Παραολυμπιακοί Αγώνες: Η ιστορία της Βερόνικα Γιόκο Πλεμπάνι - Το πάθος για τον αθλητισμό, η περιπέτεια που παραλίγο να της στερήσουν τη ζωή και ο ορισμός της ομορφιάς
Η Βερόνικα Γιόκο Πλεμπάνι έγραψε ιστορία και στους Παραολυμπιακούς Αγώνεςτου Παρισιού. Ήδη χάλκινη Ολυμπιονίκης στο Τόκιο, κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Τρίαθλο Γυναικών PTS 2 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024.
Όπως ανέφερε η ίδια η αθλήτρια στη μικτή ζώνη μετά τη νίκη: «Ο αγώνας ήταν πολύ δύσκολος, αλλά πραγματικά εξέπληξα τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ σταθερή και στις τρεις παρατάξεις. Δεν ξέρω, είναι πραγματικά απίστευτο. Και μετά να έχω τους φίλους μου, όλους τους φίλους μου, να με επευφημούν όλη την ώρα...» Μιλώντας στη Vogue αμέσως μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η Βερόνικα Γιόκο Πλεμπάνι είχε πει πως «όταν φωτογραφήθηκα για τη Vogue ήταν μια υπέροχη μέρα, ειδικά επειδή, για πρώτη φορά, το σώμα μου φωτογραφήθηκε σε όλη του την πολυπλοκότητα και όχι μόνο στις μη συμμορφούμενες πτυχές του. Το σώμα μου είναι δύσκολο να φωτογραφηθεί και ήταν πολύ ωραίο να το αντιμετωπίσω ως κάτι που δεν αφορά μόνο την αναπηρία, αλλά αποτελεί μέρος ενός πολύ ευρύτερου πλαισίου».
Το πάθος της για τον αθλητισμό ξεκίνησε από παιδί μεγαλώνοντας στην επαρχία της Μπρέσια, καθώς καλλιεργήθηκε παρακολουθώντας ως θαυμάστρια τους αγώνες του μαραθωνοδρόμου πατέρα της. Στη συνέχεια, στην ηλικία των 15 ετών, μια φλεγμονώδης μηνιγγίτιδα φάνηκε να διαλύει όλα της τα όνειρα. Η Βερόνικα κινδύνεψε να πεθάνει, πέρασε τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο και επέστρεψε στο σπίτι της σε αναπηρικό καροτσάκι με ακρωτηριασμένες φάλαγγες στα χέρια και τα δάχτυλα των ποδιών της και μεγάλες ουλές στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός της. «Όταν ήμουν στο νοσοκομείο σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω αυτόν τον πόνο. Αντ' αυτού όμως τον ξέχασα. Γι' αυτό σήμερα δεν φοβάμαι πια τίποτα. Κάθε πρόκληση μου φαίνεται εφικτή. Τι μπορεί να συμβεί;»
Ξεκίνησε με το κανόε-καγιάκ, στη συνέχεια με το σνόουμπορντ και μετά με το τρίαθλο που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2020.
Εκείνη, όμως, ξεχωρίζει ένα. «Το αγαπημένο μου άθλημα είναι η σκληρή δουλειά! Μου αρέσουν πολύ οι αλλαγές, ίσως γι' αυτό όταν γνώρισα την ομάδα του τριάθλου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 κατάλαβα αμέσως ότι αυτό το τρελό άθλημα θα μου ταίριαζε. Αλλάζοντας εν ριπή οφθαλμού από το κολύμπι στο ποδήλατο στο τρέξιμο... Τη στιγμή που δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε ένα χιλιόμετρο! Πώς θα μπορούσα να μην απολαύσω μια τέτοια πρόκληση;»
Πότε, όμως, συνειδητοποίησε ότι θα γίνει αθλήτρια; «Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, για να μου δώσει μια αίσθηση κανονικότητας, ο πατέρας μου σκέφτηκε να με βάλει σε ένα αεροπλάνο και να με πάρει μαζί του στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Την ημέρα πριν από τον αγώνα ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός διοργανώνει πάντα ένα τρέξιμο 5 χιλιομέτρων που καταλήγει στην ίδια γραμμή τερματισμού με τον επίσημο μαραθώνιο, και σε αυτό το τρέξιμο ο πατέρας μου και η ομάδα του με έσπρωξαν με το αναπηρικό καροτσάκι μέχρι τη γραμμή τερματισμού, την οποία διέσχισα περπατώντας. Ήταν μόνο λίγα βήματα, αλλά εκεί ένιωσα αυτό το αίσθημα της επιτυχίας που με έκανε να σκεφτώ: πρέπει να κάνω κάτι που να μου δίνει αυτό το είδος της χαράς».
Για το αν αποτελεί πρότυπο, η ίδια είχε πει πως «νομίζω ότι είναι περίεργοι για την ιστορία μου, τη στάση μου απέναντι στο σώμα μου. Ο κόσμος πάντα πιστεύει ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να επιδεικνύεσαι όταν έχεις ένα σώμα που δεν είναι όμορφο, αλλά για μένα είναι φυσιολογικό. Πάντα θεωρούσα το σώμα μου ως εργαλείο που μου επέτρεπε να κάνω πράγματα και όχι ως περιορισμό. Στην πραγματικότητα, έκανα τα πιο εκπληκτικά πράγματα αφού το σώμα μου υπέστη αυτή τη μεταμόρφωση, οπότε ποτέ δεν το μίσησα».
Τέλος, για το τι ορίζει εκείνη ως ομορφιά κατέληξε:
«Η ομορφιά είναι η πολυπλοκότητα. Τα λουλούδια είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά κανείς δεν λέει ποτέ ότι τα διαφορετικά δεν είναι κατάλληλα, δεν είναι όμορφα ή δεν πρέπει να έχουν θέση στον κόσμο. Ακόμα και το μεσαίο μου όνομα, Yoko, μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα: κόρη του ήλιου, κόρη των ωκεανών, κόρη των φύλλων... και έτσι ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ, ένας οργανισμός σε συνεχή μεταμόρφωση».
9°
