Βόρεια Μακεδονία: «Δεν θα ξεχάσουμε» λένε οι συγγενείς των 59 νεκρών
Σκηνές από μια τραγωδία που δε χωρά ο ανθρώπινος νους εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι στο νεκροταφείο της πόλης Κότσανι, στη Βόρεια Μακεδονία · κραυγές απόγνωσης από μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, πατεράδες που κρατούσαν το κεφάλι τους σαν να μην μπορεί να χωρέσει ο νους τους αυτό που έχει συμβεί, συγγενείς με μπλούζες που έφεραν πάνω τους τη μορφή των αγαπημένων τους προσώπων, νεαροί με λουλούδια στα χέρια και δάκρυα στα μάτια, και ένα ποτάμι ανθρώπων να παρακολουθεί βουβό.
Το Κότσανι της Βόρειας Μακεδονίας, από τα ξημερώματα της Κυριακής, που η φονική πυρκαγιά σε νυχτερινό κέντρο στέρησε τη ζωή σε 59 άτομα και οδήγησε δεκάδες άλλα στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, είναι σε πένθος.
Ένα πένθος που κορυφώθηκε με τη σημερινή ταφή των θυμάτων. Πολλοί από τους συγγενείς δεν άντεξαν την πίεση και στην εικόνα των φέρετρων που κατέφθαναν επί αρκετή ώρα στον χώρο της ταφής, λύγισαν και χρειάστηκε είτε να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, είτε να διακομιστούν με ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού στο νοσοκομείο. Σε βενζινάδικο μεγάλης αλυσίδας πετρελαιοειδών, λίγο πριν από τη Γευγελή, η ταμίας προσπαθεί με δυσκολία να συγκρατήσει τα δάκρυά της, όταν της ζητάμε κατευθύνσεις για το Κότσανι.
«Χάσαμε τα παιδιά μας, είναι αδιανόητο αυτό που ζούμε» λέει, με τον υπάλληλο που λίγο πριν μας είχε γεμίσει το ντεπόζιτο να συμπληρώνει: «ούτε πόλεμο να είχαμε, τέτοια τραγωδία».
Ανάμεσά τους και ο Αλι Σαμέτ, επικεφαλής των επιχειρήσεων κρίσεων του Ερυθρού Σταυρού, που τις πρώτες ώρες μετά τη φονική πυρκαγιά ταξίδεψαν μαζί με συναδέλφους του από την πρωτεύουσα, Σκόπια, στο Κότσανι, προκειμένου να παράσχουν βοήθεια στους τραυματίες.
«Συμμετέχουμε στο κέντρο αντιμετώπισης κρίσεων της Βόρειας Μακεδονίας και από την πρώτη στιγμή ήρθαμε στο Κότσανι με ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης, ομάδες πρώτων βοηθειών, κάποια ασθενοφόρα, ενώ παρείχαμε και υλικοτεχνική βοήθεια. Βοηθήσαμε, επίσης, στη διακομιδή τραυματιών σε άλλα νοσοκομεία. Και σήμερα είμαστε εδώ και πάλι για να βοηθήσουμε όπου χρειαστεί» εξηγούσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αλι Σαμέτ, καθώς προετοίμαζε με την ομάδα του τη σκηνή που είχε στηθεί λίγα μέτρα μακριά από τους φρεσκοσκαμμένους τάφους, εν είδει ενός μικρού ιατρείου.
«Είχαν ως την τελευταία στιγμή την ελπίδα πως δε θα ήταν τα παιδιά τους μεταξύ των νεκρών»
«Σαράντα χρόνια ασχολούμαι με τη διαχείριση κρίσεων. Αυτό που συνέβη εδώ την Κυριακή ήταν κάτι εξαιρετικά τραγικό», ανέφερε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας την αγωνία των συγγενών που έρχονταν στο νοσοκομείο με την ελπίδα πως δεν θα δουν το όνομα του δικού τους ανθρώπου στον μακρύ κατάλογο των νεκρών. «Είχαν ως την τελευταία στιγμή την ελπίδα πως δε θα ήταν τα παιδιά τους μεταξύ των νεκρών ή όσων έχουν τραυματιστεί σοβαρά», επισήμανε.
Με τον ενταφιασμό και των τελευταίων θυμάτων και τη σταδιακή αποχώρηση των συγγενών, ο θρήνος αρχίζει να δίνει και πάλι τη θέση του στη σιωπή που έχει σκεπάσει την άλλοτε ζωντανή κωμόπολη των περίπου 25.000 κατοίκων.
Η πόλη μοιάζει τώρα στοιχειωμένη, όμως σιγά- σιγά οι κάτοικοί της θα πρέπει να αρχίσουν να ξαναμπαίνουν σε ρυθμούς καθημερινότητας. Σήμερα, όμως, όλα είναι αλλιώς. Τα καταστήματα είναι ερμητικά κλειστά σε ένδειξη πένθους, ενώ όσους συναντάς στον δρόμο είναι αγέλαστοι, χωρίς καμιά διάθεση να μιλήσουν για όσα συνέβησαν. «Σήμερα πενθούμε, όμως να είστε σίγουροι πως δε θα τους ξεχάσουμε, ούτε θα ξεχάσουμε ό,τι έγινε», έλεγε ένας νεαρός καθώς προχωρούσε με ταχύ βήμα προς το νεκροταφείο.
Την ίδια ώρα, πιστοί συνεχίζουν να συρρέουν στις εκκλησίες για να προσευχηθούν για τις ψυχές των αδικοχαμένων θυμάτων και να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη τους.
13°
