Πόλεμος στην Ουκρανία - Πεθαίνοντας από αγάπη: για την πατρίδα, και τον άλλο
Ο Βάσκα πολεμούσε στην πρώτη γραμμή. Η ομάδα του παρ’ όλα αυτά δεν μαχόταν στα χαρακώματα, αλλά συνέλεγε πληροφορίες για τις θέσεις του εχθρού. Τα μέλη της πλησίαζαν τους εισβολείς, κατέγραφαν δι’ αυτοψίας ή με ντρόουν τις συντεταγμένες των σημείων όπου βρισκόταν το πυροβολικό τους, και τις μετέφεραν εκεί που έπρεπε. Κάποια μέρα, σε μια τέτοια αποστολή δίπλα στα εχθρικά πολυβολεία, ο Βάσκα είχε την ατυχία να μπλεχτεί άσχημα στα συρματοπλέγματα. Τα στρατιωτικά συρματοπλέγματα δεν θυμίζουν σε τίποτα τα γνωστά μας, αυτά π.χ. που χωρίζουν τα οικόπεδα στα χωριά. Είναι όπλα. Και από τα πιο βάρβαρα. Οι εχθροί αντιλήφθηκαν τι έγινε, και ο Βάσκα ήξερε πως δεν θα του χαρίζονταν όταν θα τον έβλεπαν. Δεν κρατάς αιχμαλώτους στο μέτωπο, πάνω στην αντάρα της μάχης. Και έτσι ο Βάσκα έκανε κάτι τρελό, και ανατριχιαστικό — έκοψε το πόδι του που είχε καρφωθεί στο συρματόπλεγμα και έτρεξε πίσω, στην ελευθερία. Όταν έφτασε στη βάση του, είχε χάσει σχεδόν όλο του το αίμα και έπεσε λιπόθυμος. Οι συνάδελφοί του του έκλεισαν όπως-όπως την πληγή και τον μετέφεραν αμέσως στο ιατρείο. Εκεί, του παρασχέθηκε βοήθεια για να αντέξει το σοκ και να μην πεθάνει. Ευτυχώς, τα κατάφεραν. Γιατί ο Βάσκα ήταν δυνατός, πιο δυνατός από όσο πίστευε και ο ίδιος. Την επόμενη ημέρα πήγε στο νοσοκομείο, στα μετόπισθεν, για θεραπεία. Και πράγματι έγινε καλά. Όμως δεν ήταν πια ολόκληρος. Του έλειπε ένα πόδι. Και δεν μπορείς να πολεμήσεις με ένα πόδι λιγότερο. Αποφασίστηκε λοιπόν να πάει στη γειτονική, φιλόξενη Πολωνία, που ειδοποίησε το νοσοκομείο ότι μάλλον είχε τη δυνατότητα να τον βοηθήσει. Έτσι, διακομίστηκε σε κέντρο αποκατάστασης. Εκεί, οι ειδικοί —εθελοντές οι περισσότεροι— τον φρόντισαν, και εντέλει του έβαλαν ένα προσθετικό μέλος. Ο Βάσκα θα μπορούσε να προχωρήσει ξανά. Και να συνεχίσει τη δουλειά του στο μέτωπο.
Τη στιγμή που ο Βάσκα έκανε αυτά τα τρομερά, εμείς εδώ στο σπίτι πήγαμε τον δικό μας σκυλάκο στον γιατρό για να του βγάλει κάτι δόντια που είχαν χαλάσει και δεν γινόταν να καθαριστούν. Δεν έχει και την καλύτερη οδοντοστοιχία ο καημένος ο Αρσέν, από μικρός. Αν και πολύ γλυκός και όμορφος, η αλήθεια είναι πως γεννήθηκε με πολύ στραβά δόντια. Και, ακόμη χειρότερα, ποτέ δεν τον πείσαμε να συνεργαστεί για να του τα πλένουμε. Είναι κάπως νευρικός όταν θέλει. Αν και βέβαια το κρίμα ας βαρύνει εμάς, γιατί έπρεπε να επιμείνουμε ακόμη περισσότερο. Έτσι, αναγκαστήκαμε να κάνουμε χειρουργείο.
Συρματοπλέγματα λοιπόν από τη μία, και οδοντόβουρτσες από την άλλη. Προσθετικά μέλη — και εξαγωγή δοντιών που δεν τα πήγαν και πολύ καλά. Αυτή είναι αναλογικά η διαφορά μας με την Ουκρανία. Εκείνοι πεθαίνουν, μένουν ανάπηροι, χάνουν τα σπίτια τους, τα χωράφια τους, τη δουλειά τους, τη γειτονιά τους, την περιουσία τους, το μέλλον τους… κι εμείς; Εμείς μάλλον τίποτα, εντέλει. Ούτε πυρηνικά μάς έριξε ο Πούτιν, ούτε το αέριο πήγε στα ύψη, ούτε ο τουρισμός μας μειώθηκε (βασικά, σπάσαμε κάθε ρεκόρ στον τουρισμό), ούτε τίποτα — κοίτα να δεις τώρα. Σχεδόν σαν κάτι άλλους πολέμους που γίνονται από την πέρα μπάντα της υδρογείου και ακούμε τα νέα γι’ αυτούς με χασμουρητά. Έτσι και μ’ αυτόν.
Και καλά κάνουμε βέβαια. Χαζοί είμαστε; Είναι λογικό. Αφ’ ης στιγμής οι Ουκρανοί αποφάσισαν —για την πατρίδα και για τον άλλο: τη μάνα, τον πατέρα, τον άντρα, τη γυναίκα, το παιδί, το σκυλί, το βιβλίο, τη ζωγραφιά, το σπίτι, το χώμα, τον ηλίανθο, τον ουρανό— να προτάξουν τα στήθη τους στις ρωσικές ορδές και να πεθάνουν (αυτό που λέγαν κάποιοι παλιοί, «Μολών λαβέ», «Ή ταν ή επί τας», «Είς οιωνός άριστος», «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», «Ελευθερία ή θάνατος», «Όχι», και κάτι τέτοιες ρομαντικούρες), εμείς μπορούμε να καθόμαστε ήσυχοι και να κάνουμε αστειάκια στο Facebook, να γελάμε με το Καλάθι του Νοικοκυριού, να βλέπουμε μπάλα και να φανατιζόμαστε, και άντε πάνω στη χαρά μας να αγωνιούμε για το αν θα μπορέσει να κατέβει ή όχι στις εκλογές η ναζιστική συμμορία των ούγκανων ή αν θα απορροφηθεί το μισό ΠΑΣΟΚ από το ΣΥΡΙΖΑ πριν ή μετά την κάλπη. First world problems.
Σαράντα τέσσερα εκατομμύρια Ουκρανοί είναι αυτοί, ντε. Γιατί να μη βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα, για χάρη ΟΛΗΣ της Ευρώπης, δηλαδή ΟΛΟΥ του κόσμου; Ή, σε μια τελική, ας δώσουν εκεί χάμω κάτι και στον κύριο Πούτιν — ας δώσουν μερικά νησιά, φέρ’ ειπείν, και την Πελοπόννησο.
Ναι, ΤΕΤΟΙΑ λέμε. Και τέτοια κάνουμε. Αυτό το πράγμα που λέγεται κοινή γνώμη δηλαδή, και ευτυχώς όχι η ηγεσία μας, η ντόπια και η ευρωπαϊκή και η Δυτική συνολικά.
Και ευτυχώς επίσης που δεν θα τα μάθει ποτέ ο Βάσκα αυτά που λέμε. Γιατί θα ’τρωγε και το άλλο του πόδι.
10°
