Η Ιστικλάλ, η οδός με τα μαγαζιά και τους χώρους εστίασης και συνεστίασης, αποτελεί το καθημερινό πέρασμα των ενοίκων του κέντρου της Πόλης και των άλλων πόλεων του κόσμου. Πέρα από τη βαβούρα και το σαματά που προκαλείται από τα ηχοσυστήματα των μαγαζιών και τα υποδήματα των χιλιάδων περαστικών, υπάρχουν πάνω της μικροί μα ξεχωριστοί χώροι, που μπορούν να σε φιλοξενήσουν μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα σου, από το μένος της μπόρας του Φλεβάρη και να σε κεράσουν παιδικές αναμνήσεις.
Κλείνεις το καχεκτικό ομπρελίνο, που σου κατέστρεψε ο δυνατός βρόχινος αέρας και στριμώχνεσαι στο στενόμακρο δωμάτιο με τους καθρέπτες. Στέκεσαι στην ουρά πίσω από τη Φισούν, την πρωταγωνίστρια του Ορχάν Παμούκ από το βιβλίο «Το Μουσείο της Αθωότητας». Εκείνη νευρική αρπάζει το πακετάκι με τις νουαζέτες, που ετοίμασε για χάρη της ο κύριος Ατές, ο διευθυντής του ζαχαροπλαστείου Inci και σε πατάει στο μεγάλο δάχτυλο, ζητώντας συγνώμη, ενώ από πίσω της τρέχει ο ερωτευμένος Κεμάλ. Ο Παμούκ χαμογελάει σα να απολογείται για το φέρσιμο της και σημειώνει κάτι γρήγορα στο κόκκινο σημειωματάριο του. Παίρνεις το μικρό κεσεδάκι και κάθεσαι στο χαμηλό σκαμνάκι δίπλα του και προσποιείσαι πως δεν τον αναγνωρίζεις. Ένα οθωμανικό μουστάκι από σοκολάτα, ζωγραφίζεται με λεπτομέρεια πάνω από τα χείλια σου, που τελικά παίρνει το θάρρος και του χαμογελάει. Εκείνος, σηκώνεται να φύγει, κοντοστέκεται για λίγο και γυρνάει πίσω για να σε κεράσει ένα χαρτομάντιλο, που μυρίζει λεμόνι.
Στον Inci θα έρθεις όχι μόνο για να προφυλαχτείς από τη βροχή, αλλά κυρίως για να βουτήξεις τα δάχτυλα σου μέσα στο προφιτερόλ και να γεμίσεις τη μύτη σου με άχνη ζάχαρη από το ξακουστό του μιλφέιγ. Θα σταθείς στις μύτες των ποδιών σου, για να χαζέψεις τα εκλέρ στις διάφανες βιτρίνες και θα παίξεις με τις κορδέλες και τα χαρτιά περιτυλίγματος. Το μικροσκοπικό ζαχαροπλαστείο, κρυμμένο σε ένα ιστορικό κτήριο του 19ου αιώνα που είναι γνωστό και ως Cercle d'Orient, σχεδόν δίπλα στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, λειτουργεί από το 1944. Βασικός υπαίτιος του γλυκού εγκλήματος ο Ρωμιός Λουκάς Ζυγουρίδης, που δίπλα του μαθήτεψαν γενιές και γενιές Τούρκων και Ελλήνων ζαχαροπλαστών (ανάμεσα τους και ο Στέλιος Παρλιάρος). Ήρωες βιβλίων και ταινιών, παιδιά που σταμάτησαν να κλέβουν τα γλυκά μέσα από τις βιτρίνες επειδή ενηλικιώθηκαν, κύριοι και κυρίες με επίσημα ενδύματα, παππούδες που πηγαίνουν βόλτα τα εγγόνια τους για να τους κεράσουν πάστες αμυγδάλου και τουρίστες ενοχλητικοί με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανα χείρας, είναι κάποιοι από τους σημερινούς μόνιμους θαμώνες του «Inci». Το ζαχαροπλαστείο αυτό, θυμίζει τον Βάρσο στην Κηφισιά και οι δυο χώροι ανασαίνουν τον ίδιο νοσταλγικό ζαχαρώδη αέρα. Με το που εισχωρείς στα άδυτα τους, σου έρχεται στη μύτη αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά, που αισθανόσουν όταν ήσουν παιδί.
Η βροχή ακόμα να κοπάσει και μια κοκκινομάλλα νεανίζουσα στην καρδιά κυρία, που μοιάζει με οθωμανή σουλτάνα, βγάζει τα μαύρα της γάντια και τη μαύρη κουάφ και περιμένει αγέρωχη να τη σερβίρουν. Οι λεπτές ρυτίδες της σπάζουν στο θέαμα της σοκολάτας με τα ξανθά από το ψήσιμο κρεμώδη σου. Το πλαστικό κουταλάκι της σπάζει ανάμεσα στα ψεύτικα δόντια και αναφωνεί με θαυμασμό «μουχτεσέμ (υπέροχο)». Χρόνια πελάτισσα η μαντάμ Αισέ, θα έρθει σχεδόν κάθε βδομάδα για να φάει το προφιτερόλ της. Σε αυτούς τους τέσσερις μακρόστενους τοίχους πέρναγε τις Κυριακές, με τα παιδιά της να παίζουν κάτω με από τα χαμηλά τραπεζάκια.
Ο Inci είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της Πόλης και των κατοίκων της. Κι όμως στα πλαίσια του gentrification υπάρχει ο κίνδυνος το αγαπημένο ζαχαροπλαστείο να κλείσει. Το κτήριο στο οποίο στεγάζεται, ανήκει στο ταμείο των συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων του κράτους, που το έχουν νοικιάσει σε μια κατασκευαστική εταιρία. Στο ίδιο κτήριο στεγάζεται και ο γνωστός κινηματογράφος Emek. Υπάρχει διάχυτη η υποψία, ότι όλα αυτά θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από ένα μεγαθήριο εμπορικό κέντρο. Τα τελευταία 5 χρόνια, η Τουρκία διανύει το δικό της baby boom, με αποτέλεσμα περισσότερα από 3000 κτήρια να έχουν ανακαινιστεί ή γκρεμιστεί για να φιλοξενήσουν επιχειρήσεις με επιγραφές νέον. Προς το παρόν ο «Inci» μπορεί ακόμα να σερβίρει προφιτερόλ, μέχρι τουλάχιστον να αρθεί η δικαστική απόφαση για παρεμπόδιση εργασιών από μέρους της «κακιάς» κατασκευαστικής εταιρίας.
Αν ποτέ βρεθείς στην Πόλη και βρέχει ψάξε να τον βρεις εδώ: İstiklal Cad. No: 124/2 Beyoglu / Istanbul.
16°
