Σαν Σήμερα 27 Iουλίου 1996: Η τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά τη «σφαγή του Μονάχου», μια τρομοκρατική επίθεση συγκλόνισε ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή τη φορά στόχος ήταν η Ατλάντα μια μέρα σαν σήμερα στις 27 Ιουλίου 1996.
Ήταν 12.55 π.μ., Σάββατο 27 Ιουλίου 1996. Τις πρώτες πρωινές ώρες εκείνης της ημέρας, περίπου 50.000 άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στο Centennial Olympic Park στην Ατλάντα της Τζόρτζια, γιορτάζοντας τα αθλητικά επιτεύγματα της προηγούμενης ημέρας σε μια συναυλία. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε πλήρη εξέλιξη, θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε μια από τις χειρότερες τρομοκρατικές επιθέσεις στην ιστορία των ΗΠΑ.
Περίπου 18 λεπτά πριν από την έκρηξη, έφτασε μια κλήση έγινε 911. Σύμφωνα με τον πράκτορα του FBI Ντέιβιντ («Γούντι») Τζόνσον, «ένας λευκός άνδρας με δυσδιάκριτη αμερικανική προφορά» προειδοποίησε ότι μια βόμβα θα εκραγεί στο πάρκο μέσα σε 30 λεπτά. Περίπου την ίδια στιγμή, ο Τομ Ντέιβις, του Γραφείου Ερευνών της Τζόρτζια, ο οποίος είχε ειδοποιηθεί για μια ύποπτη τσάντα από έναν φρουρό ασφαλείας, είδε ένα αφύλακτο λαδοπράσινο σακίδιο να ακουμπάει στον 40-ποδών πύργο ήχου του NBC σε απόσταση 150 ποδιών. Ο αξιωματικός κάλεσε την ομάδα πυροτεχνουργών, η οποία περιλάμβανε πράκτορες του FBI και της ATF και στρατιωτικό προσωπικό. Μαζί με άλλους αστυνομικούς, η αστυνομία άρχισε να προειδοποιεί το πλήθος να απομακρυνθεί από το σημείο. Αλλά οι νεαροί, πολλοί από τους οποίους κρατούσαν ποτήρια με μπύρες, δεν καταλάβαν καλά τις οδηγίες. Δύο ή τρία λεπτά αργότερα, η εκκένωση βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη, όταν ξαφνικά ακούστηκε μια λάμψη φωτός και ένας κρότος. Η μυρωδιά της πυρίτιδας γέμισε τον αέρα.
Στην αρχή, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, λίγοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Ακούστηκαν ακόμη και ουρλιαχτά από το ανεβασμένο πλήθος, το οποίο νόμιζε ότι το σόου ήχου και φωτός ήταν απλώς μέρος των ειδικών εφέ της συναυλίας... Στον απόηχο της βομβιστικής επίθεσης, ωστόσο, η προσοχή μετατοπίστηκε στην κακή διαχείριση της υπόθεσης.
Ο φύλακας ασφαλείας Ρίτσαρντ Τζούελ είχε αρχικά χαρακτηριστεί ως ήρωας επειδή παρατήρησε το σακίδιο κάτω από ένα παγκάκι του πάρκου και στη συνέχεια έγινεε ως ο βασικός ύποπτος του FBI. Μεταξύ άλλων λανθασμένων ενεργειών κατά τη διάρκεια της έρευνας, οι πράκτορες του ζήτησαν να προσέλθει για μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη, λέγοντάς του ότι επρόκειτο για εκπαιδευτικό βίντεο, αλλά δεν ήταν σαφές στον ίδιο ότι ήταν ύποπτος - μια τακτική που το Υπουργείο Δικαιοσύνης ένα χρόνο αργότερα έκρινε ως «σημαντικό λάθος». Χωρίς αρκετά στοιχεία, το FBI τον απάλλαξε μετά από τρεις μήνες.
Αλλά ενώ οι ομοσπονδιακοί τερμάτιζαν την έρευνά τους, ο Τζούελ μόλις είχε αρχίσει να κυνηγάει τους δημοσιογράφους που είχαν καλύψει την έρευνα, ζητώντας αποζημίωση για τα άρθρα που μπορεί να είχαν οδηγήσει τους αναγνώστες να υποθέσουν την ενοχή του. Έκανε μήνυση και συμβιβάστηκε με ορισμένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ενώ ζήτησε διορθώσεις και διευκρινίσεις από άλλα. Ο Κεντ Αλεξάντερ, ο πρώην εισαγγελέας της Βόρειας Περιφέρειας της Τζόρτζια, δήλωσε σε ένα ντοκιμαντέρ των New York Times για την υπόθεση Τζούελ ότι «το προφανές μάθημα που πήραμε από τον Ρίτσαρντ Τζούελ είναι να αποφεύγουμε να χαρακτηρίζουμε ανθρώπους ως υπόπτους αν δεν υπάρχει πραγματικά καλός λόγος να το κάνουμε, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε αυτό ακριβώς που συνέβη στην περίπτωση του Ρίτσαρντ Τζούελ, στην αναγνώριση κάποιου που δεν ήταν μόνο αθώος, αλλά και ήρωας».
Το FBI απήγγειλε κατηγορίες στον πραγματικό βομβιστή, τον Έρικ Ράντολφ, το 1998. Ο Ράντολφ προκάλεσε κατά την προσπάθεια σύλληψης του ένα από τα μεγαλύτερα ανθρωποκυνηγητά στην ιστορία των ΗΠΑ. Τον Μάιο του 2003, ένας νεοσύλλεκτος αστυνομικός τον συνέλαβε αφού τον εντόπισε τυχαία σε ένα παντοπωλείο στην αγροτική Βόρεια Καρολίνα. Το άρθρο του TIME για τη σύλληψη τον περιέγραφε ως αρνητή του Ολοκαυτώματος που ζούσε στο δάσος. Το 2005, ομολόγησε την ενοχή του για τις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, αφού ομολόγησε ότι η έκρηξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε σκοπό «να μπερδέψει, να εξοργίσει και να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση της Ουάσινγκτον στα μάτια του κόσμου για την αποτρόπαια έγκριση των αμβλώσεων κατ' απαίτηση».
