Η θρυλική φιγούρα του White Death επιστρέφει στη δημόσια συζήτηση χάρη στη νέα ταινία «Sisu: Road to Revenge», όμως η πραγματική ιστορία του Σίμο Χέιχα, του Φινλανδού αγρότη που έγινε ο πιο αποτελεσματικός ελεύθερος σκοπευτής όλων των εποχών, ξεπερνά κάθε κινηματογραφική υπερβολή. Τα κατορθώματά του στον Χειμερινό Πόλεμο του 1939-40, απέναντι στους Σοβιετικούς, δημιούργησαν έναν μύθο που ακόμη και σήμερα ακροβατεί ανάμεσα στη στρατιωτική ιστορία και στη λαϊκή αφήγηση.
Ο Χέιχα, ένας χαμηλών τόνων, κοντόσωμος αγρότης με απαράμιλλη αυτοπειθαρχία, υπηρετούσε μόλις 98 ημέρες όταν τραυματίστηκε σοβαρά. Παρ’ όλα αυτά, είχε ήδη καταφέρει το αδιανόητο: να σκοτώσει, σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία αλλά και τη δική του μυστική, μεταπολεμική μαρτυρία, περίπου 500 Σοβιετικούς στρατιώτες. Ο ίδιος το περιέγραφε ως “λίστα αμαρτιών”. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1939, μάλιστα, σημείωσε ρεκόρ 25 νεκρών μέσα σε μία ημέρα — ένα γεγονός που ο φινλανδικός Τύπος αποκάλεσε «το χριστουγεννιάτικο δώρο του Χέιχα στο έθνος».
Ο “White Death” κρυβόταν αόρατος μέσα στο χιόνι, στους –20°C έως –40°C, χρησιμοποιώντας μόνο ένα προσωπικό, βασικό Model 28-30 χωρίς σκοπευτικό. Προτιμούσε τις σιδερένιες διόπτρες επειδή δεν αντανακλούσαν φως — κι έτσι δεν πρόδιδαν ποτέ τη θέση του. Για να μην φανεί η ανάσα του, έβαζε χιόνι στο στόμα του. Για να μη σηκωθεί χιόνι από τον πυροβολισμό του, πάγωνε το έδαφος με νερό. Για να μην πεινάσει, είχε τσέπες γεμάτες ζάχαρη και ψωμί σίκαλης. Ήταν πειθαρχία στα όρια του υπερανθρώπινου.
Η προετοιμασία και η υπομονή του έγιναν θρύλος. Ο βιογράφος του, Τάπιο Σααρελάινεν, περιγράφει έναν άνθρωπο που μπορούσε να ρίξει 16 στοχευμένες βολές σε ένα λεπτό με μονοβολίδα, να διαλέξει θέση επίθεσης από την προηγούμενη μέρα, να μελετά το τοπίο σαν παζλ. Οι Σοβιετικοί, ήδη ευάλωτοι από την έλλειψη εξοπλισμού και τη λανθασμένη οργάνωση, δεν είχαν καμία απάντηση σε έναν αντίπαλο που «δεν έβλεπαν ποτέ».
Οι φήμες λένε ότι είχε μπει επικηρυγμένος από τους Σοβιετικούς· ότι κάθε φορά που ακουγόταν «κούκος» στα δέντρα, ένας ακόμη στρατιώτης θα πέθαινε· ότι οι ρωσικές μονάδες στόχευαν δέντρα, πιστεύοντας πως οι Φινλανδοί σκόπευαν από τις κορυφές. Πόσα από αυτά είναι αλήθεια και πόσα στρατιωτική μυθολογία; Ακόμη και σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο. Όμως ο ίδιος ο Χέιχα δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη φήμη του. Πάντα ταπεινός, θεωρούσε πως «έκανε απλώς το καθήκον του, όπως όλοι».
Η μοίρα του άλλαξε στις 6 Μαρτίου 1940, όταν δέχθηκε στο πρόσωπο σφαίρα εκρηκτικού τύπου. Η σφαίρα διέλυσε το σαγόνι και το αριστερό μάγουλό του. Έζησε από θαύμα, χρειάστηκε 26 επεμβάσεις και ξύπνησε από κώμα την ημέρα της λήξης του Χειμερινού Πολέμου. Η οικογένειά του είχε ακούσει από το ραδιόφωνο πως ήταν νεκρός. Εκείνος κρατούσε το δημοσίευμα για χρόνια — του φαινόταν αστείο.
Μετά τον πόλεμο, ο «White Death» αρνήθηκε τον ρόλο του ήρωα. Επέστρεψε στη γεωργία, δεν επετράπη να ξαναπολεμήσει στο Continuation War και αρνήθηκε σταθερά να εκμεταλλευτεί τον μύθο του. Πέθανε το 2002, στα 96.
Σήμερα, η κινηματογραφική βιομηχανία ξαναπιάνει το νήμα. Η σειρά ταινιών «Sisu» — με πρωταγωνιστή έναν μυθικό, αθάνατο βετεράνο — εμπνέεται από τον Χέιχα αλλά δεν διεκδικεί ιστορική πιστότητα· απλώς αντλεί από την αύρα του. Το νέο φιλμ, «Sisu: Road to Revenge», συνεχίζει αυτό το υπερβίαιο, υπερβολικό σύμπαν. Ωστόσο, όσο θεαματική κι αν είναι η φαντασία του σινεμά, οι πράξεις του πραγματικού White Death παραμένουν ανατριχιαστικές: ένας αγρότης που έγραψε ιστορία με ψυχραιμία, δεξιοτεχνία και ανυπέρβλητη επιβίωση μέσα στο πιο σκληρό χειμωνιάτικο πεδίο μάχης του 20ού αιώνα.
Πηγή: The Telegraph