Νίκος Παπαγγελής: «Ελευθερία στη ζωή για μένα είναι ό,τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανός»

Είναι Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου και βρίσκομαι στο Παρίσι, στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, περιμένοντας τον Νίκο Παπαγγελή. Σήμερα είναι η τελετή λήξης των Παραολυμπιακών και φτάνει στο τέλος της μια μοναδική εμπειρία για τον Παραολυμπιονίκη. Μόλις προ ολίγων ημερών έδωσε τον καλύτερο αγώνα της καριέρας του, αφού κατέλαβε την τέταρτη θέση στον τελικό ατομικής χρονομέτρησης στην κατηγορία C2 της ποδηλασίας, καλύπτοντας την απόσταση σε 20 λεπτά, 12 δευτερόλεπτα και 32 εκατοστά. Αντίστοιχα, τερμάτησε 14ος στον αγώνα δρόμου της ποδηλασίας δρόμου για τις κατηγορίες C1-3, καλύπτοντας τα 71 χιλιόμετρα της διαδρομής σε 1 ώρα, 56 λεπτά και οκτώ δευτερόλεπτα.

Τον αγώνα είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω χάρη στη Visa, περήφανο χορηγό των Ολυμπιακών Αγώνων σχεδόν 40 χρόνια, που έχει υποστηρίξει περισσότερους από 600 αθλητές που συμμετείχαν σε Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες, ανάμεσα σε αυτούς και τον Νίκο Παπαγγελή.

Ο 25χρονος Παραολυμπιονίκης διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα στα 13 του και δύο χρόνια μετά χρειάστηκε να ακρωτηριάσει το αριστερό του πόδι. Με τον πρωταθλητισμό αποφάσισε να ασχοληθεί αμέσως μετά το πρόβλημα υγείας του, με το ποδήλατο να γίνεται η νέα του αφετηρία, η παντοτινή του αγάπη και η κινητήριος δύναμή του. O Παραολυμπιονίκης αλλά και Έλληνας ποδηλάτης με τις μεγαλύτερες διακρίσεις, μας μιλά για την επιτυχημένη διαδρομή που έχει διανύσει, για την εκπληκτική του επίδοση στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι, για την άτρωτη θέληση και πίστη στον εαυτό του να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, παραδίδοντοντας ένα αναμφισβήτητο μάθημα δύναμης ψυχής.

Τι περίμενες από τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι και πώς φεύγεις; Ήταν αντάξιοι των προσδοκιών σου; 
Για να είμαι ειλικρινής το περίμενα λιγότερο εντυπωσιακό και οργανωμένο, αλλά έμεινα πραγματικά έκπληκτος γιατί είχαν προσέξει την κάθε λεπτομέρεια, από το πώς ήταν το ολυμπιακό χωριό, μέχρι το πόσο αγκάλιασε ο κόσμος όλη τη διοργάνωση και το κλίμα που επικρατούσε στο Παρίσι. Ήταν απίστευτα και το απόλαυσα στο έπακρο, γιατί στους Παραολυμπυμπιακούς του Τόκιο όπου συμμετείχα δεν το είχα ευχαριστηθεί τόσο λόγω του Covid. Επίσης χάρηκα πολύ και με την προσέλευση του κόσμου στους Παραολυμπιακούς, γιατί δεν είναι τόσο σύνηθες για εμας να έχουμε τόσο κοινό.

Κατέλαβες την 4η θέση στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση. Πώς θα περιέγραφες με μια λέξη τη στιγμή του τερματισμού;
Υπερηφάνεια, για την επίδοση και την απόδοσή μου. Δεν ήρθα με στόχο κάποιο μετάλλιο, γιατί με βάση τα αποτελέσματα που είχαμε για τις επιδόσεις των αθλητών από πιο πριν, ήταν ένας πολύ δύσκολος στόχος. Το να βρίσκομαι όμως μόλις 29 δευτερόλεπτα διαφορά από το μετάλλιο, με έκανε να δω το όνειρό μου να παίρνει σάρκα και οστά. Ειδικά φέτος δούλεψα πάρα πολύ, έχω κάνει πάρα πολλές θυσίες και άπειρες ώρες προπόνησης για να είμαι εδώ, και αυτή η επίδοση μου έδωσε κίνητρο για να συνεχίσω ακόμα πιο δυνατά τα επόμενα χρόνια. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν, άντλησα ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση και δύναμη, καθώς παλιά είχα τεράστια διαφορά με τους άλλους αθλητές και τώρα βρέθηκα μια ανάσα από αυτούς. Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα μπορεί να με κερδίζει κανείς.

Κατάφερες την υψηλότερη θέση στην ποδηλασία για την Ελλάδα στους Παραολυμπιακους αλλά και τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Το άθλημα της ποδηλασίας δεν είναι τόσο εδραιωμένο στην Ελλάδα, αν και το επίπεδό μας είναι πολύ υψηλό. Είναι ένα από τα δυσκολότερα αθλήματα που υπάρχουν, απαιτεί χρόνια δουλειάς και άπειρες ώρες προπόνησης για να είσαι σε υψηλό επίπεδο. Χαίρομαι πολύ για το ότι απέδωσε όλη δουλειά που έχω κάνει, κοιτάω όμως την εξέλιξή μου, όχι τη θέση. Είμαι διαφορετικός αθλητής από αυτό που ήμουν τα προηγούμενα χρόνια και αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη για εμένα.

Ήρωες μου είναι όλη μου η οικογένεια. Αυτοί δεν με άφησαν ποτέ να πέσω, να λυγίσω, ήταν και είναι πάντα εδώ για μένα. Παίρνω τεράστια δύναμη από αυτούς. Οι ήρωες συνήθως σώζουν, αυτό έκαναν και αυτοί για μένα.

Σε κάποια αθλήματα και λόγω ιδιαιτεροτήτων κάθε αναπηρίας, μπορεί ένας αθλητής να έχει πλεονέκτημα σε σχέση με έναν άλλο κι ας είναι στην ίδια κατηγορία;
Ναι μπορεί, κάτι που δυστυχώς είναι ένα σύνηθες ζήτημα στους Παραολυμπιακούς. Στην κατηγορία μου, για παράδειγμα, κέρδισε ένας γάλλος αθλητής που δεν έχει κάποιο ακρωτηριασμό, αλλά μια ελαφριά εγκεφαλική παράλυση. Όσον αφορά την ποδηλασία, ό,τι αναπηρία και να έχεις, αν έχεις δύο πόδια έχεις πλεονέκτημα γιατί κάνεις πρακτικά πετάλι. Η δύναμη του λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, δεν αντιστοιχεί στην ίδια κατηγορία και έτσι χάνεται αυτομάτως η πρώτη θέση, που εμένα αυτή τη στιγμή μου στοίχισε ένα μετάλλιο. Το θετικό είναι ότι φέτος πολλές χώρες και συμμετέχοντες παραπονέθηκαν για αντίστοιχα συμβάντα και από ό,τι ενημερωθήκαμε στην επόμενη διοργάνωση αυτό θα αλλάξει, κάτι που μου ανοίγει το δρόμο για υψηλες θέσεις αλλά και μετάλλια. Οι Παραολυμπιακοί αγώνες και όλο το κίνημα γύρω τους στοχεύουν στην ισότητα, την οποία δυστυχώς χάνουμε πολλές φορές μέσα στους αγώνες.

Οι Παραολυμπιακοί λαμβάνουν χώρα κάθε 4 χρόνια. Σε αγχώνει η σκέψη του αν θα έχεις την επίδοση που θέλεις, με δεδομένο ότι η επόμενη φορά απέχει αρκετά χρονικά;
Σίγουρα μας αγχώνει αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός. Στην ποδηλασία μπορούν να συμβούν πολλά απρόοπτα, όπως το να βγει η αλυσίδα, κάτι που μου συνέβη και στον μαραθώνιο. Όταν όμως ξέρω πως έχω κάνει σωστή προετοιμασία, είμαι πολύ ήρεμος γιατί ξέρω ότι έχω κάνει τα πάντα, είμαι πανέτοιμος για αυτό που μπορώ και ξέρω. Η μάχη δεν είναι με τους άλλους άλλωστε, αλλά με το δικό σου εαυτό και τη δική σου απόδοση.  

Οι Παραολυμπιακοί έφτασαν στο τέλος τους αλλά ο «αγώνας» συνεχίζεται σε καθημερινή βάση. Περίγραψέ μας μια τυπική μέρα ενός επαγγελματία ποδηλάτη.
Φέτος είχα τη χαρά και την τιμή να μπορώ να θεωρούμαι επαγγελματίας ποδηλάτης, καθώς είχα πολλή μεγαλή υποστήριξη από την οικογένειά μου και οικονομική υποστήριξη από χορηγούς, για αυτό αφοσιώθηκα 100% σε αυτό και απέδωσα τόσο καλά. Μια τυπική μου ημέρα ξεκινά το πρωί με προπόνηση στο ποδήλατο, που αναλόγως την περίοδο μπορεί να είναι από 3 έως 5 ώρες. Ύστερα θα γυρίσω στο σπίτι, θα ξεκουραστώ, θα φάω και θα ετοιμαστώ για την απογευματινή μου προπόνηση στο γυμναστήριο. Φέτος δεν έκανα τίποτα άλλο πέρα από την προπόνηση. Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα και σε αυτή την ηλικία να έχεις τόση πειθαρχία, γιατί σαν λαός δεν έχουμε αυτή τη νοοτροπία. Αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω, όμως, και αφού ο χώρος αυτός απαιτεί αυτές τις θυσίες δεν νιώθω κάποιο κενό. Μια φορα την εβδομάδα που δεν έχω προπόνηση περνάω χρόνο με τους αγαπημένους μου και κάνω και άλλα πράγματα που με ευχαριστούν.

Έχεις δηλώσει ότι το ποδήλατο σου δίνει μια απόλυτη ελευθερία και αυτός είναι ένας από τους λόγους που το αγαπάς τόσο. Υπάρχει κάτι άλλο που να σου δίνει αυτή την ελευθερία;
Ελευθερία στη ζωή για μένα είναι ό,τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, κάνοντας τη ζωή που πραγματικά θέλεις, χωρίς να ακους τις φωνές των γύρω σου, τα δεν πρέπει, τα δεν μπορείς.

Ποιο είναι το μότο σου;
Αν κάτι μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το πραγματοποιήσεις.

Αν μπορούσες να διαλέξεις ένα soundtrack για τη ζωή σου, ποιο θα ήταν αυτό;
«Rise up» από Imagine Dragons. Tο ακούω πάντα πριν τους αγώνες μου.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για εσένα, τι σε κάνει να ξυπνάς το πρωί και να λες «πάμε πάλι»;
Είναι δύο πράγματα. Θέλω να δω τον εαυτό μου να κερδίζει ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο, κάτι που τους τελευταίους μήνες το ονειρευόμουν και μέρα με τη μέρα το ονειρεύομαι ακόμα πιο πολύ, τώρα που ξέρω πως μπορώ κιόλας να το φτάσω. Το δεύτερο το έζησα εδώ, όταν ήρθε όλη μου η οικογένεια και οι δικοί μου άνθρωποι να με δουν στο αγώνα. Πριν μερικά χρόνια όλοι έκλαιγαν για εμένα γιατί δεν ήξεραν αν θα ζήσω, και αν θα ξυπνήσω την επόμενη ημέρα. Τώρα έκλαιγαν από χαρά και υπερηφάνεια. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο και ανταμοιβή για εμένα. Θέλω να φτάσω στην κορυφή του κόσμου για εμένα αλλά και για αυτούς.

Ας πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Πώς ξεκίνησε αυτό το όνειρο; Από πάντα αγαπούσες τον αθλητισμό αλλά πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου με την ποδηλασία; Γιατί ποδήλατο και όχι κάτι άλλο;
Μετά τον ακρωτηριασμό, δοκίμασα πολλά αθλήματα. Ξεκίνησα με κολύμβηση για να χάσω κάποια κιλά που είχα πάρει λόγω του χειρουργείου, δοκίμασα και άλλα πολλά, αλλά το ποδήλατο ήταν έρωτας με την πρώτη επαφή! Το μικρόβιο των Παραολυμπιακών μου μπήκε αμέσως, γιατί ήμουν από μικρός στο χώρο του αθλητισμού. Το 2012, πριν καν αρρωστήσω και χάσω το πόδι μου, θυμάμαι να βλέπω τους Παραολυμπιακούς και να έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι με το τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Ο στόχος μου λοιπόν ήταν να γίνω σαν και αυτούς από την πρώτη στιγμή που ανέβηκα στο ποδήλατο. Όταν κάνω κάτι θέλω να το κάνω πολύ καλά, δεν το κάνω απλά για να το κάνω. Γενικά είμαι τελειομανής, στη ζωή μου προσπαθώ να το βελτιώσω αλλά στον πρωταθλητισμό πρέπει να είσαι τελειομανής. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Θέλω ότι περνάει από το χέρι μου να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ για να κοιμάμαι ήσυχος.

Έχεις δηλώσει ότι στην πορεία σου, στον χώρο του αθλητισμού, η μεγαλύτερη δυσκολία σου ήταν να σε αναγνωρίζουν ως επαγγελματία αθλητή όχι απλά άτομο με αναπηρία που ασχολείται με την ποδηλασία. Θέλεις να μας το σχολιάσεις λίγο αυτό;
Στην αρχή όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το άθλημα για τα πρώτα χρόνια ήμουν ένα παιδί που έκανε ποδήλατο με ένα πόδι. Τώρα, με τις επιδόσεις που έχω κάνει, με αυτό που παρουσιάζω προς τα έξω και με την τέταρτη θέση που έφερα εδώ, κανείς δεν μπορεί να με αμφισβητήσει και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου νίκη. Αυτό προσπαθούσα από την πρώτη στιγμή. Στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το «ταμπού», ας πούμε, που δεν σου λένε μπράβο για την προσπάθεια που έκανες, αλλά μπράβο γιατί έχεις ένα πόδι. Τώρα μου λένε μπράβο για την απόδοση που έκανα και τελειώνει εκεί. Ίσως είναι άδικο, αλλά έτσι είναι. Πρέπει να κερδίσεις τον σεβασμό του άλλου. Είναι κάτι μεγάλο ένα άτομο με αναπηρία να κάνει ένα άθλημα, ειδικά στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν οι υποδομές, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι η απόδοση. Όσοι με γνωρίζουν και προπονούνται μαζί μου ξέρουν τι δουλειά έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσω εδώ που είμαι.

Εμείς πάντως βλέπουμε αυτή την τεράστια δύναμη ψυχής που διαθέτεις και την θαυμάζουμε απεριόριστα. Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Ποτέ. Έχω περάσει πολύ πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή μου για να τα παρατήσω τώρα. Έχασα το πόδι μου, δεν υπάρχει γυρισμός. Έχω πολύ υψηλές προσδοκίες για τον αθλητισμό και για μένα μέσα σε αυτό το χώρο. Μέχρι να πραγματοποιήσω τους στόχους μου, ποτέ δεν θα σταματήσω. Όσο είμαι υγιής, με κρατάει το σώμα μου και με αφήνει να κάνω αυτό, εγώ θα αγωνίζομαι. Όσο ήμουν άρρωστος υπήρχαν ημέρες που περνούσαν αρνητικές σκέψεις από το μυαλό μου και που είχα κουραστεί με την κατάσταση, αλλά η οικογένειά μου δεν με άφησε να τα βάλω κάτω ποτέ. Από τότε έχει περάσει μέσα μου αυτή η νοοτροπία. Δεν υπάρχει λόγος να τα παρατάμε ποτέ για πράγματα που φτιάχνονται και είναι στο χέρι μας.

Για ένα ενήλικα το να μαθαίνει πως έχει καρκίνο είναι σίγουρα μια στιγμή που χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του. Για ένα παιδί πόσο πιο έντονο είναι αυτό;
Την πρώτη φορά ήταν πιο εύκολο για εμένα, γιατί δεν ήξερα τι πρόκειται να ακολουθήσει, οι χημειοθεραπείες, τα χειρουργεία κλπ. Τη δεύτερη φορά, δύο χρόνια μετά, που ημουν πιο συνειδητοποιημένος και είχα αρχίσει να βάζω στόχους στη ζωή μου με τη νέα κατάσταση, ήξερα τι ταλαιπωρία θα περάσω. Δεν ήξερα βέβαια πως όλο αυτό θα μου αλλάξει έτσι τη ζωή. Και πάλι για την οικογένειά μου ήταν πολύ πιο δύσκολο. Εγώ ακολουθούσα εντολές και οδηγίες, εκείνοι όμως με έβλεπαν να πονάω και να υποφέρω.

Ποιος είναι ο ήρωάς σου, ποιον θαυμάζεις πιο πολύ;
Νομίζω όλη μου η οικογένεια. Αυτοί δεν με άφησαν ποτέ να πέσω, να λυγίσω, ήταν και είναι πάντα εδώ για μένα. Παίρνω τεράστια δύναμη από αυτούς. Οι ήρωες συνήθως σώζουν, αυτό έκαναν και αυτοί για μένα.

Ποια είναι μια διαδρομή ανα τον κόσμο που θα ήθελες να κανείς με το ποδήλατό σου;
Γενικά θα ήθελα να γυρίσω με το ποδήλατο όλο τον κόσμο. Αυτή τη σκέψη είχε και ως αφετηρία το φιλανθρωπικό event που κάνουμε κάθε χρόνο, «Wheels of Will». Πέρσι κάναμε την απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη και φέτος θα πάμε από την Πάτρα στα Γιάννενα τον Οκτώβρη. Με αυτό τον τρόπο θα κλείσει και πολύ όμορφα μια μοναδική σεζόν. Σκοπός μας είναι να συγκεντρώσουμε χρήματα για τη «Φλόγα», τη φιλανθρωπική οργάνωση που στηρίζει παιδιά με καρκίνο και είχαν βοηθήσει και μένα όταν τους είχα ανάγκη. Την πρωτοβουλία αυτή την πήραμε με τον μάνατζέρ μου, Ηλία Πάνου, μετά τους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο, γιατί ήθελα να συνδέσω κάπως αυτό που κάνω με την ανάγκη που έχω να βοηθήσω ανθρώπους που είχαν περάσει και περνάνε δύσκολα σαν εμένα. Στόχος μας είναι να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό διαδίδοντας το μήνυμα που περνάει η Φλόγα τόσα χρόνια για τα παιδιά με καρκίνο και τις οικογένειές τους. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, μου αρέσει γενικά πολύ να ποδηλατώ στην Ελλάδα, έχει υπέροχες διαδρομές. Αν έπρεπε να διαλέξω κάτι άλλο, θα ήθελα να διασχίσω τα βουνά της Ιταλίας, το Λιβίνιο για παράδειγμα, στη περιφέρεια της Λομβαρδίας, όπου και θα πάω για προετοιμασία του χρόνου.

Ο Παπαγγελής μέσα από όλα τα στάδια της ζωής του - από το πιο εύκολο στην πιο σκληρή δοκιμασία

Η ποδηλασία είναι ένα άθλημα όχι ιδιαίτερα δημοφιλές και χωρίς υποδομές αλλά και χρηματοδότηση στην Ελλάδα για οποιονδήποτε θέλει να το ακολουθήσει επαγγελματικά. Τι θα ήθελες να αλλάξει;
Είναι ένα άθλημα που πέρα από πολλή προπόνηση απαιτεί και πολλά έξοδα, καθώς ο εξοπλισμός και τα ταξίδια είναι πανάκριβα. Η Ελλάδα έχει πολλές προοπτικές να γίνει μια χώρα για το ποδήλατο, έχουμε όλες τις προδιαγραφές και διαδρομές που δεν έχουν άλλες χώρες. Με την προσπάθειά μας εδώ αλλά και άλλων Ελλήνων ποδηλατών βγάζουμε προς τα έξω τη μαγεία που ποδηλάτου, προσπαθώντας να φέρουμε ένα παγκόσμιο κύπελλο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη χώρα μας. Στόχος μας είναι να γνωρίσει και να αγαπήσει ο κόσμος την ποδηλασία, όπως και εμείς.

Τα προβλήματα που κυριαρχούν στη χώρα μας όσον αφορά την προσβασιμότητα σε άτομα με αναπηρία είναι αμέτρητα. Τι θα ήθελες να αλλάξει και τι θα άλλαζες εσυ αν ήσουν σε μια θέση ισχύος;
Είναι άδικο να μην αναγνωρίζουμε την πρόοδο, ευτυχώς αλλάζουν πράγματα προς το καλύτερο, ευρύτερα στην κοινωνία αλλά και στον αθλητισμό. Αυτό συμβαίνει βέβαια γιατί τα άτομα με αναπηρία βγαίνουν από το σπίτι τους, δείχνουν ότι υπάρχουν αυτό έκανε και όλη η Παραολυμπιακή ομάδα, δήλωσε την παρουσία αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία. Πιο παλιά δεν συνέβαινε αυτό, για αυτό και δεν υπάρχουν και οι υποδομές. Δεν χρειάζονται πολλά με ένα άτομο με αναπηρία, σίγουρα όχι όσα πιστεύει κόσμος. Μιλάμε για βασικά πράγματα όπως η πρόσβαση στα μαγαζιά ή το να μην παρκάρει ο καθένας όπου θέλει. Δεν φταίει όμως μόνο το σύστημα αλλά είναι και ατομική ευθύνη. Πρέπει ο κόσμος να είναι πιο ευαισθητοποιημένος. Αναπηρία είναι αυτό που σε καθηλώνει στο να μην μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα, εμείς έχουμε σωματικές βλάβες. Είναι πολύ κρίμα να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου όπως θες. Εμείς ζητάμε τα βασικά, τα υπόλοιπα τα κάνουμε και μόνοι μας. Ευτυχώς σε εμας μέσω του αθλητισμού μας δίνεται ένα δημόσιο βήμα, μιλάμε σε σχολεία και στα social media, για το πως δεν χρειάζεται να περιοριζόμαστε, γιατί δυστυχώς υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία που δεν πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα.  

Ισχύει τελικά το ρητό: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δεν θέλω»; Είναι τελικά όλα θέμα επιλογών;
Πρέπει να ονειρεύεσαι ψηλά για να φτάσεις ψηλά. Έχω περάσει από πολλά στάδια: από εκείνο της αρρώστιας, σε εκείνο του δεν μπορώ να περπατήσω, σε εκείνο του είμαι αθλητής και δεν μπορώ να κερδίσω τους πρώτους. Θέλει χρόνο και κόπο, αν όμως κάνεις τα πάντα φτάνεις εκεί που θες.  

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος και τα σχέδια σου για το μέλλον;
Στο άμεσο χρονικό διάστημα είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε 2 εβδομάδες και μετά σίγουρα οι επόμενοι Παραολυμπιακοί στο LA σε 4 χρόνια, που θέλω να διεκδικήσω κάτι πιο μεγάλο. Στη ζωή μου βάζω πάντα στόχους, με το μεγαλύτερο να είναι το χρυσό Παραολυμπιακό μετάλλιο φυσικά. Δεν φτάνεις εκεί με μαγικά όμως. Καθημερινά θέτω στόχους, μικρούς και μεγάλους, μόλις ξυπνάω ή από το προηγούμενο βράδυ. Με το που ξυπνάς μέχρι να κοιμηθείς πρέπει να κάνεις κάποια πράγματα, είναι μια ολόκληρη ημέρα, πρέπει να την εκμεταλλεύεσαι. Με άλλα λόγια, έχω ένα πλάνο.