Σε μικρά γήπεδα της Αθήνας παρέες διαφορετικών ηλικιών στήνουν τα δικά τoυς ερασιτεχνικά παιχνίδια ράγκμπι.
Όταν τους βλέπεις να παίζουν νιώθεις ότι πρωταγωνιστείς σε κάποια αμερικάνικη ταινία, που περιγράφει την κουλτούρα της επαρχιακής πόλης ή των κολεγιόπαιδων γύρω από το σπορ και δείχνει πως τα μέλη της ομάδας που ιδρώνουν στο γήπεδο, «χτίζουν χαρακτήρα». Μπορεί στην Ελλάδα τα πράγματα να είναι διαφορετικά αλλά όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου και δίνεσαι σε αυτό, η αίσθηση παραμένει ίδια σε κάθε ήπειρο. Ακόμα και αν σου κοστίζει δεκάδες παραπάνω καρούμπαλα και μελανιές. Στο δημοτικό γήπεδο Γλυκών Νερών, αρχάριοι, βετεράνοι, αγόρια και κορίτσια μαζεύονται λίγο πριν τη δύση του ήλιου κυνηγώντας την μπάλα που μοιάζει με πεπόνι, χωρίς εξοπλισμό κράνη και προστατευτικά. Ακούγονται τα πεσίματα στο έδαφος, οι φωνές από τις σπρωξιές αλλά και τα γέλια τους.
«Οι απογευματινές ώρες είναι οι καλύτερες για ράγκμπι και μετά την προπόνηση ακολουθεί “υποχρεωτική” μπίρα στην καφετέριά μας. Πρώτα παίζουμε για το άθλημα που αγαπάμε και μετά για την ομάδα. Ένας Άγγλος Βετεράνος μου είχε πει ότι όπου και να ταξιδέψεις, αν βρεις μια ομάδα που ασχολείται με αυτό, έχεις βρει αυτόματα φίλους. Και είναι αλήθεια» μoυ λέει ο Αντώνης Κιουσόπουλος, που ξεκίνησε ψάχνοντας για ένα διαφορετικό σπορ μακριά από το κλασικό μπάσκετ και το ποδόσφαιρο ώσπου ανακάλυψε την ομάδα ράγμπι “Attica Springboks” και από τότε παίζει με τους βετεράνους.
Η προπόνησή τους είναι συνήθως 2ωρη. Πρώτα υπάρχει το υποχρεωτικό ζέσταμα και εκτάσεις. Μετά κάποιες ασκήσεις με πάσες, τάκλιν, προσομοίωσης παιχνιδιού και στο τέλος κάποιο παιχνίδι μεταξύ των παρευρισκόμενων παικτών. «Κάθε φορά που μαζευόμαστε αισθάνομαι ότι είμαι με την δεύτερη οικογένεια μου. Παίζοντας ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ πάνω στους συμπαίκτες μου κι όταν πάρω την μπάλα θα είναι δίπλα για να βοηθήσουν να περάσω τις δυσκολίες. Αντίστοιχα αν πέσω κάτω πρέπει να σηκωθώ άμεσα για να μην αφήσω κι εγώ από τη μεριά μου κάποιον να τα βγάλει πέρα μόνος του. Όλα αυτά, είναι μαθήματα ζωής. Έτσι έχουν γίνει κουμπαριές ακόμα και γάμοι μέσα από το Ράγκμπι. Κάθε μήνα έχουμε από ένα BBQ μετά από μια Σαββατιάτική προπόνηση και τρώμε όλοι μαζί. Μαζευόμαστε για να δούμε διεθνή παιχνίδια όπως τα 6 Nations ή το Παγκόσμιο Κύπελλο».
Ο μέσος όρος ηλικίας των παιχτών που στήνουν τα ματς τους στα Γλυκά Νερά είναι στα 26 και οι περισσότεροι κάνουν δουλειές γραφείου. Δημόσιοι υπάλληλοι, πωλητές, δικηγόροι, μηχανικοί, σερβιτόροι, λογιστές, γυμναστές αλλά και φοιτητές. Στην παρέα τους μπορεί να μπει οποιοσδήποτε, ακόμα και γυναίκες που έχουν σχηματίσει μάλιστα τη δική τους ομάδα αλλά και πιτσιρικάδες που το βλέπουν βασικά σαν κυνηγητό με μπάλα. Όπως μου λέει ο Αντώνης «Everybody is a Rugby body». Yπάρχει δηλαδή μια θέση για όλους με βάση τη σωματοδομή (ψηλοί-μικροκαμωμένοι-ογκώδεις) και τις αντοχές τους.
Στο ράγκμπι μερικές φορές οι κανονισμοί διαφέρουν ανάλογα με το είδος, π.χ. Rugby Union, που είναι ολυμπιακό άθλημαή Rugby League. Σε κάθε περίπτωση όμως χρειάζεται μια κάποια αντοχή στο… ξύλο. Έχει άλλωστε τη φήμη του βίαιου σπορ, ειδικά αν μπαίνει κανείς στις φάσεις χωρίς γνώση για όσα χρειάζονται.
«Έχω αμέτρητες μελανιές, καρούμπαλα, γδαρσίματα και αγκωνιές, αλλά ευτυχώς όχι σοβαρούς τραυματισμούς. Μυϊκοί τραυματισμοί, όπως θλάσεις και ρίξεις, υπάρχουν όπως και στο ποδόσφαιρο. Το ράγκμπι είναι δυναμικό άθλημα αλλά όπως και στο τζούντο, αν ξέρεις πώς να πέσεις, μειώνεις τον κίνδυνο τραυματισμού. Ο Έλληνας το έχει μέσα του το ράγκμπι, απλώς δεν το ξέρει. Αν είσαι σαν χώρα καλή στην ελληνορωμαϊκή πάλι ή στις πολεμικές τέχνες, δεν μπορεί να μην είσαι καλός και στο ράγκμπι. Μέσα στο παιχνίδι είναι πάλη, είναι πόλεμος, αλλά ακριβώς γι’ αυτό υπάρχει σεβασμός για τον αντίπαλο και έπειτα όποιες αντιπαλότητες αφήνονται στην άκρη με το σφύριγμα της λήξης. Οι πιο αυστηροί κανόνες του ράγκμπι και ο διαιτητής είναι για να μετριάσουν τη πιθανότητα επικίνδυνου παιχνιδιού, μετά από ένα π.χ. Hightackle ( = τάκλιν πάνω από τους ώμους)».
Ματσάκια ράγκμπι θα πετύχεις σε γήπεδα 5x5 κι όχι σε αλάνες ή γειτονιές, κι αυτό επειδή δεν διαφημίζεται στην Ελλάδα, ούτε υποστηρίζεται ουσιαστικά από την πολιτεία για να το μάθει ο κόσμος. Αντίθετα στο εξωτερικό 857 εκατομμύρια θεατές είδαν τα παιχνίδια του Παγκόσμιου κυπέλου στην Ιαπωνία το 2019, και τον τελικό του Παγκόσμιου κυπέλου τον είδαν ζωντανά 52 εκ θεατές. Ακόμα κι έτσι όμως από συλλόγους μικρών κατηγοριών και παρέες που το κάνουν εντελώς ανοργάνωτα από το πάθος τους, υπάρχει τεράστια επιθυμία να αναβαθμιστεί το ελληνικό ράγκμπι, να γίνει γνωστό στις οικογένειες της χώρας.
Η πανδημία του κορωνοιού και τα μέτρα αντιμετώπισής του επηρέασαν όλα τα αθλήματα και τις προπονήσεις στα γήπεδα ή τους αγώνες. Από τον νέο Σεπτέμβρη όμως οι «antistars των ελληνικών γηπέδων» είναι αποφασισμένοι να βάλουν το ράγκμπι σε καλύτερο σημείο στον αθλητικό χάρτη της χώρας και ανυπομονούν για την επιστροφή. Κι ας πρέπει να εξηγούν την άλλη μέρα στη δουλειά ή τη σχολή τους μώλωπες και τα πρηξίματα, για τους ίδιους σημάδι ότι η τελευταία προπόνηση είχε «πλάκα».
«Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γήπεδα ράγκμπι. Χρησιμοποιούμε του ποδοσφαίρου, όπου βρούμε και όπου μας αφήσουν. Το πιο ωραίο γήπεδο στην πόλη που παίξαμε σίγουρα ήταν της Λεωφόρου, ενάντια στον Παναθηναϊκό, σε παιχνίδι μετά από επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου. Για κάτι τέτοια ζούμε κι ας χτυπιόμαστε λιγάκι…»
Το αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό που προπονούνται οι Spartans, το γήπεδο της Προοδευτικής στο Ρέντη που προπονείται ο Προμηθέας Νίκαιας, το άλσος Γουδί, το γήπεδο Γκορυτσάς στον Ασπρόπυργο είναι κάποια από τα σημεία που μπορεί να πετύχει κανείς τις παρέες που ξεδίνουν στο ράγκμπι. Υπάρχει ακόμα και μια παιδική ομάδα, οι Athenians στη Βάρη, αλλά και δυο νεοσύστατες, οι Καρχαρίες Γλυφάδας και η LGBTQ ομάδα Κένταυροι Αθηνών.
8°
© Γκίκας Μελαχρινός
© Γκίκας Μελαχρινός
© Γκίκας Μελαχρινός
