U2: Η ανακοίνωση της μπάντας για τις εξελίξεις στη Γάζα
Οι U2 μοιράστηκαν μια μακροσκελή δήλωση που περιγράφει λεπτομερώς την απογοήτευσή τους για τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, η οποία βρίσκεται πλέον βαθιά σε «αχαρτογράφητο έδαφος».
Κάθε μέλος των U2 προχώρησε σε δική του δήλωση. Ο τραγουδιστής της μπάντας Μπόνο, παραδέχτηκε ότι στο παρελθόν «γενικά προσπαθούσε να μείνει έξω από την πολιτική της Μέσης Ανατολής. «Όλοι εδώ και καιρό είναι αποτροπιασμένοι από όσα εκτυλίσσονται στη Γάζα — αλλά ο αποκλεισμός της ανθρωπιστικής βοήθειας και τώρα τα σχέδια για στρατιωτική κατάληψη της Πόλης της Γάζας έχουν οδηγήσει τη σύγκρουση σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν είμαστε ειδικοί στην πολιτική της περιοχής, αλλά θέλουμε το κοινό μας να ξέρει πού στέκεται ο καθένας μας.
Ως συνιδρυτής της ONE Campaign, που μάχεται ενάντια στο AIDS και την ακραία φτώχεια στην Αφρική, ένιωθα ότι η εμπειρία μου θα έπρεπε να είναι στραμμένη στις καταστροφές που αντιμετωπίζει εκείνο το μέρος του κόσμου. Η αιμορραγία ανθρώπινων ζωών στο Σουδάν ή την Αιθιοπία σπάνια γίνεται είδηση. Στο Σουδάν ο εμφύλιος έχει αφήσει 150.000 νεκρούς και 2 εκατομμύρια ανθρώπους αντιμέτωπους με λιμό.
Και αυτά πριν από την αποδόμηση της USAID τον Μάρτιο και το ξεδόντιασμα της PEPFAR, σωτήρια προγράμματα για τους φτωχότερους των φτωχών που η ONE Campaign υπερασπίζεται εδώ και δεκαετίες… οι περικοπές αυτές πιθανότατα θα οδηγήσουν στον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών τα επόμενα χρόνια.
Αλλά, αλλά, αλλά… δεν υπάρχει ιεραρχία σε τέτοια πράγματα.
Οι εικόνες των παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας μου θύμισαν ένα επαγγελματικό ταξίδι με τη σύζυγό μου, Άλι, σε έναν σταθμό σίτισης στην Αιθιοπία, πριν από 40 χρόνια, έπειτα από τη συμμετοχή των U2 στο Live Aid 1985.
Το να βλέπεις από κοντά τον χρόνιο υποσιτισμό το παίρνεις προσωπικά για κάθε οικογένεια, ειδικά όταν αφορά παιδιά. Γιατί όταν η απώλεια ζωών σε μαζική κλίμακα μοιάζει τόσο υπολογισμένη… τότε η λέξη “κακό” δεν είναι υπερβολικός χαρακτηρισμός. Ο βιασμός, η δολοφονία και η απαγωγή Ισραηλινών στο μουσικό φεστιβάλ Nova ήταν κάτι το κακό.
Εκείνο το φριχτό βράδυ, δεν σκεφτόμουν την πολιτική. Επάνω στη σκηνή, στην έρημο της Νεβάδα, δεν μπόρεσα παρά να εκφράσω τον πόνο που ένιωθαν —και εξακολουθούν να νιώθουν— όλοι στη συναυλία για άλλους μουσικόφιλους και θαυμαστές σαν κι εμάς — που κρύβονταν κάτω από μια σκηνή στο κιμπούτς Ρεΐμ κι έπειτα σφαγιάστηκαν, ώστε να στηθεί μια διαβολική παγίδα για το Ισραήλ και να ξεκινήσει ένας πόλεμος που ίσως ξανασχεδίαζε τον χάρτη “από το ποτάμι ως τη θάλασσα”… ένα στοίχημα που η ηγεσία της Χαμάς ήταν πρόθυμη να παίξει με τις ζωές δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων… για να σπείρει τους σπόρους μιας παγκόσμιας ιντιφάντα που οι U2 είχαμε δει να δίνει δείγματα στο Παρίσι κατά την επίθεση στο Μπατακλάν το 2015… αλλά μόνο αν οι ηγέτες του Ισραήλ έπεφταν στην παγίδα που τους έστησε η Χαμάς.
Ο Γιαχία Σινουάρ δεν θα πείραζε να χάσει τη μάχη ή ακόμη και τον πόλεμο αν μπορούσε να καταστρέψει το Ισραήλ. Στους επόμενους μήνες, καθώς η εκδίκηση του Ισραήλ για την επίθεση της Χαμάς φαινόταν όλο και πιο δυσανάλογη και αδιάφορη για τις εξίσου αθώες ζωές αμάχων στη Γάζα… ένιωθα την ίδια ναυτία με όλους, αλλά θύμιζα στον εαυτό μου ότι η Χαμάς είχε σκόπιμα τοποθετηθεί πίσω από αμάχους, έχοντας ανοίξει σήραγγες από σχολεία σε τζαμιά σε νοσοκομεία. Ήλπιζα ότι το Ισραήλ θα επέστρεφε στη λογική. Έβρισκα δικαιολογίες για έναν λαό σημαδεμένο και διαμορφωμένο από την εμπειρία του Ολοκαυτώματος… που καταλαβαίνει ότι η απειλή της εξόντωσης δεν είναι απλώς φόβος αλλά γεγονός… Ξαναδιάβασα το καταστατικό της Χαμάς του 1988… είναι ένα φριχτό ανάγνωσμα.
Αλλά καταλάβαινα επίσης ότι η Χαμάς δεν είναι ο παλαιστινιακός λαός… ένας λαός που επί δεκαετίες υπέμεινε και συνεχίζει να υφίσταται περιθωριοποίηση, καταπίεση, κατοχή και τη συστηματική κλοπή της γης που δικαιωματικά του ανήκει. Δεδομένης της δικής μας ιστορικής εμπειρίας καταπίεσης και κατοχής, δεν είναι περίεργο που τόσοι πολλοί εδώ στην Ιρλανδία έχουν αγωνιστεί επί δεκαετίες για δικαιοσύνη για τον παλαιστινιακό λαό.
Γνωρίζουμε ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο στον πόλεμο, αλλά τώρα το ίδιο κάνει και το Ισραήλ και νιώθω αποστροφή για αυτή την ηθική αποτυχία. Η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν είναι το έθνος του Ισραήλ, αλλά η κυβέρνηση του Ισραήλ υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου σήμερα αξίζει την κατηγορηματική και ανεπιφύλακτη καταδίκη μας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αγριότητα που αυτός και η ακροδεξιά κυβέρνησή του έχουν επιβάλει στον παλαιστινιακό λαό… στη Γάζα… στη Δυτική Όχθη. Και όχι μόνο από τις 7 Οκτωβρίου, αλλά και πολύ πριν… αν και το επίπεδο της αισχρότητας και της ανομίας που βλέπουμε τώρα μοιάζει με αχαρτογράφητα νερά.
Όσοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι αναφορές δεν είναι αληθινές μοιάζουν κουφοί απέναντι στη ρητορική που τα αποκαλύπτει όλα. Παραδείγματα που ακονίζουν την πένα μου περιλαμβάνουν: τον Υπουργό Κληρονομιάς του Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση αγωνίζεται να “εξαλείψει” τη Γάζα… τον Υπουργό Άμυνας και τον Υπουργό Εθνικής Ασφάλειας να υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να επιτραπεί καμία βοήθεια στην περιοχή. Και τώρα ο Νετανιάχου ανακοινώνει στρατιωτική κατάληψη της Πόλης της Γάζας… κάτι που οι περισσότεροι ενημερωμένοι σχολιαστές καταλαβαίνουν ως ευφημισμό για τον αποικισμό της Γάζας. Ξέρουμε ότι σειρά έχει το υπόλοιπο της Λωρίδας της Γάζας… και η Δυτική Όχθη. Σε ποιον αιώνα ζούμε;
Δεν έχει τελειώσει ο κόσμος με αυτή την τόσο ακροδεξιά σκέψη; Ξέρουμε πού καταλήγει… παγκόσμιος πόλεμος… χιλιασμός… Μήπως ο κόσμος αξίζει να ξέρει προς τα πού οδεύει αυτό το κάποτε πολλά υποσχόμενο, ευφυές, δημοκρατικό έθνος, αν δεν υπάρξει δραματική αλλαγή πορείας; Είναι αυτό που κάποτε ήταν όαση καινοτομίας και ελεύθερης σκέψης, τώρα όμηρος ενός φονταμενταλισμού τόσο ωμού όσο μια ματσέτα; Είναι πράγματι έτοιμοι οι Ισραηλινοί να αφήσουν τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να κάνει στο Ισραήλ αυτό που οι εχθροί του δεν κατάφεραν τα τελευταία 77 χρόνια; Και να το εξαφανίσει από την κοινότητα των εθνών που οικοδομήθηκε γύρω από μια, έστω ελαττωματική, ευπρέπεια;
Ως κάποιος που πίστευε πάντα στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και υποστήριξε τη λύση των δύο κρατών, θέλω να κάνω ξεκάθαρη, σε όποιον θέλει να ακούσει, την καταδίκη της μπάντας μας για τις ανήθικες πράξεις του Νετανιάχου και να ενωθούμε με όλους όσους έχουν ζητήσει παύση των εχθροπραξιών και από τις δύο πλευρές.
Η μπάντα μας στέκεται αλληλέγγυα με τον λαό της Παλαιστίνης που πράγματι επιζητά έναν δρόμο προς την ειρήνη και τη συνύπαρξη με το Ισραήλ και με το δίκαιο και νόμιμο αίτημά τους για κρατική υπόσταση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους εναπομείναντες ομήρους και ικετεύουμε να βρεθεί κάποιος σώφρων να διαπραγματευτεί την απελευθέρωσή τους. Θα μπορούσε να είναι ο Μαρουάν Μπαργούτι — τον οποίο ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ, Εφραΐμ Χαλεβί, περιέγραψε ως μάλλον το πιο λογικό και το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να ηγηθεί των Παλαιστινίων;
Σοφότεροι από μένα μου θα έχουν άποψη, αλλά σίγουρα οι όμηροι αξίζουν διαφορετική προσέγγιση — και άμεσα.
Προτρέπουμε περισσότερους καλοπροαίρετους ανθρώπους στο Ισραήλ να απαιτήσουν ανεμπόδιστη πρόσβαση των ειδικών για να προσφέρουν κρίσιμη φροντίδα σε όλη τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, την οποία ξέρουν καλύτερα πώς να διανείμουν… και να αφήσουν να περάσει ο σωστός αριθμός φορτηγών. Θα χρειαστούν περισσότερα από 100 φορτηγά την ημέρα για να ληφθεί σοβαρά υπόψη η ανάγκη — μάλλον γύρω στα 600 — αλλά η πλημμύρα ανθρωπιστικής βοήθειας θα υπονομεύσει επίσης τη μαύρη αγορά που έχει στηθεί προς όφελος της Χαμάς.
Η μπάντα δεσμεύεται να προσφέρει τη στήριξή της με δωρεά στο Medical Aid for Palestinians».
Στη συνέχεια ακολούθησε η δήλωση του κιθαρίστα Ντέιβιντ Έβαν. Ο Έβανς, γνωστός ως The Edge, συμφώνησε με τον Μπόνο, δηλώνοντας: «Είμαστε όλοι βαθιά σοκαρισμένοι και βαθιά θλιμμένοι από τα δεινά που εκτυλίσσονται στη Γάζα. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια μακρινή τραγωδία — είναι μια δοκιμασία της κοινής μας ανθρωπιάς.
Έχω τρία ερωτήματα για τον Πρωθυπουργό Νετανιάχου. Τα θέτω με την ελπίδα να αγγίξουν τη συνείδηση και τη λογική του λαού του Ισραήλ.
Πρώτον: Πιστεύετε πραγματικά ότι μια τέτοια καταστροφή μπορεί να συμβεί χωρίς να συσσωρευτεί ντροπή από γενιά σε γενιά πάνω στους υπευθύνους; Δεν βλέπετε ότι όσο περισσότερο συνεχίζεται η καταστροφή, τόσο πιο πολύ κινδυνεύει το Ισραήλ να απομονωθεί, να μην το εμπιστεύονται και να το θυμάται ο κόσμος όχι ως καταφύγιο από τους διωγμούς, αλλά ως ένα κράτος που, όταν προκλήθηκε, καταδίωξε συστηματικά έναν γειτονικό άμαχο πληθυσμό;
Δεύτερον: Αν ο τελικός στόχος είναι η απομάκρυνση των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη για να γίνει χώρος για ένα “Μεγάλο Ισραήλ”, τότε αυτό δεν είναι ειρήνη — είναι αποστέρηση· είναι εθνοκάθαρση και, σύμφωνα με πολλούς νομικούς, αποικιακή γενοκτονία. Είναι μια αδικία σε μαζική κλίμακα. Και η αδικία, όπως μάθαμε στην Ιρλανδία, δεν είναι ποτέ ο δρόμος προς την ασφάλεια: γεννά αγανάκτηση, σκληραίνει τις καρδιές και εγγυάται ότι οι μελλοντικές γενιές θα κληρονομήσουν σύγκρουση αντί για ειρήνη. Οι καταπιεσμένοι δεν ξεχνούν. Πώς μπορεί αυτή η πορεία να κάνει τον λαό σας ασφαλέστερο;
Τρίτον: Αν απορρίπτετε τη λύση των δύο κρατών —όπως η κυβέρνησή σας τώρα δηλώνει ανοιχτά— τότε ποιο είναι το πολιτικό σας όραμα; Απλώς διαρκής σύγκρουση; Ένα μέλλον με τείχη, αποκλεισμούς, στρατιωτική κατοχή; Ένα κράτος μόνιμης ανισότητας; Κι αν προκύψει αυτό το κράτος απαρτχάιντ, δεν καταστρέφετε το ίδιο το επιχείρημα για την ύπαρξη του Ισραήλ ως ηθικής απάντησης στις φρίκες του Ολοκαυτώματος; Διότι αν το Ισραήλ φθάσει να θεωρείται κράτος που συστηματικά στερεί από έναν άλλο λαό τα δικαιώματά του, τότε αναπόφευκτα ο κόσμος θα ρωτήσει αν το μόνο δίκαιο και βιώσιμο μέλλον, το μόνο ανεκτό μέλλον, είναι ένα κοινό κράτος — όπου Εβραίοι και Παλαιστίνιοι ζουν μαζί ως ίσοι απέναντι στον νόμο.
Ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία στην Ιρλανδία ότι η ειρήνη δεν επιβάλλεται με κυριαρχία.
Η ειρήνη γίνεται όταν οι άνθρωποι κάθονται με τους αντιπάλους τους — όταν αναγνωρίζουν την ίση αξιοπρέπεια όλων, ακόμη και όσων κάποτε φοβούνταν ή περιφρονούσαν.
Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Ούτε συμφιλίωση χωρίς αναγνώριση. Και δεν υπάρχει μέλλον αν δεν αρνηθούμε να επιτρέψουμε στο παρελθόν να επαναληφθεί.
Ο δρόμος προς την ειρήνη είναι δύσβατος.
Αλλά ποτέ δεν είναι ούτε πολύ αργά ούτε πολύ νωρίς για να αρχίσουμε να τον βαδίζουμε», κατέληξε ο The Edge στη δήλωσή του.
Άνταμ Κλέιτον: «Η διαφύλαξη της ζωής των αμάχων είναι επιλογή σε αυτόν τον πόλεμο»
Ο μπασίστας των U2, Άνταμ Κλέιτον δήλωσε: «Η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, που προκλήθηκε από τον αποκλεισμό της βοήθειας και τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ, μοιάζει με εκδίκηση απέναντι σε έναν άμαχο πληθυσμό που δεν ευθύνεται για τη φονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Αν το Ισραήλ προχωρήσει σε αποίκηση της Λωρίδας της Γάζας, θα ακυρώσει οριστικά κάθε πιθανότητα διαρκούς ειρήνης ή λύσης. Ξεχνώντας προς στιγμήν την ηθική της υπόθεσης, δεν υπερηφανεύεται ο τεχνικός υπεροπλισμός του σύγχρονου στρατού του Ισραήλ για την ακρίβεια στόχευσης ατόμων από χιλιάδες μίλια μακριά; Κι αν ναι, γιατί οι IDF βομβαρδίζουν έναν άμαχο πληθυσμό από αέρος, καταστρέφοντας αδιακρίτως κάθε ίχνος καταφυγίου και υποδομής;
Η διαφύλαξη της ζωής των αμάχων είναι επιλογή σ’ αυτόν τον πόλεμο».
Λάρυ Μιούλεν Τζούνιορ: «Η δύναμη να αλλάξει αυτή η αισχρότητα βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ»
Ο ντράμερ του συγκροτήματος, Λάρυ Μιούλεν Τζούνιορ έγραψε: «Οι εικόνες της σφαγής Ισραηλινών από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, και ιδίως τα πλάνα αθώων φίλων της μουσικής που σφαγιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και κακοποιήθηκαν στο μουσικό φεστιβάλ Nova, ήταν σπαρακτικά. Δεν επιτεύχθηκε τίποτα, παρά μόνο περισσότερη δυστυχία για την περιοχή, στα χέρια της Χαμάς και των συμμάχων της.
Τι περίμενε λοιπόν η Χαμάς ότι θα συμβεί όταν διέπραξε μαζικές δολοφονίες και πήρε ομήρους;
Η αντίδραση του Ισραήλ ήταν αναμενόμενη.Μετά από εκείνες τις επιθέσεις, ζητήθηκε —και αναμενόταν— από το Ισραήλ και τους συμμάχους του η ολοκληρωτική εξάλειψη της Χαμάς.
Ένας χερσαίος πόλεμος ήταν αναμενόμενος. Αναμενόμενος ήταν και ο αεροπορικός βομβαρδισμός και η καταστροφή.
Η αδιάκριτη αποδεκάτιση των περισσότερων σπιτιών και νοσοκομείων στη Γάζα, με την πλειονότητα των νεκρών να είναι γυναίκες και παιδιά, δεν ήταν αναμενόμενη. Η επιβολή λιμού δεν ήταν αναμενόμενη.
Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία μπορεί να πιστεύει ότι το να λιμοκτονείς παιδιά πρόκειται να προωθήσει οποιαδήποτε υπόθεση και δικαιολογείται ως αποδεκτή απάντηση σε μια άλλη φρίκη. Για να πούμε το προφανές, το να χρησιμοποιείς την πείνα αθώων αμάχων ως όπλο πολέμου είναι απάνθρωπο και εγκληματικό.
Πού είναι η αγανάκτηση μέσα στο Ισραήλ, πέρα από μια μικρή —έστω ολοένα και πιο δυνατή— μειοψηφία;
Πού είναι η αγανάκτηση από τη διασπορά;
Πέρα από κάποια απρόθυμη και άτονη παραδοχή ενός επιβαλλόμενου λιμού, τίποτα.
Σιωπή.
Η δύναμη να αλλάξει αυτή η αισχρότητα βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ.
Αναμφίβολα υποστηρίζω το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και πιστεύω επίσης ότι οι Παλαιστίνιοι αξίζουν το ίδιο δικαίωμα και ένα κράτος δικό τους.
Η σιωπή δεν ωφελεί κανέναν μας», καταλήγει η δήλωση του Λάρυ Μιούλεν Τζούνιορ.
15°
