Ο Χρήστος Κάβουρας μίλησε στην Athens Voice για το πώς βίωσε το ταξίδι του Αυθεντικού Μαραθωνίου, για τις δυσκολίες που συνάντησε και για τους μελλοντικούς του στόχους
Σπουδαίο αθλητικό γεγονός, ιστορική διοργάνωση, δοκιμασία, πρόκληση, όνειρο: όλα αυτά είναι ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Για κάποιους όμως είναι απλώς η «πρώτη τους φορά».
Ανάμεσα σε αυτούς τους κάποιους που συμμετείχαν στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας για να διανύσουν τα 42.195 μέτρα ήταν και ο Χρήστος Κάβουρας, ομοσπονδιακός θηροφύλακας και πατέρας δύο μικρών κοριτσιών.
Ο Χρήστος, με καταγωγή από το ακριτικό Σουφλί, μίλησε στην ATHENS VOICE για αυτήν την πρώτη του συμμετοχή του στον Αυθεντικό Μαραθώνιο και για τα εμπόδια που συνάντησε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Περιέγραψε συναισθήματα που εναλλάσσονται από τη στιγμή που στάθηκε στον χώρο της εκκίνησης μέχρι τον τερματισμό. «Όταν τερματίζεις νιώθεις κάτι μοναδικό. Κάτι που όμοιό του δεν έχεις ξαναζήσει», μου αναφέρει και συνεχίζει: «νιώθεις συγκίνηση και ρίγος να κατακλύζουν την ψυχή σου όταν φτάνεις στο Καλλιμάρμαρο και σε χειροκροτούν. Για εμένα όλα αυτά κάνουν ξεχωριστό τον Μαραθώνιο».
«Και τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να δηλώσει συμμετοχή στον Μαραθώνιο;», τον ρωτώ. «Η πρόκληση!», μου απαντά. «Ήταν πρόκληση για εμένα να τερματίσω έναν από τους πιο δύσκολους και απαιτητικούς Μαραθώνιους. Η διαδρομή του και η ιστορία του προσελκύουν το ενδιαφέρον των δρομέων. Θεωρώ πως κάθε λάτρης του αθλητισμού πρέπει να ζήσει την εμπειρία της συμμετοχής και στη συνέχεια τον θρίαμβο του τερματισμού».
Στη συνέχεια η συζήτησή μας στρέφεται στις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της τρίμηνης προετοιμασίας και πως κατάφερε να εξασφαλίσει την ισορροπία ανάμεσα σε δύο απαιτητικούς ρόλους, του πατέρα και του αθλητή. «Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω, όμως παρά τη δύσκολη καθημερινότητα συνέχισα. Και αυτό το οφείλω στην οικογένειά μου, αλλά και στον προπονητή μου και πρωταθλητή Χριστόφορο Μερούση. Χωρίς αυτόν το όνειρο μου δεν θα γινόταν πραγματικότητα και τον ευχαριστώ δημόσια».
Μελλοντική του επιθυμία να συμμετάσχει σε κάποια κορυφαία διοργάνωση του εξωτερικού, να συναντήσει αθλητές απ’ όλο τον κόσμο κάτι που είναι βέβαιος πως θα το καταφέρει. Ένα μικρό του όνειρο, όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, είναι δει κάποια στιγμή τα παιδιά του να τερματίζουν σε κάποιον μαραθώνιο. «Με τη μεγάλη μου κόρη, τη Σοφία, τερματίσαμε πιασμένοι χέρι - χέρι σε αγώνα 10 χλμ., δεν μπορώ να σας περιγράψω το πώς αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή… περηφάνεια και θαυμασμό μαζί».
«Τελικά τι είναι αυτό που κέρδισες μέσα από αυτήν την προσπάθεια, ποιο είναι το δικό σου μήνυμα;», τον ρωτώ λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας. «Δύναμη και πίστη στον εαυτό μου», αποκρίνεται και προσθέτει: «ο Μαραθώνιος μεταδίδει το μήνυμα πως όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και αυτό ακριβώς θέλω να πω σε όλους, μικρούς και μεγάλους, πως με υπομονή και επιμονή μπορεί κάποιος να φτάσει εκεί που έχει ονειρευτεί. Εάν ωθήσουμε τα νέα παιδιά στον αθλητισμό, ίσως κάτι αλλάξει στην κοινωνία μας».
17°
