Ο θρόνος του ποδοσφαίρου, όπως κάθε μεγάλης τέχνης, είναι πολύ μεγάλος και δεν χωράει συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών
Ο θάνατος του Ντιέγκο Μαραντόνα ξαναφούντωσε τη συζήτηση που μου φαίνεται η πιο ακατανόητη αθλητική συζήτηση: αυτή για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Ο GOAT (όχι ο κατσίκας, βρε τραχανοπλαγιά, ο greatest of all time).
Είναι ο Μαραντόνα. Και γιατί να είναι ο Μαραντόνα; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Πελέ. Και γιατί να είναι ο Πελέ; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Κρόιφ. Και γιατί να είναι ο Κρόιφ; Και ποιος να ειναι; Να είναι ο Πούσκας. Και γιατί να είναι ο Πούσκας; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Μπεστ. Και γιατί να είναι ο Μπεστ; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Ρονάλντο. Και γιατί να είναι ο Ρονάλντο; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Μέσι... κ.ο.κ. σε μια ατελείωτη κολοκυθιά η οποία στερείται οποιασδήποτε λογικής.
Μια κολοκυθιά που ξεκινάει από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να τα έχουν όλα τακτοποιημένα μέσα σε κουτάκια ακόμα και όταν αυτοί που τοποθετούνται στα κουτάκια είναι πολύ μεγάλοι για να χωρέσουν σ’ αυτά.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας στοιχειωδώς σοβαρός τρόπος να πει κάποιος ποιος από όλους τους μεγάλους είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μεγαλύτερος όλων των εποχών.
Για αρχή, το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι «εποχές». Πώς να συγκρίνεις έναν ποδοσφαιριστή του ‘60 με έναν του ‘80 και με έναν του 2020; Πώς θα συγκρίνεις ποδοσφαιριστές που είχαν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους διαφορετικής φυσικής κατάστασης, σε περιόδους διαφορετικής σκληρότητας, που έπαιζαν σε διαφορετικά γήπεδα, με διαφορετικές μπάλες, με διαφορετική πίεση από τα ΜΜΕ (για να πω μόνο λίγες από τις πολλές διαφορές);
Αλλά ακόμα κι αν έβρισκες τρόπο να υπολογίσεις τις αναλογίες και να κάνεις τη σύγκριση, θα είχες να αντιμετωπίσεις ένα ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα: το ποιους και πόσο τους έχεις δει να παίζουν.
Πώς θα συγκρίνεις μεταξύ τους τον Πελέ (που τον έχεις δει μόνο σε λίγα στιγμιότυπα), με τον Μαραντόνα (που τον έχεις δει μόνο σε Μουντιάλ και ίσως σε ελάχιστους ευρωπαϊκούς αγώνες της Νάπολι), με τον Μέσι (που τον βλέπεις σχεδόν κάθε βδομάδα); Είναι σαν να προσπαθείς να συγκρίνεις ένα φαγητό που τρως μια φορά την εβδομάδα με ένα που είχες φάει πριν δέκα χρόνια και με ένα που απλώς είχες κάποτε μυρίσει.
Ακόμα και σε σπορ που η αθλητική επίδοση είναι απολύτως μετρήσιμη, όπως ας πούμε ο στίβος, η σύγκριση αθλητών διαφορετικών εποχών είναι αδύνατη. Ήταν καλύτερος ο Καρλ Λιούις από τον Τζέσε Όουενς;
Και μετά, πώς θα συγκρίνουμε ποδοσφαιριστές που παίζουν σε διαφορετική θέση; Πώς θα συγκρίνουμε τον Μαραντόνα με τον Γιασίν ή τον Σμάιχελ; (Ναι, είναι πολύ ενοχλητικό και αρκετά άμπαλο που οι υποψήφιοι GOAT είναι όλοι από μεσοεπιθετικοί και μπρος, όταν υπάρχουν και τερματοφύλακες και αμυντικοί και «6άρια» και «8άρια» που θα μπορούσαν άνετα να μπουν στον «διαγωνισμό».)
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι τίτλοι είναι ένας τρόπος να μετρηθεί η αξία ενός ποδοσφαιριστή και αν έχουν δίκιο, τότε ο Κούλης ο Καραταΐδης ήταν πολύ μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από τον Βασίλη τον Χατζηπαναγή.
Δυστυχώς για τους ανθρώπους με τα κουτάκια που θέλουν να βάζουν σε σειρά ακόμα κι εκείνα που δεν μπαίνουν, όχι μόνο δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να βρούμε τον καλύτερο όλων των εποχών αλλά (και αυτό είναι το σημαντικότερο) δεν υπάρχει και κανένας απολύτως λόγος να το κάνουμε.
Ο θρόνος του ποδοσφαίρου, όπως κάθε μεγάλης τέχνης, είναι πολύ μεγάλος και τους χωράει όλους.
Είναι τόσο μεγάλος ώστε να τον μοιράζονται ο Πούσκας, ο Μπεστ, ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν, ο Ρονάλντο, ο Μέσι και όλοι οι υπόλοιποι που δεν έχω γράψει (και που είναι τόσο παλιοί που ούτε τους έχω ακούσει) αλλά ανήκουν σε αυτή τη μεγάλη παρέα. Την παρέα των μεγαλύτερων όλων των εποχών. Την παρέα που όλοι είναι κορυφές. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Για να καταλάβετε πόσο ανόητο είναι να λέμε «ο καλύτερος όλων των εποχών» σκεφτείτε ότι οι ποδοσφαιριστές που ανέφερα και που συνήθως είναι οι «υποψήφιοι» αυτού του ανύπαρκτου τίτλου μεγαλούργησαν όλοι από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μετά. Λες και μισός αιώνας ποδοσφαίρου είναι εντελώς ασήμαντος. Λέτε να μην υπήρχαν τεράστιοι ποδοσφαιριστές πριν το 1950;
Υ.Γ.2: Οι μόνες περιπτώσεις στις οποίες μπορούμε (και πάλι μάλλον κινούμενοι στα όρια της σοβαρότητας) να πούμε για μεγαλύτερο όλων των εποχών, είναι οι περιπτώσεις αθλητών που εξαιτίας τους το άθλημα τους αλλάζει πολύ. Υπό αυτήν την έννοια μπορεί κάποιος να πει ότι ο Γκάλης είναι ο κορυφαίος έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Αλλά είναι καλύτερος από τον Αντετοκούνμπο; Καταλαβαίνετε τη δυσκολία και το αδύνατο των συγκρίσεων…
10°
