Είναι μουσάτος, 45άρης, φοράει πάντα μία μπορντό μπαντάνα με λαχούρια στο κεφάλι και χαρακτηριστικά τετράγωνα γυαλιά. Εδώ και τρία χρόνια κοιμάται στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Αν στη μία του τσέπη έχει πάντα το κινητό του συνδεδεμένο στο ίντερνετ (όπου βρίσκει δωρεάν ανοιχτό wi-fi), στην άλλη έχει τον φορτιστή για να φορτίζει όποτε βρίσκει εύκαιρη πρίζα.
Ο λογαριασμός του στο twitter που μετράει ήδη γύρω στους 20.000 ακολούθους (σσ: ο αριθμός ισχύει για τη μέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αλλά αναμένεται να πολλαπλασιαστεί μετά την δημοσιοποίηση του θέματος από τα γαλλικά μέσα αυτές τις μέρες) δεν είναι παρά ένα παράδοξο ηλεκτρονικό ημερολόγιο δρόμου. Γράφει με το όνομα SDF 2.0, που βγαίνει από το γαλλικό Sans Domicile Fixe, όπως είναι η επίσημη ονομασία των αστέγων, χωρίς δηλαδή μόνιμη στέγη. Γράφει για τον ίδιο και άλλους άστεγους της Γαλλίας, χωρίς να διεκδικεί όμως τον τίτλο του εκπροσώπου της μοναχικής αυτής ομάδας πολιτών, αφού όπως δηλώνει «κανείς πια δεν τους υπερασπίζεται».
Χάρη στο τηλέφωνό του, την ημέρα των Χριστουγέννων, κατάφερε να ανατρέψει μία κεντρική απόφαση του δήμου του Παρισιού. Μία ανάρτησή του που μοιράστηκαν στη συνέχεια πάνω από 2000 άλλοι χρήστες, ζητούσε να αφαιρεθούν τα κάγκελα γύρω από τις γρίλιες εξαερισμού από τις οποίες βγαίνει ζεστός αέρας στο βόρειο Παρίσι. Ο δήμος της πόλης, δύο μέρες αργότερα, έβγαλε τις μπάρες και η πρώτη νίκη καταγράφηκε. «Το twitter δεν είναι ένα όπλο αλλά είναι μία δύναμη», παραδέχτηκε σε δηλώσεις του σε ειδησεογραφικό πρακτορείο.
Παρόλη την επιτυχία του και τους δεκάδες νέους ακολούθους που κερδίζει κάθε μέρα, ο Christian επιμένει να θυμίζει ότι «είναι απλώς ένας άστεγος». Σε μία άλλη ζωή πριν βρεθεί στους δρόμους, γεννήθηκε στις Βερσαλλίες, μεγάλωσε στην Ελβετία, σπούδασε σομελιέ και εργάστηκε σαν maître d'hôtel σε ένα μεγάλο εστιατόριο. «Εκεί σέρβιρα και γνώρισα πολλούς επώνυμους όπως ο ποδοσφαιριστής Zlatan Ibrahimovic, ο τενίστας Rafael Nadal, ο ηθοποιός Jean Rochefort και η τραγουδίστρια Sheila», αναφέρει με περηφάνια.
Ωστόσο, ένα διαζύγιο το 2012 που ακολούθησε μία βαθιά κατάθλιψη, τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. «Δεν μπορούσα πια να χαμογελάω στους πελάτες», εξηγεί. Η κρατική επιδότηση των 545 ευρώ, δεν του επιτρέπει καν να καλύψει τους λογαριασμούς που συσσωρεύονται μέχρι την απέλασή του τον Απρίλιο του 2015. Κάπως έτσι επιστρέφει στη Γαλλία με άδειες βαλίτσες και άδειες τσέπες.
Η δημοφιλία του στο twitter ήρθε εντελώς ξαφνικά. Ένα πρωινό του Νοεμβρίου του 2016 και ενώ έχει μόνο έξι χρήστες να τον ακολουθούν, ένας υπάλληλος της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου Παρισιού τον ξυπνάει ξημερώματα με το παγωμένο νερό με οποίο ψέκαζε τους δρόμους. Εκτός των άλλων, του καταστρέφει και τον υπνόσακο. Αμέσως έγραψε για το γεγονός στον λογαριασμό του και γρήγορα έλαβε όχι μόνο τη συγγνώμη της δημάρχου Anne Hidalgo αλλά και έναν νέο υπνόσακο σαν δώρο.
Ο Christian δεν τουιτάρει μόνο για να εκφράσει την αγανάκτησή του ή τα παράπονά του, αλλά επίσης και για να ζητήσει βοήθεια όποτε χρειαστεί. Και αυτό όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για άλλους άστεγους που ζουν και κοιμούνται στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας και που τυχαίνει να γνωρίζει ή να συναντά. «Όλα τα ρούχα που φοράω και όσα κουβαλάω στις τσάντες μου, μου τα έχουν χαρίσει και τις περισσότερες φορές, είναι από ανθρώπους που με γνώρισαν από το twitter», διευκρινίζει. Πολλά τα έχει χαρίσει σε άλλους που έχουν ανάγκη και θεωρεί ότι έχουν ακόμα λιγότερα από τον ίδιο.
Το κέρδος όμως είναι λιγότερο υλικό και περισσότερο ψυχολογικό. Ζώντας κάτω από δύσκολες συνθήκες και αντιμέτωπος με μία σκληρή μοναξιά και μία ακραία απόρριψη, το κοινωνικό δίκτυο του προσφέρει «το αίσθημα της ζωντάνιας». «Το πρωί μου έρχονται μηνύματα που μου γράφουν καλημέρα και τα βράδια απλές καληνύχτες. Αυτά τα απλά και μικρά μηνύματα, μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά με συγκινούν και με βοηθούν να νοιώσω ξανά άνθρωπος», εξηγεί.
Από το νέο έτος δεν χρειάστηκε να κοιμηθεί ούτε μία νύστα έξω στο δρόμο. Εδώ και λίγες μέρες φιλοξενείται σε έναν φίλο του. Προσπαθεί πάντα να μην μένει περισσότερο από δύο εβδομάδες και επιμένει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει κατάληψη στον χώρο του άλλου. Δέχεται αρκετές προσκλήσεις για φιλοξενία σε άλλες πόλεις, αλλά πάντα προτιμά να μένει στο Παρίσι καθώς δηλώνει ερωτευμένος με την πόλη.
Για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κάποιος γενναιόδωρος του άφησε τα κλειδιά για το διαμέρισμά του σε μία κυριλέ γειτονιά της πρωτεύουσας. Το καλοκαίρι ο δημοσιογράφος – κωμικογράφος – ραδιοφωνικός παραγωγός Guillaume Meurice του πρόσφερε στέγη και φαγητό και, όπως εξηγεί ο Christian «γίναμε γρήγορα φιλαράκια».
Παρόλη την αυξανόμενη δημοφιλία του, ο ίδιος δεν νοιώθει ότι εκπροσωπεί τους περίπου 143.000 άστεγους της Γαλλίας. «Αν ο λόγος μου μετράει, με ευχαριστεί φυσικά. Αν καταφέρει μία ανάρτησή μου να κάνει κάποιον να προσφέρει ένα σάντουιτς σε κάποιον άστεγο στην άλλη άκρη της χώρας, αυτό είναι ακόμα καλύτερο», λέει.
Παρόλη την κακοτυχία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ο Christian παραμένει αμετανόητα αισιόδοξος ότι θα ξεφύγει από αυτήν την ζωή. Όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτάει πως μπορεί να είναι η ζωή του στο μέλλον, απαντά αφοπλιστικά ότι όλα μπορούν να συμβούν. «Με την τύχη που έχω τώρα, θα έπρεπε να παίξω σε τηλεπαιχνίδι και να γίνω εκατομμυριούχος!».
9°
