Σε βλέπω να κυκλοφορείς στον ουρανό της Λα Παζ

Σε βλέπω, Βολιβιανέ άνθρωπε, ήρεμο και χαλαρό να περνάς αγόγγυστα τον φτωχικό σου βίο. Στον δρόμο όλες οι γριές τσολίτες κάθονται ώρες ατελείωτες πάνω στις χρωματιστές πλισέ φούστες τους που μοιάζουν με γκαρσονιέρες – τόσο ογκώδεις είναι. Στήνουν πρωί πρωί πάγκους και σπρώχνουν ολημερίς το πιο αλλόκοτο εμπόρευμα: φύλλα κόκας με στέβια, γλειφιτζούρια εμπριμέ, βότανα για πάσα νόσο, εντελώς ύποπτα ζαχαρωτά, ψωμάκια, ρύζι με οτιδήποτε, κουκιά τεράστια, κομματάκια εξωτικών φρούτων με το ζουμί τους. Αυτές αράζουν στο πεζοδρόμιο. Ο δρόμος όμως είναι κόλαση: πούλμαν, βανάκια των 15 ατόμων που εκτελούν το συγκοινωνιακό έργο με στάση όπου γουστάρει ο πελάτης, ιδιωτικές σακαράκες, χαμός! Τις ώρες αιχμής μπορεί να κάθεσαι ώρες για να μετακινηθείς 1 μέτρο. Το πρόβλημα το έλυσαν με μια λύση υπερβατική οι Βολιβιάνοι: έφτιαξαν ένα υπέργειο δίκτυο cable cars που σε προσγειώνει χωρίς πρόβλημα στο σημείο που επιθυμείς. Δεν είναι πανάκριβο όπως το μετρό και δίνει επιπλέον χαρά στον πελάτη καθότι βλέπει την πόλη του από ψηλά και χαίρεται. Η συνταγή των στωικών, ξέρετε. Όταν τα βλέπεις αφ’ υψηλού όλα είναι πιο ανεκτά, και οι πόλεις και η ζωή σου…