Όταν τo Charlie Hebdo «ξεσκίζει» τους Αγιατολάδες

Για την ειδική έκδοση της με γενικό τίτλο «7η Ιανουαρίου», δηλαδή οκτώ χρόνια από την αιματηρή επίθεση των φανατικών ισλαμιστών στα γραφεία της, η Charlie Hebdo είχε προετοιμαστεί καταλλήλως. Εδώ και αρκετό καιρό βρισκόταν σε εξέλιξη ένας ιδιότυπος διεθνής διαγωνισμός σκίτσου. Σκίτσο που θα εξέφραζε με τον σφαιρικότερο τρόπο την εξέγερση της νεολαίας του Ιράν και όχι μόνον, κατά του Ιερατείου των Αγιατολάχ. Μία ήταν η βασική οδηγία. Το σκίτσο θα πρέπει να είναι το αστειότερο δυνατό αλλά και να εκφράζει ταυτόχρονα το μέγιστο της κακίας κατά του κεντρικού προσώπου της ιστορίας, τον θρησκευτικό ηγέτη της χώρας τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Το έντυπο, προκειμένου να τιμήσει τους νεκρούς του από τη δολοφονική επίθεση του 2015, αποφάσισε να αφιερώσει την ειδική του έκδοση στον αγώνα αυτών των γυναικών, των νεαρών και των γηραιοτέρων που όρθωσαν το ανάστημά τους όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες. Εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες συλλήψεις. Δεκάδες καταδικασμένοι πολίτες σε θάνατο περιμένουν το εκτελεστικό απόσπασμα.

Ένας δυτικός παρατηρητής που συνάντησα στην Κωνσταντινούπολη και ο οποίος παρακολουθεί το ιρανικό ζήτημα εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια μού εξηγούσε πως, ενώ το Ιερατείο και το καθεστώς έχουν απολέσει κάθε νομιμοποίηση, η πτώση τους δεν θα έρθει σύντομα. Θα ακολουθήσει μία μακρά χρονική περίοδος αναμονής μέχρι την τελική εξαφάνιση αυτής της απίστευτης πολιτικής παρεκτροπής, αυτής της μοναδικού σκοταδισμού πολιτικής εκτροπής, αυτού του πρωτοφανούς μίγματος ιδεολογικής απάτης, βαναυσότητας, απανθρωπιάς και βαρβαρότητας αλλά και σκανδαλώδους υποκρισίας που συνταράσσει συθέμελα τον κόσμο του υπαρκτού Ισλάμ. 

Με αυτά τα δεδομένα η προσέγγιση του Charlie Hebdo έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν τη θεμελιώδη υποκρισία του Ιερατείου και την πρωτογενή ιδεολογική απάτη των Αγιατολάδων, οι οποίοι για να καλύψουν τον δικό τους ανικανοποίητο και ως εκ τούτου αρρωστημένου λόγω βαθιάς ενοχής ερωτισμό τους, στοχοποιούν τη γυναίκα, το κορμί της, την ευτυχία της, την ολοκλήρωσή της.

Πριν φθάσουμε στους «νικητές», ας παρακολουθήσουμε πώς περιγράφει η «Le Monde» το σκίτσο - καθοδηγητή για τον διεθνή διαγωνισμό ενός συνεργάτη και της εφημερίδας «Liberation» του γνωστού Coco. Ο σκιτσογράφος παρουσιάζει τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ με τις ρόγες του τρυπημένες από καρφάκια ενώ είναι ντυμένος κάτω από τα ράσα με τη γνωστή στολή – φετίχ, σαδομαζοχιστικού περιεχομένου. Ο ανώτατος ιερωμένος βρίσκεται σε κατάσταση έκρηξης χαράς λόγω της κατάργησης της Αστυνομίας Ηθών του καθεστώτος και ανακράζει «Επιτέλους ελεύθερος». Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι λοιπόν. Τόσες δεκάδες χρόνια καταπίεσης από άρρωστες εμμονές αρρώστων ανθρώπων που βρίσκουν κάλυψη πίσω από το δογματικό παραβάν του φανατικού Σιιτισμού. Φθάνει πια αυτή η υποκρισία που οδηγεί αναπόφευκτα στο αίμα, τον θάνατο, τα βασανιστήρια, τη φυλακή και τη φρικιαστική καταπίεση.

Η αφίσα του διεθνούς διαγωνισμού σκίτσου του Charlie Hebdo με ειδικό στόχο τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ.

Τελικά δεν υπάρχει «σκίτσο νικητής» διότι όλα τα σκίτσα με αντικείμενο τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ και στόχο των καθεστώς των Μουλάδων με το σύνθημα «Έξω οι Μουλάδες» (Mullahs get out), έχουν τον ίδιο στόχο. Να στηρίξουν τον αγώνα των γυναικών σε αυτή την αιματηρή σύγκρουση που εξελίσσεται στο Ιράν.

Έχει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον το σκίτσο με τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ ως Μέριλιν Μονρόε του οποίου η φούστα κάτω από τα ράσα ανασηκώνεται από το ρεύμα αέρα που προκαλούν οι μαντήλες των γυναικών που ανεμίζουν. Ανακαλύπτουμε πως οι τριχωτές γάμπες του ιερωμένου καταλήγουν σε δύο γόβες. Το ένοχο χαμόγελό του είναι ευθέως ανάλογο της γελοιότητας και της γλοιώδους φασιστικής συμπεριφοράς του όταν με μία χάρη σταρ του Χόλυγουντ επιχειρεί να συγκρατήσει τα ανερχόμενα ιμάτιά του.

Πέρα από τα προφανή, το σκίτσο λειτουργεί και ερμηνευτικά. Οι βαθιές ενοχές ενός καταπιεσμένου από το Ιερατείο ερωτισμού ακόμη και των ίδιων των ιερωμένων, προστατών του Ισλάμ, καταλήγει αναπόφευκτα στην ενοχοποίηση του ερωτικού ενστίκτου και άρα στην «τιμωρία» του με την έννοια της εκρίζωσής του ως το απόλυτο κακό. Έτσι λειτουργεί ο ενοχικός μηχανισμός των απαγορεύσεων. Αυτός είναι ο ψυχιατρικός πυρήνας κάθε φασισμού, κάθε φασίστα.

Στο Νο1589 του Charlie Hebdo της 4ης Ιανουαρίου δημοσιεύονται 35 σκίτσα από τα 300 που εστάλησαν στο έντυπο. Όλα βεβαίως είναι αφιερωμένα σε αυτήν την εξέγερση. Στο «όχι» που όταν το εκστομίζεις, όσο αναφαίρετο δικαίωμά σου κι αν είναι, πεθαίνεις από τις σφαίρες των Φρουρών της Επανάστασης ή από τα χέρια των βασανιστών στα κρατητήρια του καθεστώτος, είτε από τις αγχόνες που στήνουν τα εκτελεστικά αποσπάσματα.