Ο Maia πριν χάσει την όρασή του εργαζόταν στο ταχυδρομείο του Σάο Πάολο. Σήμερα ζει με το επίδομα αναπηρίας και εργάζεται ως φωτογράφος. Το όνειρό του ήταν πάντα να βρεθεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και να φωτογραφίζει και επιτέλους το βλέπει να πραγματοποιείται. Μιλώντας στην κάμερα του BBC πριν λίγες μέρες, δεν μπορούσε να συγκρατήσει την συγκίνησή του όταν μιλούσε για αυτό. «Νοιώθω ότι σήμερα εδώ εκπροσωπώ τόσους ανθρώπους, ανθρώπους με προβλήματα όρασης που νομίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουν», λέει και αμέσως ζητάει συγγνώμη από τον δημοσιογράφο που σταματάει να σκουπίσει τα δάκρυά του.
Στην ίδια συνέντευξη δηλώνει ότι ερωτεύτηκε την φωτογραφία στα 14. Στα 28 του όμως εξαιτίας μίας σοβαρής μόλυνσης έχασε την όρασή του, για την ακρίβεια πλέον διατηρεί μόνο το 10% της όρασής του. «Μου στοίχισε πολύ που δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να φωτογραφίσω», θυμάται, «ώσπου κάποια στιγμή άκουσα για κάτι ειδικά μαθήματα φωτογραφίας για ανθρώπους με αναπηρία και έτσι μπορούσα πάλι να ασχοληθώ με το πάθος μου και να χαμογελάσω ξανά».
Πως μπορεί όμως κάποιος που βλέπει μόνο σε απόσταση ενός μέτρου να βγάζει φωτογραφίες και μάλιστα σε ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός με πολύ κίνηση, κόσμο και δράση; Σε άλλη του συνέντευξη, σε γαλλική εφημερίδα αυτή τη φορά (αφού οι ξένοι ανταποκριτές τον ανακάλυψαν στα γήπεδα του Ρίο και τον λάτρεψαν), περιγράφει ότι μπορεί να διακρίνει τα χρωματικά κοντράστ αλλά και την κίνηση. Τον καθοδηγούν έτσι κυρίως αυτά τα δύο αλλά και ο ήχος. «Χρησιμοποιώ ιδιαίτερα την ακοή μου. Για παράδειγμα όταν υπάρχει μπάλα στο γήπεδο, την παρακολουθώ με τα αυτιά μου, ακολουθώ τον ήχο της. Έτσι ξέρω ανά πάσα στιγμή που είναι η δράση και μπορώ να φωτογραφίσω».
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η ενισχυμένη ακοή του, του επιτρέπει από κοντά να ακούει ακόμα και τον χτύπο της καρδιάς των αθλητών ή τα βήματά τους, ιδίως στον στίβο που καθώς τρέχουν περνούν από δίπλα του. Εκεί που δυσκολεύεται όμως κάπως είναι στην εκκίνηση του στίβου που είναι μακριά του και για να ακούσει και να δει.
Δίπλα στον Maia βρίσκονται πάντα δύο συνοδοί, ο Ricardo και ο Leonardo που ο ίδιος περιγράφει ως «τα μάτια του». Δεν είναι μόνο ότι τον βοηθούν να μετακινείται στους αθλητικούς χώρους ή να καδράρει αλλά ασχολούνται στη συνέχει και με την ηλεκτρονική επεξεργασία των φωτογραφιών αλλά και την δημοσίευσή τους στη σελίδα του στο Instagram.
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο δεν θεωρεί απλώς ότι πραγματοποιεί το δικό του, προσωπικό όνειρο. Θεωρεί ότι αποτελεί και την απόδειξη ότι όταν υπάρχει θέληση, όλα είναι δυνατά. Προσπαθεί έτσι να στείλει ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους με αναπηρία σε όλο τον κόσμο. «Οι άνθρωποι πρέπει να πιστέψουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Όλοι μπορούμε και πρέπει απλώς να το πιστέψουμε και να προσπαθούμε πάντα, να μαθαίνουμε και να βελτιωνόμαστε. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι να μπορεί να νοιώθει, όλα τα άλλα τα καταφέρουμε».
9°
