Εκατοντάδες φοιτητές εξέφρασαν πρόσφατα στο 'Αμστερνταμ την αντίθεσή τους στα μέτρα που προτίθεται να εφαρμόσει η ολλανδική κυβέρνηση σχετικά με την περικοπή κονδυλίων για την ανώτερη εκπαίδευση και την οικονομική ενίσχυση των σπουδαστών. Στο προαύλιο ενός εκ των πολλών πανεπιστημιακών κτιρίων της πόλης, ένα πανό με μεγάλα κόκκινα γράμματα σε ενημερώνει πως επικρατεί καθεστώς ''κατάληψης''.
Η αναφορά της λέξης αυτής μου προκαλεί συχνά μία αίσθηση ελαφριάς νοσταλγίας. Ίσως είναι γιατί υποσυνείδητα την συσχετίζω με τις διάφορες σχολικές και φοιτητικές εμπειρίες που (όπως τόσοι άλλοι νεώτεροι και παλιότεροι) έζησα εν μέσω ρομαντικών αιτημάτων, παθιασμένων διαμαρτυριών, και ανολοκλήρωτων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Και όμως, κάτι δεν ταιριάζει σε αυτήν την εικόνα. Οι θολές αναμνήσεις φοιτητικών εξεγέρσεων à la ελληνικά δεν βρίσκονται σε συμφωνία με την ήσυχη, ατάραχη (άλλος ίσως να έλεγε ξενέρωτη) ατμόσφαιρα του εν λόγω προαυλίου. Εγώ θυμάμαι σπασμένα παράθυρα, δυνατές μουσικές, συνθήματα. Εδώ όμως επικρατεί τάξη, ψυχραιμία, και ευπρεπής συμπεριφορά. Φαντάσου πως οι φοιτητές υποσχέθηκαν ''μη χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών εν ώρα κατάληψης''.
Πολιτισμικό χάσμα; Διαφορά ιδιοσυγκρασιών; Βορράς-Νότος, θερμόαιμοι Vs κρυόκωλοι, και πάει λέγοντας; Δεν ξέρω. Στερεότυπα προσφέρονται πάντα όταν είσαι έτοιμος να κάνεις διακρίσεις, γι'αυτό και υπάρχουν άλλωστε. Το ερώτημα έγκειται στο κατά πόσο η κάθε νεολαία είναι έτοιμη να υπερασπιστεί τα δίκαιά της, το αν θα το κάνει με σαματά ή ψιθύρους έρχεται μετά.
15°
