Δολοφονία Ναβάλνι: Έρχονται οι Ρώσοι;

Ενώ εμείς είμαστε απασχολημένοι με την κάθοδο των αγροτών στην Αθήνα, ως αθεράπευτα ελληνοκεντρικοί, στη Ρωσία δολοφονείται ο Αλεξέι Ναβάλνι, σηματοδοτώντας μια ακόμη κίνηση του Πούτιν στην ευρωπαϊκή γεωπολιτική σκακιέρα. Μια κίνηση που διαδέχεται την ανοικτή απειλή του επερχόμενου Ν. Τραμπ προς την Ευρώπη. Αν στην εξίσωση βάλουμε και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μαρτυρική Ουκρανία στον άδικο πόλεμο με τη Ρωσία, έχουμε ένα ολοκληρωμένο σύστημα που υπογράφει το διαμορφούμενο κενό ασφαλείας της Ευρώπης. Τα σύννεφα ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου μαζεύονται και πάλι, 80 χρόνια μετά τον 2ο Μεγάλο Πόλεμο.  

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο που ζούμε. Σε μια εποχή που η επιθετικότητα της Ρωσίας έχει περάσει από τα λόγια στις πράξεις (βλέπε Ουκρανία), ο πιθανότατα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί να αφήσει ακάλυπτες τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν πληρώνουν όσα εκείνος νομίζει για τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ. Και αυτό δεν είναι καινούργιο, ισχυρές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις των ΗΠΑ επιθυμούν την απεμπλοκή τους από την Ευρώπη και το έχουν δηλώσει επανειλημμένα. Εδώ έχουμε μια ασίστ του Ντόναλντ προς τον Βλαντιμίρ. Πάρε, βάλε.  

Οι ημέρες που ζούμε θυμίζουν τις τάσεις απομονωτισμού των ΗΠΑ τις παραμονές του 2ου Μεγάλου Πολέμου, οι οποίες όμως, ευτυχώς για τον ελεύθερο κόσμο, δεν ολοκληρώθηκαν λόγω του δόγματος Ρούσβελτ. Ο μεγάλος φόβος των ευρωπαϊκών δημοκρατιών μετά τον πόλεμο για μια επίθεση της Σοβιετικής Ένωσης δεν έγινε πραγματικότητα λόγω της ισχυρής παρουσίας των Αμερικανών στη Δυτική Ευρώπη. Και γι’ αυτό όλα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι φιλοσοβιετικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης ζητούσαν τη διάλυση του ΝΑΤΟ και τον αφοπλισμό της Δύσης ομνύοντας δήθεν στην ειρήνη. Τα φιλειρηνικά κινήματα εκείνης της εποχής δούλευαν προφανώς για τον Ρώσο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι ηγέτες του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν αισθάνθηκαν ποτέ τόσο ισχυροί ώστε να κάνουν την κίνηση. Θα επαναληφθεί η ιστορία και, αν ναι, ως φάρσα ή ως τραγωδία;

Η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάνλι και η σκοπιμότητά της

Η δολοφονία του Ναβάνλι αυτή τη στιγμή έχει τη δική της πολιτική αξία αλλά και σκοπιμότητα. Ο Πούτιν νικά στο μέτωπο της Ουκρανίας και θέλει να αποδείξει ότι είναι πανίσχυρος και στο εσωτερικό. Ο Ναβάλνι ήταν πάντοτε μια απειλή διότι γύρω από τον ηρωισμό του αρθρώνονταν όλη η αντιπουτινική αντιπολίτευση. Το καθεστώς τον μετέφερε σε μια απομακρυσμένη φυλακή της Αρκτικής για να τον απομονώσει από τους οπαδούς και φίλους του, αλλά αυτό φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Η δολοφονία του σταματά την παραγωγή ειδήσεων γύρω από το όνομά του και εξαλείφει την άμεση απειλή για το καθεστώς. Η μνήμη του θα χαθεί σχετικά εύκολα σε μια αχανή χώρα της οποίας οι πολίτες έχουν αποδείξει ότι μπορούν να ξεχνούν εύκολα. Ειδικά μέσα σε ένα κλίμα ολοκληρωτικής τρομοκρατίας.

Η αντίδραση της Ευρώπης στη δολοφονία Ναβάλνι

Η δυτική Ευρώπη δείχνει να ξυπνά από τον λήθαργο και αυτό φαίνεται από τις δηλώσεις κάποιων ηγετών της. Ο Μακρόν δηλώνει ευθαρσώς ότι «ο θάνατος του Ναβάλνι δείχνει την αδυναμία του Κρεμλίνου και τον φόβο του για όλους τους αντιπάλους». Ο Τζο Μπάιντεν κατηγόρησε άμεσα τον Β. Πούτιν για το γεγονός και η Βρετανία κάλεσε Ρώσους διπλωμάτες για να τους δηλώσει ανοικτά ότι θεωρεί τις ρωσικές αρχές υπεύθυνες για τον θάνατό του. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι απλώς τυπικές διαμαρτυρίες, αν δεν υπήρχε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Και αν μια ενδεχόμενη αλλαγή στην προεδρία των ΗΠΑ δεν έβαζε την Ευρώπη σε κίνδυνο. Δυστυχώς για μας τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά.

Οι απειλές της Ρωσίας προς την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής δεν είναι τυχαίες, ούτε ενδείξεις ενός κρατικού κουτσαβακισμού

Όποιοι νόμιζαν ότι η Ιστορία έχει τελειώσει, πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Η γεωγραφία της Κεντρικής Ευρώπης με τις εκτεταμένες πεδιάδες ευνοεί τον πόλεμο και γι’ αυτό εξάλλου φιλοξένησαν δύο από τους φονικότερους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας. Οι απειλές της Ρωσίας προς την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής δεν είναι τυχαίες, ούτε ενδείξεις ενός κρατικού κουτσαβακισμού. Είναι πολιτικές επιλογές που ζεσταίνουν αργά αλλά σταθερά το πολεμικό κλίμα μέχρι το σημείο της μη επιστροφής. Αν μάλιστα αποσυρθεί και το ΝΑΤΟ από την Ευρώπη το σημείο αυτό πλησιάζει επικίνδυνα. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια επιδημία του παρελθόντος που νικήθηκε από τα «αντιβιοτικά» της σύγχρονης γεωπολιτικής. Αν αναλογιστούμε δε ποιες χώρες είναι πίσω από την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ έχουμε μια πλήρη εικόνα για τον πόλεμο ενάντια στη Δύση.

Πίσω από την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, το ανελέητο καθεστώς συνεχίζει τη δράση του με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο της μαοϊκής «λαϊκής δημοκρατίας». Μόνο που εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ασία, στην Αφρική, αλλά και στα λιμάνια της Μεσογείου.

Η δυτική δημοκρατική κοινωνία των ανοικτών θεσμών αποτελεί τον μεγάλο φάρο της ελευθερίας σε ολόκληρη την οικουμένη και αυτό είναι ένα πολύ κακό παράδειγμα για όλες τις κοινωνίες που στενάζουν κάτω από την μπότα στυγνών δικτατόρων, πολιτικών και θρησκευτικών. Η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική έκρηξη των αρχών του αιώνα μπορεί να επέφερε σημαντικές αλλαγές στον παγκόσμιο παραγωγικό και οικονομικό χάρτη, αλλά δεν άλλαξε τα στυγνά καθεστώτα της Ανατολής, ούτε ανέκοψε την εγκληματική τους δράση. Πίσω από την πτώση του σοβιετικού τείχους στην Ευρώπη ορθώθηκε πολύ γρήγορα ένα άλλο, αυτό της Ρωσίας του Πούτιν. Πίσω από την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, το ανελέητο καθεστώς συνεχίζει τη δράση του με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο της μαοϊκής «λαϊκής δημοκρατίας». Μόνο που εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ασία, στην Αφρική, αλλά και στα λιμάνια της Μεσογείου – που άφρονες πολιτικοί παραχώρησαν με χαρακτηριστική ευκολία και ελαφρά τη καρδία.

Η μόνη απάντηση της ΕΕ απέναντι στα τύμπανα του πολέμου που ήδη ηχούν είναι η πολιτική και στρατιωτική της ενοποίηση. Το σημερινό μοντέλο της ΕΕ είναι τουλάχιστον αφελές και μακάριο μπροστά στις απειλές που διαμορφώνονται. Τα χαλαρά σύνορα, οι εσωτερικές κόντρες, το Brexit, η woke κουλτούρα που αναδύθηκε πρόσφατα, προετοιμάζουν το έδαφος για πραγματικά δύσκολες μέρες. Εκείνοι που νόμιζαν ότι ο πόλεμος τελείωσε και όλα είναι μόνο μπίζνες και τεχνολογία χρειάζεται να αναθεωρήσουν. Μετά την αποχώρηση του Μακρόν και με δεδομένες τις αναιμικές πολιτικές ηγεσίες στη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία και την ΕΕ, όπως καταλαβαίνετε, τα επόμενα χρόνια είναι πολύ πονηρά. Είναι πιθανό να πολεμήσουμε και πάλι για την ελευθερία μας.