Σε διεθνές επίπεδο η θρησκευτική πίστη κάνει θεαματική επάνοδο, προκαλώντας παράλληλα τις – ενίοτε ηχηρές – αντιδράσεις των πανταχού οπαδών του επιστημονικού ορθολογισμού.
Χριστούγεννα, κλίμα ‘‘κατάνυξης’’, κάλαντα, αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, τά’χουμε ξανακούσει... Αν και στην Ελλάδα το θρήσκευμα αντιμετωπίζεται πλέον ολοένα και περισσότερο ως προσωπικό δεδομένο, τα θρησκευτικά έθιμα, οι παραδόσεις, και οι σφιχτοδεμένες σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους καλά κρατούν. Και σε διεθνές επίπεδο όμως η θρησκευτική πίστη κάνει θεαματική επάνοδο, προκαλώντας παράλληλα τις – ενίοτε ηχηρές (βλ. Richard Dawkins & Σία) – αντιδράσεις των πανταχού οπαδών του επιστημονικού ορθολογισμού.
Ακόμα και σε περισσότερο κοσμικές χώρες όπως η Ολλανδία (όπου τα ποσοστά θρησκευτικότητας έχουν πάρει την κατηφόρα απο το ’60 και μετά), η θρησκεία παραμένει αναμφισβήτητα επίκαιρη και μέσα στην μόδα. Η σπουδή της προσαρμόζεται και αυτή στο πνεύμα των καιρών. Στο πανεπιστήμιο του Groningen π.χ. οι φοιτητές θεολογίας ενθαρρύνονται να αντιμετωπίζουν στα ίσα τις διάφορες αμφιβολίες που πηγάζουν από τη θρησκευτική πίστη αντί να τις αγνοούν ή να τις αποφεύγουν με ελιγμούς.
Αυτό βεβαίως δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τότε που η επιστημονική πρόοδος άρχισε να ταράζει τα θεμέλια των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων, η Εκκλησία συχνά καλείται να ανακαλέσει ή να αναδιατυπώσει τα ‘‘πιστέυω’’ της. Το αλάθητο του Πάπα είναι λανθασμένο. Μήπως τελικά ο Θεός της κάθε θρησκείας εξελίσσεται και αυτός μαζί με τους πιστούς του;
21°
