Εκεχειρία στη Γάζα: Γιατί τόση θλίψη για την ειρήνη;

Σιγή ασυρμάτου παρατηρείται στο «προοδευτικό» στρατόπεδο για τις εξελίξεις στη Γάζα. Στην Ελλάδα μάλιστα μάλλον τον σπάσανε. Καμία δήλωση, καμία διαδήλωση, καμία κινητοποίηση των ειρηνιστών και φίλων του ανθρώπου για τις θετικές εξελίξεις. Δεν χαίρονται που σταμάτησε έστω και πρόσκαιρα ο πόλεμος; Που γυρνάνε οι εκτοπισμένοι τουλάχιστον στον τόπο τους; Γιατί για τα σπίτια ούτε συζήτηση. Δεν χαίρονται  που έγινε ένα πρώτο βήμα; Που επιστρέφουν όσοι όμηροι ζουν αλλά και απελευθερώνονται Παλαιστίνιοι κρατούμενοι από τις φυλακές του Ισραήλ; Γιατί τόση θλίψη για την εκεχειρία στη Γάζα; Ίσως γιατί υπήρξε μεγάλη χαρά για την εισβολή στην Ουκρανία. Μαζί πάνε αυτά.

Υπάρχει μια θλίψη που είναι δικαιολογημένη. Επειδή αποσύρθηκαν οι Εβραίοι από πολλές περιοχές της Γάζας βρήκαν ευκαιρία οι φατρίες της Χαμάς να επιδοθούν σε αδελφοκτόνο πόλεμο. Να αλληλοκατηγορούνται για συνεργάτες του Ισραήλ και να εκτελούνται σε δημόσια θέα. Διότι όταν δεν βρίσκεις αντιπάλους να σκοτώσεις, την πέφτεις στους δικούς σου. Ίσως τους θλίβει αυτή η διχόνοια στις τάξεις του κινήματος. Αλλά δεν είναι αιτία για θλίψη αφού, σύμφωνα με τα πρακτορεία ειδήσεων, 7.000 νέοι τρομοκράτες επιστρατεύονται στις τάξεις της Χαμάς. Αλλά και αρκετοί υποθέτω από τους 2.000 που θα απελευθερώσει το Ισραήλ. Δηλαδή, το μίσος και η σφαγή μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν. Αυτή είναι η ισλαμική ριζοσπαστική τρομοκρατία. Δεν φαντάζομαι να μην την ξέρουν.

Ωστόσο, η νίκη της ειρήνης κάποιους τους ενοχλεί. Ίσως γιατί δεν την επέβαλε το φιλειρηνικό(;) κίνημα της Δύσης με τη flotilla του, ούτε οι διαμαρτυρίες των ακτιβιστών για τη σύλληψή τους από τις δυνάμεις του Ισραήλ. Και τη δήθεν απάνθρωπη (sic) μεταχείρισή τους από τους κακούς Σιωνιστές. Ίσως γιατί δεν μπορεί να χρεωθεί στο παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα, δεξιό και αριστερό, που πάλεψε σκληρά για να χρεώσει όλη την ευθύνη της σύρραξης στο Ισραήλ και τον ακροδεξιό και διεθνώς καταζητούμενο Νετανιάχου. Τη χαρακτηριζόμενη και ως γενοκτονία. Και να αθωώσει τους σφαγείς της 7η Οκτωβρίου. Μιας και για το προοδευτικό κίνημα, οι σφαγείς αγωνίζονται για τη λευτεριά της Παλαιστίνης from the river to the sea. Απλώς δεν έχουν άλλο τρόπο να εκφράσουν τα πατριωτικά τους αισθήματα.

Τελικά ανοίγει παράθυρο για την ειρήνη ή όλα αυτά είναι κόλπα του Τραμπ για να πάρει το Νόμπελ, που τελικά δεν πήρε; Και βέβαια ανοίγει, αλλά το ίδιο εύκολο είναι και να κλείσει. Και το άνοιξε η πολιτική Νετανιάχου. Που πολέμησε, νίκησε και στρίμωξε τη Χαμάς σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Άραβες χρηματοδότες να ζητήσουν ανακωχή. Να μην πάνε και τσάμπα όλα τα λεφτά τους. Να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να μετρηθεί τ’ ασκέρι. Να επέμβουν οι διεθνείς δυνάμεις, να αποσυρθεί κάπως το Ισραήλ, να ανασυνταχθεί και η Χαμάς ώστε να αρχίσει και πάλι το ίδιο πανηγύρι. Που ποτέ δεν τελειώνει γιατί δεν έχει οριστικό νικητή. Γιατί η περιοχή αυτή δεν μπορεί να ησυχάσει. Το φυλετικό σε συνδυασμό με το θρησκευτικό μίσος για κάποιους λαούς είναι ακόμα πολύ ισχυρό και κινεί τη σύγχρονη ιστορία τους.  

Και όμως όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα με δύο κράτη, που δυστυχώς όμως συνορεύουν. Αλλά και έτσι, κάτι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει αν εξαφανιζόταν ο φονταμενταλιστικός εξτρεμισμός. Κανείς δεν είναι τόσο αιθεροβάμονας ώστε να ζητάει σχέσεις φιλίας μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Αλλά θα υπήρχε μια σχέση αμοιβαίας ανοχής και συνύπαρξης αν δεν υπήρχε η Χαμάς. Και γι’ αυτό η ολοσχερής εξάλειψη της τρομοκρατίας και όχι απλώς μια στρατιωτική ήττα είναι η μόνη εγγύηση για την ειρήνη και την ανοικοδόμηση της Γάζας. Για τα δύο κράτη και τη σωτηρία και ευημερία των ανθρώπων. Και η αιματοβαμμένη ιστορία του τόπου αυτό αποδεικνύει. Μόνο αυτό.

Και γι’ αυτό οι «φίλοι του ανθρώπου», οι «προοδευτικοί», κάποιοι σύγχρονοι Αριστεροί έχουν ενοχληθεί από τις θετικές εξελίξεις. Γιατί καταλαβαίνουν ότι οι σφαγές τελειώνουν. Διότι ηττήθηκαν οι σφαγείς. Άνθρωποι που υπερασπίζονται τους μουλάδες του Ιράν, τους Χούθι, τη Χεζμπολάχ, τον ISIS, τη Χαμάς και γενικώς τον πολεμοχαρή ισλαμικό φονταμενταλισμό  δεν έχουν καμιά έγνοια για καμία ειρήνη. Τον πόλεμο γουστάρουν, αρκεί να μην πολεμούν οι ίδιοι. Αρκεί να εξυπηρετείται το αντιδημοκρατικό και αντιδυτικό τους αφήγημα. Αρκεί να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια της Ευρώπης η απειλή.

Η μία μεγάλη και άμεση είναι ο Πούτιν και η προσδοκία ότι κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα -μάλλον γρήγορα- θα επιτεθεί σε δυτικές φιλελεύθερες χώρες. Αφού τελειώσει με την Ουκρανία. Η άλλη που αρθρώνεται με την πρώτη είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Που ήλπιζαν ότι θα συντρίψει το δημοκρατικό Ισραήλ, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Και τώρα ίσως προσδοκούν σε τρομοκρατικά  χτυπήματα στο εσωτερικό της Ευρώπης. Και γι’ αυτό δεν ακούστηκε κουβέντα για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μάντσεστερ.

Μακριές αλλά ηχηρές και εύγλωττες οι σιωπές των «προοδευτικών» για την ειρήνη και την ελευθερία. Υπόρρητη η λατρεία στη βία και τον αυταρχισμό, απότοκο του δομικού ολοκληρωτισμού. Εμφανής όμως η λατρεία για τη Ρωσία του Πούτιν και το Ιράν των αγιατολάδων. Στο βάθος, η γοητεία της μπούργκας. Έχει προβλήματα ο κόσμος, αλλά εμείς τι χρωστάμε;