Αλεξία Παππά: Ολοταχώς προς τους Ολυμπιακούς του Τόκιο

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου έσπασε το εθνικό ρεκόρ. Στη συνέχεια η Alexi Pappas​ σκηνοθέτησε ταινίες, έβγαλε το πρώτο της βιβλίο και συνεχίζει τις προπονήσεις με στόχο να τρέξει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Δεν είναι και λίγα αυτά που έχουν καθιερώσει την Αλεξία Παππά ως δρομικό πρότυπο, το success story της όμως έρχεται να συμπληρώσει και μια ακόμα σπουδαία νίκη, αυτή απέναντι στην κλινική κατάθλιψη με την οποία διαγνώστηκε.

Μπορεί η πανδημία του κορωνοϊού να επηρέασε τα σχέδια στη καριέρας της, αλλά το μικροκαμωμένο κορίτσι με τον χαρακτηριστικό κότσο πορεύεται χάρη σε αυτή την εσωτερική δύναμη που διαθέτουν οι ολυμπιακοί αθλητές και που τους ωθεί να ξεπερνούν τα εμπόδια. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που αρκετοί τους θεωρούν ό,τι πιο κοντινό υπάρχει ανάμεσά μας σε super heroes. Βρήκαμε την Αλεξία μεταξύ γυρισμάτων και προπονήσεων και κάναμε μια σύντομη κουβέντα μαζί της για το κυνήγι του ονείρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη ζωή στο Hollywood.

Κλασικά, κάθε κουβέντα με έναν ομογενή που πετυχαίνει πράγματα στο εξωτερικό ξεκινά με την καταγωγή του. Μεγαλώνοντας στην Καλιφόρνια με τον Έλληνα πατέρα της και με αδυναμία στους Ροδίτες παππούδες της, οι ρίζες της έπαιξαν ρόλο σε αυτό που είναι σήμερα. Την ελληνική υπηκοότητα πήρε πριν από πέντε χρόνια. Είχε την ευκαιρία όμως να γνωρίσει καλά την Ελλάδα και από κοντά καθώς αποφάσισε να περάσει το πρώτο lockdown στην Πάτρα, κάνοντας ταυτοχρόνως καθημερινές προπονήσεις στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Εξαιτίας της πανδημίας ακυρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο 2020, και χρειάστηκε να συμβαδίσει με τη νέα πραγματικότητα που επέφερε η καραντίνα, όπως μας λέει.

«Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και μεγάλωσα μαζί του σε μονογονεϊκή οικογένεια, οπότε οι ελληνικές ρίζες μου ανέκαθεν καθόρισαν το ποια είμαι. Πέρασα σχεδόν μισό χρόνο στην Πάτρα κατά τη διάρκεια του lockdown. Έχω επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για λίγο, αλλά ονειρεύομαι κάθε μέρα να τρέχω στο δάσος Καλογριά. Η προπόνηση βασίζεται στο πώς θα το διαχειριστεί ο καθένας προσωπικά. Είναι αδύνατο να κάνεις διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε διαφορετικούς τρόπους προπόνησης από τη μια χώρα στην άλλη, όταν ο κάθε προπονητής πιστεύει πως μπορεί να το κάνει από τη δίκη του χώρα. Δυστυχώς, η πανδημία έκανε δύσκολη την προπόνηση – ειδικά για τον μαραθώνιο, όπου πρέπει να ταξιδέψουμε σε μοναδικές τοποθεσίες για να κάνουμε μεγάλες διαδρομές και να προπονηθούμε με ομάδες, ιδανικά».

Μια αθλήτρια ή ένας αθλητής υψηλού επιπέδου είναι εκπαιδευμένοι να ξεπερνούν τα σωματικά και διανοητικά τους όρια γιατί οι προκλήσεις δεν σταματούν να διαδέχονται η μία την άλλη. Το κομβικό σημείο όμως ποιο είναι, όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με το αγώνισμα που θα τους καθιερώσει ή όταν πετυχαίνουν τη μεγαλύτερη διάκριση στην αθλητική τους καριέρα; Στο Ρίο η Αλεξία έσπασε ένα πανελλαδικό ρεκόρ που υπήρχε από το 2002 με χρόνο 31.36.16. Σίγουρα όταν ήταν παιδί και τη ρωτούσε κάποιος τι θα ήθελε να κάνει στο μέλλον, δεν μπορούσε να φανταστεί πως κάποτε θα προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι είναι αυτό που την εμπνέει στην προσπάθειά της;

«Ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και μπέιμπι σίτερ (μικρή)! Αυτό σημαίνει ότι μου άρεσε η Britney Spears και οι “au pair” που θα φρόντιζαν τον αδερφό μου και εμένα. Πάντα μου άρεσε το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων γιατί είναι ένα άθλημα που μου επιτρέπει να εξερευνήσω ως τον μεγαλύτερο βαθμό, τα όρια του πόνου με καλό τρόπο, για να δω τι μπορώ να επιτύχω. Είναι “εγώ εναντίον μου”. Είμαι ευγνώμων στους προπονητές που με πίστεψαν στον δρόμο μου, και με βοήθησαν να επιλέξω τα 10 χιλιόμετρα στον στίβο, ως το αγώνισμά μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Η καλύτερη στιγμή μου στην πίστα ήταν το τρέξιμο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, όταν έσπασα το εθνικό ρεκόρ στα 10 χιλιόμετρα. Ένιωσα ότι το μυαλό μου και το σώμα μου ήταν ακριβώς “στην ίδια σελίδα” και ότι έτρεχα με απόλυτη αρμονία. Η πρόκληση και η περιπέτειά μου τώρα είναι να επιτύχω το ίδιο επίπεδο αρμονίας σε ένα νέο αγώνισμα, τον μαραθώνιο! Μία από τους μέντορές μου στον μαραθώνιο είναι η Ντένα Καστόρ. Εμπνέομαι πάντα για να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου! Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια τόσο ξεχωριστή εκδήλωση που φέρνει κοντά τους ανθρώπους και ειδικά φέτος θα δούμε τη δύναμη της φιλίας παγκοσμίως μέσω του αθλητισμού με έναν ολοκαίνουργιο τρόπο».

Η ζωή της μας ακούγεται συναρπαστική. Ήταν αμέσως μετά την επιτυχία στο Ρίο, όμως, που αν και όλα φαίνονταν να έχουν ανοδική πορεία, στην καθημερινότητα της Αλεξίας άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψης. Όλο αυτό το διάστημα φρόντιζε για την ευεξία του σώματός της αλλά όχι για την ηρεμία μέσα της. Παρόλο που δεν ήταν εύκολο να ζητήσει βοήθεια, μίλησε δημόσια και έθιξε το πρόβλημα της κατάθλιψης προτείνοντας μια γενική αναδιαμόρφωση της στάσης απέναντι στην ψυχική υγεία ειδικά των αθλητών, ώστε μαζί με τους προπονητές τους να παρακολουθούν το ίδιο προσεχτικά την ψυχική τους υγεία μαζί με τη σωματική. Για το θέμα τοποθετήθηκε στους New York Times, αλλά και στο βιβλίο της. Και κάπως έτσι κατάφερε να αφήσει το σκοτεινό κεφάλαιο πίσω της και σήμερα να απολαμβάνει με γαλήνη μια καλή μέρα, με την ευχή να συνεισφέρει θετικά στους γύρω της ακόμα και μετά από δέκα χρόνια.

«Το να ζητήσω βοήθεια ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Νομίζω ότι αυτό αλλάζει τώρα, και ο πολιτισμός μας έχει φτάσει στο σημείο να αποδεχτεί και να αγκαλιάσει το γεγονός πως η ψυχική υγεία είναι όσο σημαντική και η σωματική, ειδικά για διακεκριμένους αθλητές. Ελπίζω να συνεχίσω να μεγαλώνω και να εξερευνώ τα όριά μου, να ξεδιπλώνω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, παρόλο που αυτό μοιάζει μακρινό σε δέκα χρόνια από τώρα. Όσο κάνω καλά αυτό που κάνω και συνεισφέρω στον κόσμο με θετικό τρόπο, είμαι χαρούμενη. Μου αρέσει να μαγειρεύω, και φυσικά να γράφω και να δουλεύω στη δημιουργική μου καριέρα. Πιστεύω ότι το να προγραμματίζω τις μέρες μου εκ των προτέρων με βοηθά να κρατώ ισορροπία για τα πάντα, μέχρι και για τα μικρά πράγματα, όπως το να βάζω τα ρούχα μου το προηγούμενο βράδυ!»

Εκτός από επαγγελματίας δρομέας, η Αλεξία είναι σκηνοθέτρια, ηθοποιός και συγγραφέας. Έχει πτυχίο στη δημιουργική γραφή από το Κολέγιο Ντάρτμουθ και master στις Καλές Τέχνες. Η ενασχόληση με τον κινηματογράφο δεν άργησε να έρθει. To 2017 κυκλοφόρησε η ταινία της Tracktown, που σκηνοθέτησε μαζί με τον σύζυγό της Jeremy Teicher, και στην οποία ενσαρκώνει τον ρόλο μιας αθλήτριας στίβου στον επίπονο δρόμο για την Ολυμπιάδα. Η δεύτερη ταινία που γύρισαν, το Olympic Dreams (2019), ήταν η πρώτη ταινία φαντασίας που γυρίστηκε ποτέ σε ένα ολυμπιακό χωριό. Για ό,τι έχει μάθει μέχρι το 31ο έτος της ηλικίας της σχετικά με την εμπιστοσύνη, την αυτοπεποίθηση, την ψυχική υγεία και τη συμφιλίωση με τον πόνο, εκφράζεται στο «Bravey: Chasing Dreams, Befriending Pain, and Other BigIdeas», στο πιο πρόσφατο δημιούργημά της, το βιβλίο που έβγαλε μόλις πριν από τέσσερις μήνες. Σε αυτό, δίνει ίσως στους αναγνώστες της και σε όλους εμάς την πιο ουσιαστική συμβουλή προς την επιτυχία...

«Το μεγαλύτερο μήνυμα που ελπίζω να μοιραστώ, εκτός από την αφήγηση της πλήρους ιστορίας της ζωής μου, είναι ότι το κυνήγι ενός ονείρου δεν είναι ποτέ χάσιμο χρόνου». 

*Oι φωτογραφίες του άρθρου είναι ευγενική προσφορά της Αλεξίας Παππά