Κοιτάζοντας το Ιζιούμ, πιστεύετε ότι είμαστε μέρος της κρίσης;
Το να εκφράζει κανείς την άποψη ότι η βοήθεια που στείλαμε στους Ουκρανούς μάς καθιστά μέρος της κρίσης, προκαλεί ρίγη ανατριχίλας. Ακόμη περισσότερο αν εκφράζεται από τον τέταρτο κατά σειρά πολιτειακό παράγοντα της χώρας
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι φρικαλεότητες του πολέμου και η αποστολή όπλων στην Ουκρανία από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
«Είμαστε όμως εδώ και για ν’ αναβαθμίσουμε εκ νέου τη θέση της χώρας στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή. Όχι ως προκεχωρημένο και ανασφαλές φυλάκιο της Δύσης, μια χώρα που στέλνει όπλα στην Ουκρανία και γίνεται μέρος της κρίσης. Αλλά ως δύναμη ειρήνης και σταθερότητας». Αλέξης Τσίπρας ΔΕΘ - 17 ΣΕΠ 2022
Η άποψη ότι είμαστε μέρος του προβλήματος επειδή στέλνουμε όπλα σε ένα έθνος που επιχειρεί να αντισταθεί στον εισβολέα, και δη μια μόλις ημέρα μετά την αποκάλυψη ομαδικών τάφων στο Ιζιούμ, είναι το λιγότερο ανατριχιαστική.
Ο τοπικός Κυβερνήτης Ολεγκ Σινεγκούμποφ δήλωσε ότι το 99%» των εκταφέντων πτωμάτων παρουσιάζουν «σημάδια βίαιου θανάτου». Πριν όμως προλάβετε να αδειάσετε τη σκέψη σας από τη φρίκη, δικαιολογώντας την με το επιχείρημα «αυτά έχει ένας πόλεμος», ίσως πρέπει να σκεφθείτε ξανά τη γενεσιουργό αιτία αυτού του πολέμου.
Εντελώς απρόκλητα, στις 24 Φεβρουαρίου, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία με το πρόσχημα της αναγνώρισης των εκτός κυβερνητικού ελέγχου περιοχών των διοικητικών περιφερειών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ, ως ανεξάρτητες οντότητες. Η αναγνώριση έγινε τρεις ημέρες νωρίτερα στις 21 Φεβρουαρίου αλλά μια εβδομάδα πριν, στις 15 Φεβρουαρίου, ο Πούτιν είχε λάβει έγκριση για τις ενέργειές του από την ρωσική Βουλή.
Σ’ αυτή τη φρικαλεότητα οι δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης είχαν δύο επιλογές: Να αφήσουν ήσυχο τον Πούτιν να εισβάλει στη γειτονική ανεξάρτητη χώρα ή να βοηθήσουν τους Ουκρανούς στον αγώνα για την ανεξαρτησία τους. Στον αγώνα να υπερασπιστούν τα πατρογονικά τους εδάφη, τις εστίες τους και φυσικά τις ζωές τους και τις ζωές των οικογενειών τους.
Η απόφαση ήταν σχεδόν ομόφωνη και ιδιαίτερα εύκολη. Η Ευρώπη και οι αξίες που πρεσβεύει δεν θα μπορούσαν παρά να ωθήσουν όλες τις χώρες στο να βοηθήσουν τους Ουκρανούς. Η απόφασή τους δικαιώθηκε τόσο από την επέκταση του πολέμου και εκτός των περιοχών που αρχικά είχε αναγνωρίσει ο Πούτιν, όσο και -κυρίως- από τις φρικαλεότητες στις οποίες προχώρησε ο Ρωσικός στρατός και οι κάθε λογής αιμοσταγείς δολοφόνοι τους οποίους επιστράτευσε ο Πούτιν.
Το να εκφράζει κανείς την άποψη ότι η βοήθεια που στείλαμε στους Ουκρανούς μάς καθιστά μέρος της κρίσης, προκαλεί ρίγη ανατριχίλας. Ακόμη περισσότερο αν η άποψη αυτή εκφράζεται από τον τέταρτο κατά σειρά πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Μιας χώρας η οποία έχει ακόμη σχετικά νωπές τις φρικαλεότητες των κατακτητών. Ακόμη και σήμερα, βρίσκονται εν ζωή Έλληνες που βίωσαν τις φρικαλεότητες των Γερμανών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Καθώς ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού, θα ήθελα να πιστεύω ότι η συγκεκριμένη αναφορά δεν ήταν παρά ένας ακόμη βερμπαλισμός, πως από την ανάγκη του να δείξει την αφοσίωση της αριστερής περσόνας του στην ειρήνη, θέλησε να διαχωρίσει όσο πιο πολύ μπορούσε τη στάση του απέναντι στην εισβολή. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν έλλειψη ενσυναίσθησης αλλά κακή επιλογή λέξεων. Έστω κακή επιλογή επιχειρήματος στα πλαίσια της πλάνης ότι οι δυτικοί πολίτες κουράστηκαν από τον πόλεμο.
Όλ’ αυτά γιατί καθόλου δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι ο Πούτιν έχει δικαίωμα να σκοτώνει, να βιάζει και να βασανίζει. Ένα δικαίωμα που του δίνεται απλώς και μόνο διότι είναι ισχυρός ή διότι στη φαντασία κάποιων είναι η μετεξέλιξη του υπαρκτού σοσιαλισμού ή, ακόμη χειρότερα, γιατί συναλλάσσεται με κάποιους…
