2013 με άλλους δύο φίλους του από τη σχολή κι έχει εξελιχθεί σήμερα σε μια δυναμικά ανερχόμενη επιχείρηση. Δεν τυχαίο άλλωστε, το ότι η εταιρεία του τιμήθηκε με το Βραβείο Επιχειρηματικότητας 2015. «Το Ελληνικό Βραβείο Επιχειρηματικότητας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα για να επιχειρήσει κάποιος σε αυτή τη χώρα. Η στήριξη που έχουμε λάβει και συνεχίζουμε να λαμβάνουμε, τόσο σε επίπεδο παροχών, όσο και σε επίπεδο δικτύωσης είναι μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα και οφείλεται ακριβώς σε αυτό», μού λέει χαρακτηριστικά.

Μηχανολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, διευθύνει σήμερα, σε ηλικία μόλις 27 ετών, το πρωτοποριακό εγχείρημά του. Άλλωστε όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος: «It always seems impossible, until it’s done (Ν. Μαντέλα)». Το όνειρό του είναι να προσφέρει μια λύση που θα βελτιώσει την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων και να εδραιώσει την εταιρεία του, ως λύση εξοικονόμησης ενέργειας στη βιομηχανία και στις οικίες. Κι αν αναρωτιέστε για το τι ακριβώς πουλάει, «η Heliix δίνει την ευκαιρία σε ιδιώτες κι επιχειρήσεις να αυξήσουν την απόδοση των εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας που χρησιμοποιούν, όπως λέβητες θέρμανσης, θερμικοί ηλιακοί συλλέκτες κ.ά. Με τον τρόπο αυτό μειώνουν τα λειτουργικά τους έξοδα και τις εκπομπές ρύπων. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας μονάδας εξοικονόμησης ενέργειας που διαθέτουμε στην αγορά, η οποία βασίζεται σε μια νέα τεχνολογία ανάκτησης θερμότητας που έχουμε αναπτύξει».

Τι ρόλο που έχουν παίξει φίλοι και συμφοιτητές στη προσπάθειά σου;

Για το project αυτό επέλεξα από την αρχή να συνεργαστώ με άτομα που δεν ανήκαν στο στενό φιλικό μου κύκλο. Τους δύο συνεργάτες μου, τον Τάσο Πέτρου και τον Παναγιώτη Παπαδιαμάντη τους γνώρισα στη σχολή και η σχέση μας κινήθηκε αρχικά σε επαγγελματικό επίπεδο. Όμως, όταν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου αφιερώνεται σε ένα project τόσο απαιτητικό, αναπόφευκτα αναπτύσσονται και στενότερες σχέσεις.