Στο τέρμα της διαδρομής που συνδέει τις Βρυξέλλες με τη Γάνδη και τη Μπρίζ βρίσκεται η παραθαλάσσια Οστάνδη, παραγκωνισμένη στη σκιά των δύο πρώτων που προσελκύουν τον μεγαλύτερο όγκο των τουριστών αλλά με τις δικές της ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες. Εδώ δεν θα δεις κάτι από το παραμυθένιο ιστορικό κέντρο της Γάνδης, ούτε θα περπατήσεις στα στενά μεσαιωνικά καλντερίμια της Μπρίζ, αντιθέτως αν και «τέρμα» Φλάνδρα παραπέμπει περισσότερο στον «Γαλλοποιημένο» βιομηχανικό νότο, τουλάχιστον αρχιτεκτονικά. Επιβλητικές κατασκευές από λευκό μάρμαρο (όπως το καζίνο kursaal), πολυκατοικίες της δεκαετίας του εβδομήντα με πλέξιγκλας παραπέτα και πολυώροφα ανοσιουργήματα συνθέτουν το αποτέλεσμα της ανοικοδόμησης μετά τον βομβαρδισμό της κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (η πανοραμική φωτογραφία στο φουαγιέ του ξενοδοχείου μου με το ισοπεδωμένο κέντρο της είναι άκρως κατατοπιστική). Όχι ότι πριν είχε καμία σοβαρή ιστορική σημασία, μόλις τον 19ο αιώνα μετατράπηκε από ψαροχώρι σε εμπορικό δίαυλο και τουριστικό θέρετρο, το τελευταίο ύστερα από πρωτοβουλία του βασιλιά Λεοπόλδου που πέρασε ένα καλοκαίρι και γοητεύτηκε τόσο ώστε να κουβαλήσει όλη την αριστοκρατία μαζί του προσδίδοντας της το προσωνύμιο «Η Βασίλισσα της Βελγικής ακτογραμμής».
Πολυδιάστατη από την εισαγωγή της αρκεί να προστεθεί επιπλέον το αγγλικό στοιχείο που συρρέει τις καλές μέρες εκμεταλλευόμενο τη μηδαμινή απόσταση που τη χωρίζει από το Dover, οι αγγλικές pub αφθονούν και κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις (είπαμε καλές μέρες και peak season) η πόλη δεν διαφέρει αρκετά από μια βελτιωμένη εκδοχή της Χερσονήσου με το πλακοστρωμένο νυχτερινό κέντρο της, παράλληλα με τον παραλιακό δρόμο, να σφύζει από διψομανείς Άγγλούς τουρίστες έτοιμους να ενδώσουν σε happy hour προσφορές από μπαρ με τεχνητούς φοίνικες και r’n’b στη διαπασών, στην ίδια ωστόσο μοίρα βρίσκονται και οι υπόλοιπες παρακείμενες παραθαλάσσιες Βέλγικες κωμοπόλεις με το επιπρόσθετο μειονέκτημα ότι στερούνται του χαρακτήρα της. Αν θες να επωφεληθείς από το αυθεντικό χρώμα της αρκεί να περπατήσεις μέχρι το τέλος του δρόμου και να χωθείς σε κάποιο από τα μπαράκια των ντόπιων όπως το εξαιρετικό «La Fayette» με την φωτογραφία του Barry White στον τοίχο, πλαισιωμένο από παλιές γαλλικές διαφημίσεις, και ήχους από Jazz και Swing μέχρι Brel και Edith Piaf (αναλόγως την περίσταση).
Σε μια καλή μέρα ένας περίπατος κατά μήκος της παραλίας είναι επιβεβλημένος, αγναντεύοντας από τη μία την απεραντοσύνη της Βόρειας θάλασσας και από την άλλη τους άχρωμους ουρανοξύστες, αλλά και περιπλανώμενος στα στενά η μυρωδιά της θαλασσινής αύρας σε ακολουθεί παντού μαζί με τους πνιχτούς ήχους των γλάρων. Το πάρκο του Λεοπόλδου ενδείκνυται για λίγες στιγμές απομόνωσης, εκεί βρίσκεται και το πιο διάσημο γλυπτό της πόλης, η γυμνή πληθωρική Mathile σε στάση οδαλίσκης, με τίτλο «η θάλασσα» που όλοι ωστόσο το γνωρίζουν σαν τη «χοντρή Mathile». Η κρυμμένη γοητεία της Οστάνδης βρίσκεται στην χαλαρότητα της και την έλλειψη οποιασδήποτε τουριστικής προκατάληψης, αν και δύσκολο να σε βγάλει ο δρόμος σου κατά κει μπορείς τουλάχιστον να την ακούσεις, τραγουδισμένη από τον Leo Ferre ή ακόμα καλύτερα διασκευασμένη από τον Arno. Comme a Ostend, et comme partout…
16°
