Το αεροπλάνο μας προσγειώθηκε στην πρωτεύουσα της Guatemala, την Guatemala City. Δυστυχώς δεν έκανε το ίδιο και η βαλίτσα μου, η οποία αποφάσισε για τις επόμενες δύο εβδομάδες του ταξιδιού να με εγκαταλείψει και να ακολουθήσει άλλη διαδρομή.
Λίγες ώρες μόνο μείναμε στην πόλη με έναν από τους υψηλότερους δείκτες εγκληματικότητας στον κόσμο, μα ήταν αρκετές για να γευτούμε λίγη αναστάτωση. Έτσι όπως κάναμε και με εκείνα τα ζαχαρωτά που παίρναμε από τα περίπτερα σαν πιτσιρίκια και αδειάζαμε τα φακελάκια στο στόμα μας, το περιεχόμενο των οποίων άρχιζε να πραγματοποιεί μικρές εκρήξεις πάνω στην γλώσσα μας. Κατά την διαδρομή προς την Antigua παρατηρούσα από το παράθυρο του λεωφορείου μια κινητικότητα χωρίς να μπορέσω να αντιληφθώ το κλίμα: πολύς κόσμος στους δρόμους, ένοπλοι στρατιώτες, αφίσες στους μισογκρεμισμένους τοίχους που παρέπεμπαν σε προεκλογική καμπάνια ή κάποιου άλλου είδους τόνωση ηθικού. Ο αποικιακός χαρακτήρας της Antigua είναι εμφανής. Πολύχρωμα κτίρια, πολλές φορές κακοδιατηρημένα μα πανέμορφα και αναλογικά μεγάλος αριθμός εκκλησιών, άλλες να παραπέμπουν κάτι σε μπαρόκ, άλλες σε μουσουλμανικά τεμένη και άλλες σε καθολικούς ναούς. Στην πλατεία άνθρωποι που δεν χορταίνεις να τους κοιτάς. Ζωντανοί. Μια κυρία μου προσφέρει μια πίτα που μόλις έψησε στην σχάρα, η πιτσιρίκα κόρη της όλο σκέρτσο.
Όπως και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, η Antigua περιτριγυρίζεται από ηφαίστεια. Από το κέντρο της πόλης μπορεί κανείς να διακρίνει ξεκάθαρα τις κορυφές τους, πολλές φορές να αχνίζουν μην αφήνοντας τους κατοίκους να ξεχάσουν τις πρόσφατες περιπέτειες στις οποίες υποβλήθηκαν. Εκτός από τους ντόπιους, η πόλη είναι γεμάτη τουρίστες αλλά και ανθρώπους που αποφάσισαν, κατά την διάρκεια κάποιου ταξιδιού τους, να εγκατασταθούν σε αυτό το μέρος και να ανοίξουν ένα μαγαζάκι σε κάποιο από τα γραφικά στενά. Το βράδυ οι φιγούρες που κυκλοφορούσαν δίνανε στην πόλη μια μυστήρια αίσθηση. Παρ ’όλη την περιέργεια μου, οι αστυνομικοί που είχαν βάρδια εκείνο το βράδυ στους δρόμους και μας σύστησαν να μην κυκλοφορούμε μόνοι στην περιοχή με έπεισαν, αρκετά εύκολα, να περάσω το βράδυ στο ξενοδοχείο.
Το πέρασμα από την Guatemala στην Honduras δεν ήταν ιδιαίτερα αισθητό. Μαζί με την Haiti και την Nicaragua, επόμενο σταθμό του ταξιδιού, η Honduras αποτελεί το φτωχότερο έθνος του δυτικού ημισφαιρίου.
Στους κακοτράχαλους και στενούς δρόμους του βουνού, σαν κρι-κρι σε πλαγιά της Κρήτης, το λεωφορείο μας οδήγησε στο χωριό Copan όπου βρίσκεται διατηρημένη μια από τις μεγάλες πόλεις του αρχαίου πολιτισμού των Maya.
Ο τουριστικός χαρακτήρας του χωριού δεν κάλυπτε την φτώχεια και τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων. Εδώ δεν ήταν μυστικό το γεγονός ότι στην οικονομία του τόπου συνεισφέρανε σε μεγάλο βαθμό η καλλιέργεια μαριχουάνας και η διακίνηση ναρκωτικών.
Ένας ντόπιος προσέφερε το άλογό του για ιππασία. Κατά την διάρκεια της βόλτας μου εξήγησε για το ημι-δικτατορικό καθεστώς, για την επίπτωση στην οικονομία και τον τουρισμό, τον φόβο των ξένων πλέον να επενδύσουν το παραμικρό και την σταδιακή παρακμή του χωριού του.
Επόμενος σταθμός το νησί Roatan. Οι αποστάσεις καλύφθηκαν κατά αποκλειστικότητα με λεωφορεία. Μερικά από αυτά, τα λεγόμενα chicken buses, παλιά Αμερικάνικα σχολικά βαμμένα πολύχρωμα τα οποία σε καλωσορίζουν σε έναν άλλον πολιτισμό.
Μια από τις εμπειρίες που θα μου μείνουν αξέχαστες είναι η επαφή με δελφίνια. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο και περιφραγμένο χώρο στην θάλασσα είχα την τύχη να κολυμπήσω με δελφίνια και να ανακαλύψω ότι η περιέργειά μας για εκείνα είναι αμοιβαίο συναίσθημα. Με δαγκώνανε και μου τραβούσαν το χέρι, όπως κάνει ένα σκυλί για να του δώσεις σημασία και να παίξεις μαζί του. Ένα δελφίνι μου έφερε ένα φύκι από τον βυθό, το άφησε μπροστά μου ώστε να παίξω μαζί του. Τέτοιου είδους εμπειρίες κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου θύμισαν την ελάχιστη επαφή που έχουμε κρατήσει με την αληθινή μας φύση.
Δέκα μέρες έχουν περάσει και φτάσαμε στην Nicaragua. Εν τω μεταξύ η απουσία της βαλίτσας μου έδωσε ένα χρήσιμο μάθημα: Το διαβατήριό μου και κάποια χρήματα ήταν αρκετά ώστε να μην νιώσω ούτε στιγμή την έλλειψη. Αντίθετα, ένοιωθα μια αίσθηση απελευθέρωσης.
Οι δύο πόλεις που επισκεφτήκαμε στην Nicaragua, η Leon και η Granada ήταν αξιοθαύμαστες. Οι συγκεκριμένες πόλεις, οι οποίες για χρόνια μάχονταν για το ποια θα είναι η πρώτη και σημαντικότερη πόλη της χώρας αλλά τελικά συμβιβαστήκαν σε μια τρίτη, την Managua, αποτελούν στολίδι της κεντρικής Αμερικής. Εμφανής η Ισπανική επιρροή (εξ'ού και οι ονομασίες) στην αρχιτεκτονική, ένοιωθα σαν να ήμουν στην τηλεοπτική σειρά ‘Ζορρό’. Καφέ-εστιατόρια-ξενοδοχεία, με μια μεγάλη αυλή στην μέση, μπαλκόνια από πάνω και φυτά να αναρριχώνται, τραπεζάκια γύρω-γύρω και ο κόσμος να απολαμβάνει αργά την μπύρα του.
Όπως και στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής Αμερικής, έτσι και στην Nicaragua τα ηφαίστεια αποτελούν αξιοθέατο για τους επισκέπτες και πρόκληση για ορειβασία. Αξίζει κανείς να επισκεφτεί τα τροπικά δάση που βρίσκονται ακριβώς έξω από την πόλη καθώς και την λίμνη της Nicaragua, στο βορειοδυτικό μέρος της οποίας βρίσκεται η Granada. Τα κανό μας επιτρέψαν να εξερευνήσουμε μέρος της λίμνης και να επισκεφτούμε μερικά από τα νησάκια της. Τα δέντρα άπλωναν τα κλαδιά τους πάνω από την λίμνη, προσφέροντάς μας καταφύγιο από τον δυνατό ήλιο, μα όχι και από τους καρπούς που μας εκτόξευαν οι πίθηκοι!
Η επιστροφή έγινε μέσω της πόλης San Jose στην Costa-Rica. Η αλήθεια είναι πως το πούλμαν ήταν αρκετά άνετο και η εξάντληση δεν με άφησε να μείνω ξύπνιος ώστε να απολαύσω την διαδρομή. Κάποια στιγμή που άκουσα φωνές και ξύπνησα, περνούσαμε μέσα από μια αγορά και αρκετός κόσμος έτρεχε δίπλα στο πούλμαν με διάφορα είδη κατανάλωσης (νερά, ξηρούς καρπούς κ.α) στερεωμένα πάνω σε μακρυά κοντάρια τα οποία σηκώναν προς τα παράθυρά μας. Εμείς παίρναμε ότι θέλαμε (όλα αυτά εν κινήσει) και πετούσαμε κάτω το αντίστοιχο αντίτιμο, το οποίο μας κάνανε νόημα... Ξανακοιμήθηκα νομίζοντας ότι βρίσκομαι σε ένα σουρεαλιστικό όνειρο.
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
8°
