Ο κορωνοϊός στην Ιταλία επηρεάζει το σύνολο αλλά και τον καθένα ξεχωριστά. Ο Marco Schiavo από το Τορίνο μας γράφει τις δικές του σκέψεις.
«Μένουμε Σπίτι» και επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους και τους φίλους μας. Ο Marco, ένας καλός φίλος από το Τορίνο, μας έγραψε τις δικές του σκέψεις για αυτή την πανδημία. Πώς επηρέασε τον ίδιο, τη μικρή επιχείρησή του, τον γάτο του αλλά και το μέλλον όλων μας.
«Αυτή τη στιγμή, σχεδόν δύο εβδομάδες από τον προσωπικό μου εγκλεισμό στο σπίτι, η κατάσταση αρχίζει να μην είναι καλή. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποβαθμίζω τη σοβαρότητα του θέματος του κορωνοϊού, απλώς όσο περνούν οι μέρες τόσο λιγότερη κανονικότητα, όπως την ξέραμε, αποκαλύπτεται μπροστά μας.
Είμαι ο ιδιοκτήτης ενός μικρού στούντιο τατουάζ που βρίσκεται στο κέντρο του Τορίνο, στην Ιταλία. Το να είσαι αφεντικό του εαυτού σου μπορεί να είναι cool όταν το διαβάζεις, αλλά όχι τόσο cool όταν δεν έχεις έξτρα επίδομα Χριστουγέννων και διακοπών (ο 13ος και 14ος μισθός που παίρνουν οι περισσότεροι υπάλληλοι στην Ιταλία), όταν κανείς δεν σου πληρώνει τις καλοκαιρινές σου διακοπές ούτε κι όταν κάθεσαι σπίτι γιατί, ας πούμε, είσαι άρρωστος. Το να μην πηγαίνεις στη δουλειά σημαίνει ότι δεν έχεις εισόδημα. Όπως η δική μου, πολλές άλλες μικρές επιχειρήσεις έχουν επηρεαστεί από αυτή την κατάσταση. Έχω φίλους που έχουν ένα κλαμπ εδώ στην πόλη που διοργανώνουν και συναυλίες και βρίσκονται στην ίδια κακή κατάσταση με μένα.
Ιταλία, Τορίνο
Ο εθνικός φορέας κοινωνικής πρόνοιας, αυτούς που τους πληρώνεις κάθε μήνα για να έχεις μια μέρα σύνταξη, έχει οργανώσει μία πληρωμή για την υποστήριξη των ανεξάρτητων επιχειρήσεων, αλλά η ιδέα τους ήταν τρελή: πρέπει να συνδεθείς στον ιστότοπό τους σε συγκεκριμένη ημερομηνία και να κάνεις κλικ για να υποβάλλεις αίτηση για να πάρεις τα χρήματα. Όποιος μπει πρώτος, αυτός παίρνει πρώτος και την οικονομική ενίσχυση. Τρελό.
Τόσο τρελό όσο και οι άνθρωποι που στην αρχή ήταν απρόθυμοι αλλά μετά αποφάσισαν να παραμείνουν πραγματικά στο σπίτι (εμείς οι Ιταλοί έχουμε μόνιμα την ιδέα ότι ξέρουμε τα πάντα και ότι ο προσωπικός μας τρόπος να τηρούμε τους κανόνες και τους κανονισμούς είναι πάντα ο καλύτερος), αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι τώρα οι snipers, οι ελεύθεροι σκοπευτές έτοιμοι να αναφέρουν όποιον βλέπουν στους δρόμους, ειδικά στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, την πανούκλα του σύγχρονου κόσμου μας, αφού ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τον αρχηγό πίσω από ένα πληκτρολόγιο.
Αλλά ναι, τελικά το κατορθώσαμε και, μάλιστα πρέπει να πω, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Με το να κρεμάμε άχρηστες σημαίες στα μπαλκόνια μας, να παίζουμε στη διαπασών φριχτά τραγούδια από τα παράθυρά μας (σόρι Katy Perry, κανένας δεν παίζει τα τραγούδια σου στα ηχεία του για να νιώσουμε το αίσθημα της κοινότητας, προτιμούν τη Μacarena) και πάνω από όλα, προσπαθώντας να νιώσουμε μέλη της κοινότητας όταν κανένας μας δεν το έκανε πριν, σε κανένα επίπεδο. Πώς γίνεται να είσαι μέλος της κοινωνίας όταν αγοράζεις πράγματα από το σούπερμάρκετ για τα επόμενα δύο χρόνια αντί να αφήνεις προϊόντα στα ράφια και για τους υπόλοιπους της "κοινότητας";
Οι Ιταλοί τώρα κάνουν ό,τι τους λένε και είναι έτοιμοι να ζήσουν με τους κανόνες, δηλαδή "mors tua vita mea" (ο θάνατός σου η ζωή μου), φράση από την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία.… Καθόλου παράξενο που ο φασισμός γεννήθηκε σε αυτήν εδώ τη χώρα.
Ιταλία, Τορίνο
Εγώ προσωπικά, τις πρώτες μέρες τις αντιμετώπισα σαν διακοπές, είδα πολλές ταινίες που δεν είχα το χρόνο να δω πριν, είδα μερικές σειρές που είχα χάσει, κοιμήθηκα σαν να ήμουν σε χειμερία νάρκη. Πρέπει να ομολογήσω ότι το να έχεις έναν γάτο στο σπίτι δεν βοηθάει και πολύ· κυριολεκτικά κοιμάται όλη μέρα, και να τον βλέπεις σε κάνει να θέλεις να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Όπως και να 'χει, είναι χαρούμενος που με έχει κοντά του όλη μέρα και κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι γάτες είναι λιγότερο τρυφερές από τα σκυλιά.
Ιταλία, Τορίνο
Ευτυχώς έχω πολλή μουσική και ταινίες για να μου κρατούν συντροφιά (ναι, και τον γάτο). Ακόμα δεν φοβάμαι για τον ιό αλλά για το τι σημαίνει αυτό αφού θα έχει περάσει, την οικονομική καταστροφή που θα αφήσει, την πνευματική κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται ο κόσμος, τους αυστηρούς κανόνες που έχουμε τώρα και θα μπορούσαν να είναι το σχέδιο του μέλλοντος για τις πόλεις μας στο όνομα του κοινωνικού ελέγχου και της κοινωνικής ευζωίας. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά όλοι πρέπει να σκεφτούμε για το μέλλον που μας περιμένει.
Στο μεταξύ, πάω να ζωγραφίσω τίποτα ή να δω καμιά ταινία».
12°
