Κάτι περιόδους σαν κι αυτήν, ο κόσμος στην Ελλάδα ρωτάει να μάθει τι λέει ο κόσμος για την Ελλάδα. “Εσύ που είσαι έξω” συμπληρώνουν με πεποίθηση. Καταρχάς βέβαια, δεν είμαι έξω, στο γραφείο μέσα είμαι οκτώ ώρες κάθε μέρα, τουλάχιστον. Όταν όμως με ρωτάνε ευγενικά και με πείθουν ότι στ’ αλήθεια έχω πρόσβαση σε στοιχεία που δεν τα γράφουν οι ελληνικές εφημερίδες, τότε κολακεύομαι κι εγώ και κάνω μια προσπάθεια.
Τσεκάροντας τον τοπικό τύπο λοιπόν, μαθαίνω αίφνης (πάντα ήθελα να την χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη αλλά στη δουλειά το αποφεύγω) ότι η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Τερέζα είχε χθες τα γενέθλιά της· συμπλήρωσε τα 54. Ενδιαφέρουσα γυναίκα η Μεγάλη Δούκισσα του Λουξεμβούργου, Κουβανέζα στη καταγωγή που ήρθε στο κόσμο λίγους μήνες πριν φτάσει ο Κάστρο στη Σιέρα Μαέστρα και έφυγε από την Κούβα οικογενειακώς λίγους μήνες αφότου ο Κάστρο μπήκε στην Αβάνα θριαμβευτικώς (ποιος ξέρει πως να αισθάνεται κάθε φορά που παίρνει το αεροπλάνο από το Λουξεμβούργο - το αεροδρόμιο μας λέγεται Findel και δεν ξέρω γιατί). Με αγαθοεργίες και ανθρωπιστικούς εν γένει σκοπούς ασχολείται η Βασιλική της Υψηλότητα, όπως προσπαθούν να κάνουν όλοι οι σώφρονες εστεμμένοι που θέλουν να κρατήσουν το στέμμα τους (ένα καιρό κινδύνευε και κάτι άλλο δικό τους, απείρως πολυτιμότερο), αν και δεν καταφέρνουν πάντα να κρατιούνται μέσα στα όρια του ρόλου τους. Ο σύζυγος της Μαρίας Τερέζας για παράδειγμα, ο Μέγας Δουξ Ερρίκος, αρνήθηκε πρόπερσυ να υπογράψει το νομοσχέδιο περί ευθανασίας που ψήφισε εντούτοις η Βουλή και από τότε προσπαθεί ο Jean-Claude Juncker να βγάλει το φίδι από τη τρύπα (μάλλον καταργώντας τις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος που καθιστούν την συγκατάθεση του Μεγάλου Δουκός απαραίτητη και κάνοντας τον ακόμα πιο διακοσμητικό απ` ό,τι είναι τώρα).
Τους ίδιους προβληματισμούς για το πόσο εύκολα θα βάζει την υπογραφή του μόλις γίνει βασιλιάς έχουν και οι πολιτικοί του Βελγίου για τον Φίλιππο, υιό και Διάδοχο του Αλβέρτου ΙΙ και ετοιμάζονται ως φρονίμων παιδιά να ρυθμίσουν το θέμα από τώρα, όπως έγραφε χθες πάλι Η Βραδυνή (Le Soir), εξάλλου αυτοί έχουν και το προηγούμενο του Μποντουέν που αρνήθηκε είκοσι χρόνια πριν να υπογράψει το νομοσχέδιο για τις αμβλώσεις, νομίζω. «Και τι μας νοιάζουν εμάς μέσα στη κρίση μας όλα αυτά ρε φίλε;» ακούω αγανακτισμένο το αναγνωστικό κοινό να απορεί, και με το δίκιο τους. Δεν ξέρω ρε παιδιά, αυτά έγραφαν οι εφημερίδες χθες! Βέβαια, μπορεί απλά κι εγώ να προσπαθώ υποσυνείδητα να κάνω πράξη το πρόσταγμα των Monty Pythons και να παρηγορηθώ όπως-όπως με τη σκέψη ότι, όπου κι αν πάμε, ό,τι κι αν ζητήσουμε, ό,τι κι αν ισχυριστούμε ως Ελλάδα εν πάση περιπτώσει, τουλάχιστον δεν χρειαζόμαστε την υπογραφή του Κωνσταντίνου. Κάτι είναι και αυτό.
