Σε βλέπω να καπνίζεις στο αεροδρόμιο

Σε βλέπω να καπνίζεις στο αεροδρόμιο της Μάλτας και μια αισιοδοξία σηκώνει το κεφαλάκι της μέσα μου. Τρέχω να δω αν κάνουν τα μάτια μου πουλάκια, αν παραλογίζομαι. Έπειτα από χρόνια βίαιης χειραγώγησης, κοινωνικής ατίμωσης και μεσαιωνικής τιμωρίας όσων τολμούσαν να καπνίσουν, είδα μια χώρα που αντιδρά φυσιολογικά: θέλεις να καπνίσεις, κάν’ το σ’ έναν φυσικά αεριζόμενο, ευπρεπή χώρο, αρκεί να μην ενοχλείς όσους δεν θέλουν – ο παλαιότερος κανόνας ευγένειας. Η ατίμωση που υφίστασαι στη Νέα Υόρκη ή στο Τόκυο λ.χ. είναι πέραν της κοινής λογικής. Ποιον ενοχλώ αν καπνίζω στον δρόμο; Δίνω το κακό παράδειγμα; Γελάνε κι οι πέτρες, όταν όλοι πίνουν σαν νεροφίδες παντού (επιδημία ο διαφημιστικός αλκοολισμός στις ταινίες/σειρές), τρώνε καρκινογόνα τρόφιμα και καρδιοκτόνα λίπη και φουμάρουν τριαξονικούς μπάφους νομιμότατα.

Μιλάμε για μαζική υστερία που επικεντρώθηκε παγκοσμίως σε ένα βλαπτικό προϊόν για να ξεχάσουμε πόσο μας δολοφονούν τα άλλα, που είναι και πιο προσοδοφόρα.

Μάλτα, θα ξανάρθω σύντομα (γιατί είσαι και κουκλάρα)!